|
| |
| |
| |
Het nut van den Vrede. Aen zyne excellentie Willem, Graeve van Kadogan, enz. enz. Gezant zyner majesteit van Groot Britanje, Vrankryk en Yrlant, by de hooge mogende staten der Vereenigde Nederlanden.
MYn blyde kunst begroet met zachte toonen
Den Ryxgezant, 't sieraet der Britsche kroonen
En vorst Georgs gezalfde Majesteit.
O KADOGAN, met hartelyk verlangen
En blyschaf in ons Statenhof ontfangen,
Ontfang myn dicht dat voor den Vrede pleit.
Gy zaegt voorheen, gezwint te paert gestegen,
Voor uw pistool en schitterenden degen
| |
| |
Des vyants magt wechsmelten, dootsch en bang;
Maer voor trofeen en trotse zegebogen
Kiest gy den vrede, en ziet met blyder oogen
't Gemeene nut en 's vyants ondergang.
Uw wysheit helpt den Vredetempel stutten,
En kan myn dicht voor zwarten nyt beschutten.
ZEgt me, o schoone Zanggodinnen,
(Want uwe onvermoeide zinnen
Wegen 't al en haten 't zwaert)
Hoe veel heils de vrede baert.
Leert me, in schaduw van olyven,
Pallas frissen krans beschryven
Daer de lauwer, root van bloet,
Al beschaemt voor zwichten moet.
Buiten onze zonneschynen,
Schuilt geen gout dat in waerdy
By den vrede haelt, die bly,
Waer hy bloeit, de landen zegent
En met overvloet beregent
Uit den horen, 's Vlietgodts hooft
Door Alcides kracht ontrooft.
's Werelts kintscheit, vry van smetten,
Hoorde trommels noch trompetten,
| |
| |
Vreesde kling noch taeie speer,
Zat gerust en vreedzaem neêr,
En wert dies by gout geleken.
Toen de zachte tyden weken
Schoot men 't blinkend harnas aen.
Pyl en werpschicht om te schaên
En te moorden uitgevonden,
Over graft en hooge vest:
Zoo verdween de rust op 't lest.
't Aangeboren recht der volken
Wert met glinsterende dolken
Thebe zagh, door twist aen 't zinken,
Een bebloede Doot rinkinken
Om zyn muuren, root van moort.
Xantus en zyn kromme boort
Rooken nogh van 't bloet der Frygen
By de Dichters, die niet zwygen
Sleepen dorst door stof en slyk.
Zal men dus den oorlogh voeren,
En de werelt fel beroeren
Om een geile wulpsche vrou
Die men billyk haten zou?
| |
| |
Dat 's te hevigh opgenomen.
Men moet traeg ten stryde komen,
Traeg vergieten 's naesten bloet.
Dwazen, stilt uw' grammen moedt.
Maer gy, onverwonne Helden,
Die in Mavors dootsche velden
Rukt den degen uit de schê
Braef voor zweet en bloet te koopen,
Gy kunt mynen zanglust noopen:
U komt prys en glori toe.
Want de Vrede, nimmer moê
In 't vertrooste der verlosten,
Magh wel vlyt en wonden kosten.
'k Weet geen hemelgaef zoo nut.
't Menschdom kent geen' vaster stut.
Toen d' Atheensche muuren stegen
Zat men om een' naem verlegen
Dien de stadt met haer gebou
Op het voorhooft dragen zou.
't Godendom, alhier gekomen,
Heeft dit vast besluit genomen:
Schryf zyn' naem op dezen wal.
Godt Neptuin met zynen drytant
Boodt toen d'aerde luttel bystant;
| |
| |
Want op zyn believen sproot
Strax een paert uit haeren schoot.
Maer Minerve queekte vaerdigh
Een' olyfboom, schoon en waerdigh,
Vet van vruchten, vael van bladt,
Dies versiert heur naem de stadt;
En dees boom, door haer geveiligt,
Is den Vrede toegeheiligt;
Die genoot dus lof en loon
Van d'onsterffelyke Goôn.
Hoe gelukkigh zyn de volken
Daer een zon van vrê de wolken
Van den kryg, die altyts woet,
Wechschuift en verdwynen doet!
Rome kromp van burgerkrygen,
En most bang om aêmtogt hygen,
Maer herleefde door de rust,
Als, ter goeder uure, August
Janus tempel had gesloten
En den fellen twist verstooten,
Lang gevoedt met dwinglandy,
Als de teerton wort ontsteken
Magh men van de rampen spreken
Even als het vaerend volk
Dat, nogh onlangs op den kolk
| |
| |
Hardt geslingert van de baeren,
Koomt ter haven in gevaeren,
En herdenkt met vreugt zyn wee
Doch in blyder zaligheden
Dartlen dorpen, vlekken, steden,
Als de Vrede 't lant verheugt.
Bacchus, eeuwigh groen van jeugt,
Reit dan hant aen hant gereder
't Kouter dat voorheen most roesten
Blinkt dan weêr. dê welige oesten,
Daer een milder vocht op droop,
Vullen 's lantmans graege hoop.
Titirs kudde scheert de heiden,
En het groen der malsche weiden
Huppelende door het kruit
Op den toon der herdersfluit.
Zuivelman wiens gladde koeien
Mildt van room en boter vloeien,
Valt aen 't karnen, al verblyt
Door zoo zegenryk een' tyt.
Flora siert de lustprieelen
Daer de blyde vogels queelen,
| |
| |
En Pomoon belaedt den tak,
Voor zyn' eigen last en vruchten,
Stil gegroeit in vrye luchten.
Hier is geen soldaet omtrent.
Maer wat schooner pronkgebouwen
Magh het vrolyk oog beschouwen!
Al wat d'oorlogh vallen deê
Klimt en praelt in tyt van vrê.
'k Zie aldus de nutte Nering,
Als ontslagen van een tering,
Weder bloeien, fris en bly.
's Koopmans zeilen schieten vry,
Met de winden, snel en vlugge,
Over Nereus groenen rugge
Naer den vroegen Morgenstont,
Of naer 't Zuiden, heet van gront,
Of naer 't schemervalligh Westen
Daer de goude Zon ten lesten
En haer moede paerden stalt.
Ziet dan al d'uitheemsche waeren,
En bedankt de zoute baeren.
| |
| |
Dat zyn zenuwen van staten.
Dat kan koningkryken baten.
Hermes roê, die slangen draegt,
Troost de landen daer men klaegt.
D'eedle Kunsten triomfeeren
En d'eerwaerde Deugden keeren,
Kuisch en schoon en leliwit,
In haer korts geruimt bezit.
Hemel, aerde, lucht en water
Juichen voort met bly geschater.
't Is 'er bruiloft. alles mint.
Rydt langs velt en dichte haegen
Door den koelen dau uit jagen
In het krieken van den dagh:
Dus bestryt hy, slagh op slagh,
Met vermaek de wilde dieren
Die door ruime bosschen zwieren;
Dat 's een oorlogh die den disch
Buit bestelt en dienstigh is.
Maer wat dool ik door de wouden?
Doch het is ten goê te houden
Dat men met gezang en tael
In den prys des vredes dwael'.
Die de dreigende oorlogsstanders,
| |
| |
Aen zaegt voeren menigwerf,
't Zy al vroeg de trotse Tiber,
't Zy de felgebeten Iber,
't Zy de Seine, heet op twist,
't Beelt der Vryheit, hier met list,
Daer met dwang, u wilde ontvoeren,
En den bondel droef ontsnoeren
Uwer pylen, vast vereent;
Hebt gy 't oorlogslot beweent;
Dat is nu op nieu vergeten
Sint men met een hechte keten
Mars, den schrik van 's werelts ront,
In 't gemytert Uitrecht bondt
Wenscht met my den Kristenlande
Dies een duurzaem heillot toe;
En dat 's Oorlogs toorts en roê
Liefst de wreê Barbaren plagen
Die den zyden tulbant dragen.
Ons beschaduw' Pallas bladt,
Droefst gewonnen, hoogst geschat.
MDCCXVIII.
|
|
Auteursrechtvrij