De zonde van Jan der Kindere

VII

Jan schreef aan Nels oom, dat hij gaarne als betalend logé enkele weken bij hem en zijn vrouw zou doorbrengen. De oom antwoordde nog diezelfde week, dat Jan welkom was; hij zou wel weten dat zijn vrouw en hij in de zomer wel eens gasten hadden; Jan kon van hen een kamer huren, te weten een slaapkamer; hij at dan bij hen aan tafel; de omtrek was daar mooi.

Eer hij een definitieve afspraak maakte, moest hij aan de weet komen welke weken Gerda voornemens was vacantie te nemen. Hij vroeg het haar diezelfde Zaterdag, en vernam zo dat zij de tweede Augustus op reis zou gaan. Zij wist nog niet of ze twee dan wel drie weken weg zou blijven, maar Jan ried haar sterk aan er drie weken van te maken. Ze zou er over denken; de beurs moest het toelaten en mogelijk zou ze voor de cursus fraaie niet langer dan twee weken kunnen wegblijven.

Toen Gerda de tweede Augustus uit de trein stapte, zag ze Jan op het perron wachten. Ze had het heimelijk wel verwacht, maar ze kon zich er niet van onthouden enige verwondering te laten blijken.

‘Hé Jan, jij hier?’

‘Wat dacht je dan, er moet toch iemand zijn die je koffer draagt?’

‘Ditmaal is het niet zo'n zware.’

Gerda voelde zich door Jans aanwezigheid zowel bevredigd als bezwaard. Ze wist heel goed wat zij wilde, maar niet wat Jan doen zou. Hij scheen op een vreemde manier belemmerd te worden in zijn voornemen; dat hij een

[p. 51]

voornemen had, was duidelijk genoeg. Gerda twijfelde niet aan zijn en haar toekomst; dat zou goed komen, maar misschien zou het niet meevallen.

‘Kijk, Gerda, ik weet niet wat voor plannen je hebt, maar nou we toch allebei hier zijn konden we best es samen een keer gaan fietsen of zo. Wat vin je?’

‘Best. Ik heb geen plannen gemaakt. Ik wou alleen uitrusten.’

‘Ben je moe?’

‘Nog niet. Maar als ik hier twee dagen ben, zal ik te lui zijn om nog een voet te verzetten. Als je me dan nog overhaalt om mee te gaan fietstochten, vind ik je knap.’

‘Je moet natuurlijk van je vacantie maken wat je je er van hebt voorgesteld.’

Toen hij Gerda aan het adres dat geen beroepspension was had afgeleverd ging Jan vrolijk naar het huis van oom en tante. Hij bemerkte wel, dat hij niet ver te lopen had, maar het ontging hem dat de straat waar oom woonde evenwijdig liep met die van Gerda's logies. Toen hij de volgende morgen in de tuin wandelde - het was een groter tuin dan die van vader en moeder - hoorde hij Gerda's even hese stem:

‘Goeie morgen, buurman!’

‘Wel verdraaid! Logeer je hier? Hoe gaat het?’

‘Best. Nog niet helemaal lui.’

Jan bedacht dat ze nog geen afspraak hadden gemaakt.

‘Zullen we vanmiddag es een eindje gaan fietsen?’

Als ze het nou maar niet te brutaal van hem vond.

‘Wel ja.’

‘Hoe laat?’

Gerda dacht even na. Ze dacht aan twee dingen tegelijk, aan Jan en zijn voortvarende plannen en aan de mogelijkheid dat haar kostlui nieuwsgierig zouden zijn. Na de vaat zouden ze wel een dutje gaan doen.

‘Half drie?’

‘Afgesproken.’