|
| |
| |
| |
Op het verjaergetyde van Juffrou Elizabeth Durven.
Voor den Heere Adriaen Fyk.
'k DAcht myn schoone, d'eer der jofferen,
Een zoet rozekransje t'offeren,
Op de feest van haer geboort':
Want de lente trok me voort,
Tot daer Floraes bloempriëelen
Roosjes teelden, malsch van stelen,
Inkarnaet en frisch van blaên,
Blank met zilvren dau belaên.
Maer wat zou ik kruit vergaderen,
Om een Schoonheit mê te naderen,
Op wiens kaekjes eeuwelyk,
Roos en leli staen te pryk,
Met veel levendiger kleuren,
Met veel liefelyker geuren?
Vaer dan wel, ô lentegroen!
Wech met tuiltjes en festoen.
| |
| |
'k Wil de liefste, met verblyen,
Loof uit Pindus lusthof wyen;
En, magh 't zyn, dit schaemroot blat,
Versch bevloeit van hengstenat,
Aen het outer van haer voeten
(Of 't haer straf heit mogt verzoeten)
Offren, en myn dienstvaerdy.
Komt gewis dan weder kyken
Of ge haest zult huwelyken;
'k Hebbe uw deugt, myn oogelyn,
Reeds veel kommerlyke jaren,
In myn minnend hart gebrant;
Hart, daer gy de kroon in spant.
Heeft uw jaerzon nogh maer drymael
Zevenwerven, sedert 't blymael
Dat ze op uw geboorte hiel,
Delf, uw wieg, met vlam van 't wiel,
Dat haer hemelsvlugge rossen
Uit het zeenat, dal en bosschen
Jeugt ziet snel haer' tydt vervult.
Pallas wysheit, Venus lonken,
U van 't Godendom geschonken,
| |
| |
Passen in geen eenzaem bedt;
Dienen verder voortgezet.
Had uw moeder, d'eer der vrouwen,
Noit uw 's vaders hant gaen trouwen,
Zoo blonk, ô begaefde spruit,
In uw jeugt haer beelt niet uit.
Noit zou 't goutdraet uwer hairen
(Die Kupidoos boogje snaren,
Van uw' maegdeboezem zit)
Harten vangen. en uwe oogen,
Die op git en glanssen bogen,
Echter zedigh, speelden my
Zoude uw rootkorale lippen
Noit zoo honigzoet ontglippen.
Op 't aelout heldinnespoor,
Pluk dan mê de vrucht van 't minnen.
Aertsprincessen noch Godinnen
Vluchten 't kuische bruiloftsbedt:
Zulk een kracht heeft Cipris wet.
| |
| |
Uwe ronde en poezele armen,
Daer het sneeu voor zwicht, ontfermen
Zich des minnaers al te nô.
Om een' bruigomshals durft vlyen?
Of verkeert ze in eenen steen
Voor oprechte smeekgebeên?
Harde steenen krygen ooren
Als ze Amfions vedel hooren.
Dit voedt hoop. ik denk ook niet
Dat ge, tot Natuurs verdriet,
Al haer gaven smaên zult, Durven:
Dat waer levende gesturven.
Wat zyn schatten, wat is goet,
Dat aen niemant voordeel doet?
Wat 's een roosje, noit te pluiken?
Dingen pryst men om 't gebruiken.
Kroon dan, bidde ik, aertsgodin,
Kroon myn min met wedermin.
|
|
Auteursrechtvrij