Mengeldichten (3 delen)

De tamme Leeu en het Hart. Fabel.

EEn quade naem maekt nogh den mensch verdacht,
Die, van den dienst der zonden en haer magt
Ontslagen, zich bekeert tot deugt en kennis.

De Leeu, getemt door vlyt en kunst en wennis,

[p. 82]

 

Zagh 't Hart weleer vol vreeze omtrent hem staen,

 

En sprak het dus beleeft en minzaem aen:

 

Ontzet u niet; hier is geen quaet te vreezen.

 

Ik ben niet meer die 'k eertyts plagt te wezen.

 

'k Misdede u niet al waere ik los en vry

 

Van pael en bant en plicht en dienstvaerdy.

 

'k Laet nu de tucht, bescheiden van manieren,

 

Den loop van myn verandert leven stieren.

 

'k Volg stil en zacht aen 't leizeel mynen heer.

 

Zyn' wil en wenk weêrstreef ik nimmermeer

 

Door wrevelmoet, maer stelle my gelaten.

 

Myn magt zou nu geen dieren schaên maer baten.

 

Koom nader by: waerom dus lang gepeinst?

 

Zoo sprak de Leeu, bedaert en ongeveinst.

 

Maer 't Hart hierop, misleit door waen en gissen:

 

Gy waert voorheen de schrik der wildernissen.

 

't Versaegt gediert herdenkt met hartenleet

 

Uwe ondaên, daer 't van bangen dootschrik zweet,

 

Wat donker hol school veiligh voor uw woede?

 

Gy leefde in moort; dies hou het my ten goede

 

Dat ik u schuwe al schynt gy dus bedaert.

 

De naem van Leeu maekt my met recht vervaert.