|
| |
| |
| |
Zoethart.
Herdersklagt over de doot van
DE morgenzon begost, uit 's hemels oosterkimmen,
Met heeter fakkelvlam, ten zuidäs op te klimmen;
De heuvelschaduw kromp; de paerlen van den dou
Versmolten rede op gras en boschloof; Heiman wou
Zyn zoete veltvriendin van ver met zangen eeren;
Hy prees haer goelykheit: 't gebloemt magh 't woutschakeeren,
De tulp en matelief myn liefstes vlechten; maer
Geen keurelyk festoen, van eenen roozelaer
Geplukt, kan by den blos van heure kaeken halen:
Dus hief hy naeulyx aen, in 't vrolyk groen der dalen
Gezeten, op een zô; wanneer hem Veldenaer,
Wel deerlyk root beschreit en treurigh van gebaer
Met deze tydingen ter quader uure ontstelde:
Och, Heiman Heiman, och. noit leet dus 't hart beknelde.
De trouwe herdersknaep, och Zoethart is niet meer.
Ik hebbe, ben ik 't waert, de dootbaer (dit 's me eene eer)
| |
| |
Al nokkende gevolgt en 't koude lyk bekreten;
Ja thans door ongedult myn' teenen korf vergeten,
En zoek by u, eilaes! verlichting in myn' druk.
Hoe! storf myn Zoethart dan? 't balstuurigh ongeluk
Wil my armzaligh knecht ook steets op 't voorhooft treffen.
'k Begon myn' drinknap korts wel zachtlyk op te heffen,
Maer eer ik drinken kon ontviel hy my en brak.
Myn vee, voorheen zoo frisch, sloeg mê van ongemak
Aen 't quynen, klagende op zyn wys in velt en weide:
Dies my myn angstigh hart groot ongeval voorzeide,
Maer nimmer vreesde ik voor zoo zwaer een' wederspoet.
Verbolge Hemel, och! wat schiet uw wrevelmoedt
Op onze eenvouwigheit verwoede donderklooten!
Dus leven heet ik recht in ballingschap verstooten
Droef ommedoolen in een woeste wildernis
Daer 't sneeugebergte ryst, daer 't eeuwigh winter is.
Hoe weidde Zoethart hier, langs deze versche stroomen
Zyn tierigh vee, terwyl de schors der popelboomen
Wel blydtlyk, 't bleek aen 't loof, zyn vrysters naem ontfong!
Hoe dikwyls zong ik hier met Zoethart, even jong
En glat van kin! ik hadde een fluit met zeven monden
Van riet, door Veenryx hant met wasch aeneen gebonden,
Die me op zyn sterfbed ook dat herdersspeeltuig gaf,
En zeide nogh: ik maeke u eigenaer hieraf,
| |
| |
O jonge knaep, gy zult dees fluit licht best hanteeren.
'k Ging Zoethart voort hiermê den ruispyphandel leeren.
Toen strekte ik ('t heugt my nogh, of hebbe ik my vergist?
Dat weet gy, Veldenaer) een meesterfluitenist.
Hierna liet ons de knaep zyn blyde zangen hooren;
Dan kregen ryzige eik en hooge woutesch ooren.
De dartle geit sprong op. het schaep droeg, wel te pas,
Den uier, styf van room, door 't malsche klavergras.
De vischfuik was vol visch, de korf vol honigraten.
Maer nu, nu heeft ons al dat wenschlyk heil verlaten.
Nu plaegt voetëuvel 't vee, al styf van schurfdigheit.
De blixem zengt de tarw; de traege boomrups weidt
De jonge vruchten van myn groene peerelaeren.
Och, Zoethart, och, gy zyt t' ontydigh heen gevaeren.
Nu draege een dorre tak van dezen ollemboom
Myne uitgediende fluit, thans nergens wellekoom.
En gy, myn vee, scheur vry de telgen van myn' wingert:
Vertre myn' tylooshof, van veil alom doorslingert,
Als maer de lykcipres, aen Zoetharts graf gewydt,
Blyft groeien. Veldenaer, wat is 't een droeve tyt!
Al drukt zyn zuivre voet turkoise starretranssen,
Al ziet hy onder zich de maene- en zonneglanssen.
| |
| |
Myn rou grypt stant. ik staek myn jammerklagten niet
Voor 't uitgeweent gezicht myn' Zoethart weder ziet.
Kon Kruitman door de kracht der artsenygewassen
De doot niet keeren en heur raezende grimmassen?
Kon hy den kranken dan, in dien benaeuden staet,
Bevryden met zyn vlyt, noch redden door zyn' raedt?
Dat jammert ons aen 't hart: dat 's waerlyk te beklagen.
O Zoethart, 'k meene om u geduurigh rou te dragen.
Ik zal uw vroege doot beschreien, dagh op dagh.
Te meer omdat ons hier geen schreien baten magh.
'k Zal heete traenen in uw droeve lykasch gieten
Zoo lang me in dezen stant nogh traenen overschieten.
Wat is het leven zelf der sterken kort van duur!
Hoe vaerdigh vloeit het heen! het valt ons zeker zuur
Dat we aen deez' jongling meer geen' vrient en makker hebben.
Helaes, hoe schichtigh slaet bywyl 't geluk aen 't ebben!
Zal ik nu eenzaem aen den al te dootschen haert
Kastanje en appels, voor myn Zoethart lang gespaert,
By 't greenen spaendervier gezeten, 's avonts braden!
O dagh, bezwalk uw' glans: en gy, o lindebladen,
Schudt vry een' traenendau op klont en wortel neêr.
Het lust me, o Veldenaer, tot 's braven herders eer,
| |
| |
Dit grafdicht met root kryt op zynen zerk te schryven:
Hier sluimert ZOETHART, d' eer van al die geiten dryven.
Wat dunkt u, waerde vrient, gevalt u 't grafgedicht?
Gewisselyk. gy hebt me, o Heiman, dier verplicht,
En Zoethart is het waert; maer laet ons eenmael scheiden.
De dorpklok klooft den dagh. men moet het vee verweiden
En drenken aen de bron; dies staken we ons geween.
De grafzerk luistert toch naer klagten noch gebeên.
CI  I CCXI.
|
|
Auteursrechtvrij