Mengeldichten (3 delen)
(1716-1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 15]
| |
Nogh denk ik om die vroome weêr,
En zou ik niet van haer gewagen
Die my heeft onder 't hart gedragen?
Dat waer my al te luttel eer.
Zou met de zwarte treurgewaden
Haer achting en gedachtenis
Versleten zyn? o neen. my is
D' ondankbaerheit noit aengeraden
Van die rechtmoederlyke tong.
O zerk! o zant! o dor geraemte!
Ik draeg de lieverei der schaemte
Omdat ik, toen de noodt my drong
Tot klagen, geenen lykzang queelde.
Myn Moeder, heusch en braef van aert,
Was d' eêlste rougedichten waert.
Ochof myn kunst haer ziel verbeeldde.
Hoe stierde zy langs 't padt der deugt
Haer' onbesproken levenswandel!
Zy was getrou van woort en handel,
Ook in het opgaen haerer jeugt.
De Kriste tempel kan getuigen
Hoe vlytigh zy haer' Schepper zocht,
En zonder prys de schatten kochtGa naar voetnoot*
Waeruit de zielen voedsel zuigen.
Zy schepte in 't heiligh bladt haer' lust.
Hoe dikwyls heeft de geur der leli
| |
[pagina 16]
| |
Van 't eeuwigbloeiend Evangeli
Haer hart verquikt, haer zorg gesust!
Haer yverigh gebedt schoot bressen
In 's hemels diamante vest.Ga naar voetnoot*
Ook heugt my hoe zy tot op 't lest
Ons wees naer 't licht van 's Heilants lessen.
De werelt achtte zy gering,
En dacht om prael noch hooge staten,
Zeer wel te vreên en godtgelaten.
Och, waerom slooft de sterveling?
Een weinigh eigen lants te ploegen,
En zoo veel vee als dagh aen dagh
Zyn' nyvren meester voeden magh,
En 't altytryke vergenoegen,
Het hooft der schatten, kent hy niet
Die overal van rust versteken
De dartele Fortuin blyft smeken,
En nimmermeer te rugge ziet.
't Genoegen laet ons zachter sterven
Dan of men 't Fransche aen 't Spaensche lant
Gehecht had door een' koningsbant.
De hoogheit doet gerustheit derven.
Myn Moeder hield den laegen voet
Van haer' Gemael, die haer geleidde.
't Genoegelyk gelaet van weide
En akker streelde 't stil gemoet.
| |
[pagina 17]
| |
Wat Vaders arbeitzaeme handen
Verworven door gestaêge vlyt,
Daer 't lant van gloênde hitte splyt
Wanneer de zomerstralen branden,
Of daer men melkt in 't weligh groen,
Hield zy te rade en liet het strekken
Om haere kinders op te trekken,
En armen menschen goet te doen,
Te troosten naer 't gering vermogen.
Hoe wel geleek ze, trou en kloek,
De vrou wiens lof in 't heiligh boek
Zoo heerlyk wort in top getogen!Ga naar voetnoot*
Hoe bondt ze aen haer den reinen zin
Myns vroomen Vaders, die na 't paren
Geheele vierentwintigh jaren
Haer trou bezat en kuische min!
Hoe streelde zy zyn moede leden,
Wanneer hy, nat van eerlyk zweet,
Ten dienst van 't huisgezin besteet,
Des avonts t' huiswaert was getreden!
O ongeschonde huwlyxtrou!
O vrou! wel waerdigh dat uw liefde
Het hart van zulk een' man doorgriefde.
O man! wel waerdigh zulk een vrou.
Tot dus ver leefde men voorspoedigh:
Maer daetlyk ryst 'er voor ons oog
| |
[pagina 18]
| |
Een donkre stormbui recht om hoog.
Ik schrik en word op nieu weemoedigh.
Mistrou 't geluk als 't vleit en lacht.
Een dootsche Teering, moê van waeren,
Vaert u, o Moeder, fel in d'aêren,
En vult het huis met klagt op klagt.
Die eertyts frisse leden slinken
Gelyk de sneeu die aen den voet
Van 't steil gebergt versmelten moet
Als wy de lentezon zien blinken.
Dat wezen, onlangs nogh zoo bly,
Staet treurigh: 't oog schiet flaeuwer stralen.
Toen liet men eenen lyfarts haelen,
Of licht zyn kunst en artseny
De kranke dienstigh kosten wezen;
En of men mooglyk, of men haer
Mogt redden uit het dootsgevaer
't Geen Echtgenoot en kroost doet vrezen.
Doch kunst noch kruiden baten iet.
Helaes! 't is een elendigh stryden
Daer sterker magt van alle zyden
U aenvalt en het lemmer biedt.
De ziel quam op die bleeke lippen.
Ik zelf heb eindlyk 't jongste woort
Uit dien oprechten mont gehoort
Toen 't veege leven heen wou glippen.
| |
[pagina 19]
| |
O Heilant, sprak ze, ik geef myn' geest
Aen u zyn' Schepper gaerne weder.
Hierop vaert snel een Engel neder.
En voert de ziel in 's hemels feest.
Het mager lyk wort uitgedragen.
Een enge bus, een linnen kleet
Betaelt in 't end haer zorg en zweet.
Wat is de werelt? magh men vragen.
Zoo wert my dat lieftalligh woort
Van moeder, 't geen den droeven kinderen
Een toevlucht strekt om 't leet te minderen,
Voor eeuwigh in den mont gesmoort.
Het mannelyk gemoet myns Vaders
Wert week gelyk het smeltend wasch.
Men zwom in eenen traneplas:
Totdat de zon met haere raders
Veel dagen zeewaert had gebragt.
O Moeder, magh men nu geloven
Dat gy in 't eeuwigh hof der hoven
Nogh denkt om 't sterfelyk geslacht,
Zoo sla uwe oogen naer beneden,
En zie wat rampen en verdriet
Gy met uw leven hier verliet.
Hoe wort des huismans hoop bestreden!
Die roeit nu tegens stroom en wint,
Uw lichaem, dat vyf kinders baerde.
| |
[pagina 20]
| |
Slaept in den zachten schoot der aerde
Daer 't veepest ziet noch jammer vint.
Rust voort: het leven hangt aen 't lyden.
Gy hebt kloekmoedigh doorgestreên.
Och waerom zou men tegens reên
Een reine ziel haer' loon benyden?
|
I