Mengeldichten (3 delen)
(1716-1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 71]
| |
Terwyl hy zich verwaten maekt.
Dus doet de blinde Min hem dolen
Dien hy met zyne schichten raekt.
Dus quam ik, heet van minnebrant,
Korts, zonder eenigh eereteeken,
U, pronk der maegden van het lant,
Te stout om suikre weêrmin smeeken:
ô Onvergeeflyk misverstant!
Zoo stont myn brein, dat's openbaer,
In zeven averechtsche bogten;
Ja krommer dan 't gekrolde haer
Dat uw gewyde vingers vlochten,
Toen ik Kupido wiert gewaer.
Ai lief! sprak myn vermetelheit,
Gun my een roosje van uw wangen;
Maer my wert heuschlyk neen gezeit:
Dat 's 't radt waeraen Ixions hangen,
Wier ziel godinnemin beschreit.
Och, Fillis! red my in der haest
Door uw genade: ik zal u pryzen.
Och! maek me door uw gunst verbaest.
Een die genade kan bewyzen
Koomt aen de goden allernaest.
| |
[pagina 72]
| |
Zaegt gy myn wel ootmoedge ziel,
En schatte gy trouhartigh minnen,
En stuite gy het hollend wiel
Van myne aen u verslaefde zinnen!
Ja zie en help, myn schoone; ik kniel.
Ontsluit uw goedertiere borst,
En denk vry: had hy niet misdreven,
Die naer myn min en liefde dorst,
Wat kon ik dan den knaep vergeven?
Hy heeft myne eer toch niet bemorscht.
Voorts, acht me niet meer onbedocht.
Schoon ik my aen uw' haet verschulde,
En wellust aen dat montje zocht
't Geen Venus zelf met nektar vulde:
ô Zon en starren! die nogh mogt.
Ontstaet my dit, zoo proef een reis
Wat Ganimedes heeft geschonken.
Zie hoe 'k myn' mont zet, naer den eisch,
Daer uw robyne lipjes blonken.
Dees dronk bevestige onzen pais.
|
|