|
| |
| |
| |
Trouzang voor den E. Bruidegom Andries Oudaen, en de E. Bruit Kornelia Messchaert.
SChoone parel, laet ons minnen
Uit een' ongeveinsden gront.
Wend uw fiere maegdezinnen
Naer het kuische trouverbont.
Laet den minnaer niet verlegen,
Spreek hem niet geduurigh tegen,
Maer bestem zyn eerbaer wit.
'k Heb uw deugden lang geprezen
En geviert in myn gemoet.
Hoe gelukkigh zal ik wezen,
Zoo de loon myn' dienst verzoet!
Zoo ik eenmael magh genieten
Uwen bystant, daer ik kerm!
't Slooven zou my niet verdrieten
Mogt ik rusten in uw' arm.
| |
| |
Quekers van een zoete smart,
Schieten duizent minnevonken
Denk nu, hoe de vlammen ryzen:
Denk, hoe ik te moede ben.
Och, gy zult me gunst bewyzen,
Zoo ik uwe heuscheit ken.
Zou ik geenen troost verwerven
Tot verzachting dezer pyn?
Zou ik dus van liefde sterven,
Zonder eens beklaegt te zyn?
Neen, myn lief, myn uitverkoren,
Keer die rampen. breng geluk.
Niemant is voor zich geboren.
Red uw' naesten uit den druk.
Weet gy 't niet? uw waerde moeder
Troostte dus myns vaders rou;
En dus wyst myn outste broeder
Ons het rechte spoor der trou.
't Huwen voegt den jonge jaren.
't Minnen hou ik voor een deugt.
Laet ons dan te zamen paren,
In het bloeien onzer jeugt:
Dat 's de wensch in deze tyden,
Onzer oudren, kuisch en vroom:
| |
| |
Dat zal 't wys gebeent verblyden
Dus sprak ANDRIES, trou van woorden,
Dit was een der liefdekoorden,
Vast te snoeren om zyn gaê.
Maer de schoone, vry en moedigh,
Bragt haer tegenreden in:
Zou een teêre maegt zoo spoedigh
Strekken tot een' buit der min?
Zou ik in myn jonge dagen,
Door een stoute minnaershant,
My de vryheit zien ontdragen?
Neen: men biede wederstant.
Die ze oit allerdierst verkoopen
Ondervinden met verdriet,
Dat haer prys most hooger loopen.
Raed my tot het trouwen niet.
't Zoetste zoet kan dikwyls deren.
't Bruiloftsbedt, hoe zacht gespreit,
Is doormengt met harde veêren.
D' echt besnoeit de vrolykheit.
D' aengename huwlyxjukken
Zelden kan men rozen plukken,
Of men voelt de dorens wel.
| |
| |
Laet my min en liefde schuwen;
Dus te leven is myn lust.
Brave jongkman, wilt gy huwen;
Min vry elders. gun me rust.
Hier scheen 't vryen afgebroken:
Dan omtrent haer leste reên,
Niet te helder uitgesproken,
Quam een lachje zoo ik meen.
Toen was 't vrede, en ondertusschen,
Na veel smeekens en bescheit,
Menigmael gestoort door kussen,
Wert de knoop der trou geleit.
MESSCHAERTS dochter koos geruster
Haeren broeder tot haer' man:
En OUDAEN ontfing zyn zuster,
Onverschrikt voor smaet of ban.
Leeft gelukkigh, Nieugetrouden,
Nimmer moet' het vier verkouden
Nimmer moet' het u verveelen,
Als de voorspoet krimpt of wast,
Onderling uw lot te deelen,
Eensgezint in lust of last.
Leert uw heil van boven wachten.
Volgt de braven op hun baen.
| |
| |
Bout uw huizen en geslachten,
Die door 't huwen best bestaen.
Zoo wy ons nu niet bedriegen
Zult gy, Bruidegom en Bruit,
Eenen zoon of dochter wiegen,
Eer het jaer zyn ronde sluit.
MDCCXIX.
|
|
Auteursrechtvrij