|
| |
De verliefde Venus.
Der werelt naer zyn' wil.
Viel hy te streng en sterk,
Was d'onderaertsche stuurs en barsch;
| |
| |
De Min heerscht daer de dageraet
Met gout en rozen praelt,
En daer de dagtoorts daelt,
En daer de Kreeft het zuiden braet,
Om 't noorden draeit, zoo veer.
Geen Herkules zich veiligh houdt:
Geen strantreus in 't gebergt:
Geen tyger, rasch getergt:
Geen leeu in 't Lybiaensche wout;
Geen dier, hoe snel en licht,
Ontvlucht den minneschicht.
Gy, nimfjes, die, mits 't alles mint,
En 't hart te berste zwygt,
Aenbidt, aenbidt 't aldwingend Kint,
En schroomt voor ramp noch wee;
Men zegt dat Pallas eenmael deur
Haer' kristallynen schilt
't Wicht dat de werelt tilt
Bezagh, blyde aenlachte, en voorts veur
Die 't groot Heelal bezielt.
Zou moeder Venus daer omhoog
| |
| |
En starrelichten hemelboog,
Licht wel ontschuilen? neen:
Daer quam al 't vier byeen.
Op eenen schoonen lentedagh
Zou 't vlugge Kint, uit min,
Een kusje geven, als het plagh,
Dies sprong het, des genoodt,
Het sloeg zyne armpjes, teêr en malsch,
Dat schichtehandlend paer,
Om haren parlemoeren hals;
Maer wat men zegt of niet,
De min baert minverdriet.
Terwyl de Schutter dus goetsmoedts
Een kus geeft en ontvangt,
Treft eene minflits, onverhoets,
Van al die 't Jongske torst,
Daer schreeude ze om al 't zwalpend nat
Gelyk een vonk in tonder vat
| |
| |
Door bloet en merg en spier.
Stroomgoden, die met scheutigh riet
Ment hier uw glaze wagens; ziet
Myn leet aen, zei ze, en, och!
Plengt hier uw kruiken toch.
Zy stiet den Vlieger van zich heen.
Och kon ze, fier van hart,
Ook van zich schuppen, wel te vreên!
Och kon ze! dan, wie dien?
Wie kan dien last ontvliên?
Al reedt ge met de dagkarros
In 't Spaensche zeenat neêr;
Al drukte gy, met stil gehos,
De bruine sleê der nacht;
Nu slaet vrou Venus ruim zoo schoon,
Naerdien de min heur plaegt,
Naerdien ze liefde draegt,
Haer lonkende oogen op Adoon
| |
| |
Zoo blaekte Dido naderhant
Om 't kroost van Cythereé
Aen 't gastvrye Afrikaensche strant
Wat Zanggodin zal my haer gunst
Opdat myn geest niet zwym'?
Wie leert me zingen, naer de kunst,
Juist in den derden hemelkreits
Hebt ge eene geurge streek
Die nooit in klaerheit week
Voor Jovis hof, vol majesteits,
Van elk met lust aenschout;
Hier hadt het Cypris over drok
Met sieren, tooien, kleên
En spieglen van haer leên:
Zy poêrde 't haer, gekrult van lok,
Met stofgout, daer de zon
De drie Bevalligheden doen
| |
| |
Omgorden, boersch noch dom,
Wit wormgespin en root en groen:
Het Dwergje spant, niet ver,
Zoo is d'Idalische godes,
Ramt Mars haer dan een minnebres?
ô Neen. ze is, schoon 't hem spyt,
Adonis speelt haer in het oog;
Een jager, rap en frisch,
Daer ze op verslingert is.
Adonis schoonheit trok en toog
Haer by zich door het zwerk.
Schoon Boomkint kende gy 't geluk
Ik Zeespruit ben geheel in druk
Ai zeg, stout Weiman, my, die quyn,
Met jagtwinste u verlâen;
Zoo moet geen woedend everzwyn
| |
| |
Groeit onder deze bruine blaên
Geen veltkruit dat den geest
Zyn 't bloemen, Bloem der jeugt; welaen:
Rasch: breng my eene meê;
Maer gun me keur van twee.
Zoo sprak vrou Ericine, en blies
Van reuk, en daer de min door wies
Hy zagh 't schoon daer d'aertsprys voor groeit.
Daer Hybla, daer Himet op bloeit,
Hy prees (tot pryzen opgewekt
't Al, daer het oog op valt:
Doch 't geen het nydigh kleet bedekt
Vry schooner noch te zyn.
| |
| |
De Minnares is gansch verblyt
Op geen' minschuwen Hippolyt,
Dien zoete minzucht quelt.
Zou hy ook, koel en plomp en loom,
Zoo most hy wel een eikeboom,
Vermurwt wort, hoe het dooit.
Zy gingen in een mirtebosch
Hier reeg Adoon haer' gordel los,
En deê 't geen lust geboodt,
Daer zwom al 't omgelegen lant
Ook rees 'er nieuwe jeugt.
De nimfen reiden hant aen hant,
Kupido, die op 't zelve pas
| |
| |
Zyn moeder, door zyn schut, in 't gras
Gezegen, daer hy 't zagh.
Spitsbroeders, koomt'er weer een tydt
Dus met gevouwe handen vrydt;
|
|
Auteursrechtvrij