Mengeldichten (3 delen)

[p. 89]

Onschultbrief aen Juffrou Debora Blokhuizen, over het beloofde en achtergebleven verjaervaers.

DEes letters en zyn groet zendt Poot aen u, Jongkvrouwe,

Genan dier Hartoginne en godtlyke Amazoon,

Door wiens heldinnemoet, beleit en vaste trouwe,

(Verzelt van Baraks dolk) oud Isrel 's vyants hoon

En yzer juk ontwies. aen u, die licht myn groeten

Verdenkt; my achtende voor een' die in zyn' plicht

Eilaes! erbarmelyk begint te strompelvoeten,

Omdat ik 't menigwerf belooft verjaergedicht

U schuldigh bleef en blyf. gy deedt het ook met reden,

Zoo ik 't met opzet dê; maar 'k weet wel dat gy yst

Voor zulke onheusche tael, dewyl uw heusche zeden

Noit vierschaer spannen die dus onverhoort verwyst.

Wraek dan myn onschult niet, al dien ik zelf als voorspraek

Van myn onnozelheit, maer vonnis recht van 't pleit.

't Beloven was myn schult: een koorts de worteloorzaek

Van myn beloftebreuk en onvermogentheit.

'k Lagh hierdoor van Apol en 't Negental begeven,

Versteken van hun gunst die my noit bet gebrak;

[p. 90]

 

En, zonder dezen schoor den Zangberg op te streven,

 

Vondt ik, by frischeit zelf, myn schinkels veel te zwak.

 

Ook beet men me eens in 't oor: (en 't stont me nogh te voren)

 

Die zonder dichtluim dicht dicht nimmer dicht dat deugt.

 

Veel nutter voor altydts de poëzy verzworen

 

Dan dat ze ons ondank brouw', den lezer ongeneugt.

 

Iet beters kon ik toen myn citer niet toeleggen

 

Van u, die, luisterscherp, onechte Dichters streept;

 

Waenlos en oordeelvast in 't kiezen of ontzeggen,

 

Terwyl ge Febus looft, Pan doemt, verbant en zweept.

 

Ik had wel stadigh voor, myn woort te staen, te dichten,

 

En driemael op 't papier myn pen alreeds gezet;

 

Maer 't golt niet. 'k voelde steeds myn' moedt en yver zwichten.

 

Men poge wat men wil, de noodt is zonder wet.

 

Hoe streên myn wil en quael, wen 't wassend groen met piepen,

 

Als of 't uw' jaerdagh wist, tot plukken my dorst noôn!

 

Het gansche velt lagh veil en al de bloempjes riepen:

 

Koom, vlecht van ons een kroon en kroon der nimfen kroon.

 

Maer, eêl festoengewas, dat langs de koele beeken

 

Het groen fluweele kleet der velden siert en boort,

 

Gy zult op haer geboort' Blokhuizen niet besteken

 

Zoo u geen ander pluk'. dus wert ik veel gehoort.

 

De blyde wiltzang, die met duizent schelle gorgels

 

Den nuchtren dageraet in 't krieken welkom heet

 

En 't stille wout verheugt door mengelstemmige orgels,

 

Zong: zing, thans voegt het u. maer och, myn leet! myn leet!

[p. 91]

 

'k Zagh midlerwylen uw' geboortedagh verstryken;

 

Geboortedagh daer ik met dankbaerheit aen dacht,

 

Naerdien hy met die eer en gloryglans magh pryken,

 

Dat hy schoon- eerbaerheit en deugt ter werelt bragt.

 

Doch, al ontstaet u 't dicht, zulx schaft geen stof tot belgen.

 

Het derven strekt tot winst als 't winnen schaden zou.

 

Een keel, die tot haer leet zoo wrang een' brok moet zwelgen,

 

Loost dikwyl viezen galm: gansch zelden nektardou.