Mengeldichten (3 delen)

Mars en Venus beddepraet.

Mars. Venus.

GOdin, wat doet u t'sagen,

Nu gy me ontharnast ziet?

Puikschoone, staek uw klagen:

Myn wreede wolven zyn hier niet,

Zy slapen by myn' wagen.

Venus.

Myn moedt zou niet verslappen

Al quam uw kargespan.

'k Verkeer woeste eigenschappen;

Maer 'k vreeze mynen manken man:

De Zon mogt ons beklappen.

Mars.

Myn beuklaer, speer en degen,

Zyn uwen blixemsmit,

Hunn' eigen maker, tegen.

Me lief, wie ooit verlegen zit,

Wy zitten niet verlegen.

[p. 48]

 

Venus.

 

Ik gruw voor schelmsch verrassen.

 

De min is achteloos.

 

Mars.

 

Hier zyn nogh kortelassen.

 

Gy weet, al toeve ik eene poos,

 

Dat my myn wapens passen.

 

 

 

Ik tart met fiere zinnen

 

Den Kreupel en zyn rot.

 

Dit zwaert kan 't al verwinnen.

 

Het schaert op bekkeneel noch strot,

 

Pronkpaerel der godinnen.

 

Venus.

 

Och! wierden Lemnos oven

 

En reuzen flux van daer

 

In 's werelts nacht verschoven!

 

De blixemmokers zyn zoo zwaer,

 

Gy zoudt het niet gelooven.

 

Mars.

 

Als ik met harnasplaten

 

Deze yzre borst bekleê;

 

Laet komen die ons haten.

 

Maer tegen Venus lieflyk wee

 

Magh stael noch yzer baten.

 

Venus.

 

Drael, Febus, pas te dralen;

 

Of zwygh by Stix.

 

Mars.

 

't Is nacht.

[p. 49]

 

De minvlambouwen stralen.

 

Het dons is warm, myn knaep houdt wacht.

 

Hier kent de vreugt geen palen.

 

Venus.

 

Vondt ons het hof der goden,

 

Naer welk een donkre hut

 

Dan best met schaemt gevloden?

 

Mars.

 

'k Moet lagchen dat myn lever schud.

 

Zyn hier meer goôn van nooden?

 

 

 

Koom mont aen mont. hoe paren

 

Een roode vederbos

 

En frissche rozeblaêren!

 

Venus.

 

Stil, Mavors, och! myn riem gaet los,

 

Mars.

 

Ik zal hem wel bewaren.

 

 

 

ô Reex van minnesporen,

 

ô Tovergordel, wie

 

Heeft u toch ingezworen

 

De hantvest dezer krachten, die

 

Door hart en nieren boren?

 

 

 

Dat blyde tempelreien,

 

Met heiligh kerkgebaer,

 

Lofzangen en schalmeien,

 

U tot op Pafos minautaer

 

Al juigchende geleien.

[p. 50]

 

Venus.

 

Dat benden met kornetten

 

En heesch klaroengetoet,

 

Krygstromlen en trompetten,

 

Met dezen dolk en storremhoet

 

Het naer Krestone zetten

 

Mars.

 

Wie zou dan veiligh slapen?

 

Venus.

 

Waer bleef dan d'Aertssoldaet,

 

In blinkend stael geschapen?

 

Mars.

 

De schoonheit tracht naer pronksieraet.

 

Venus.

 

De krygsdeugt naer het wapen.

 

Mars.

 

Ai zie de koets eens groenen

 

Van mirt.

 

Venus.

 

En jeugdigh gras.

 

Mars.

 

Natuur vlecht zelf festoenen.

 

Dus zou ze, onttrokt ge u haer, wel rasch,

 

Uw gramme godtheit zoenen.

 

 

 

Rust, aertryk, rust in vrede:

 

Ik gunne u ditmael rust.

 

Venus.

 

Dat heil blyv' hier ter stede:

 

Ik vrees.

 

Mars.

 

Welaen, al weêr gekust;

 

Uw duiven kussen mede.

 

 

 

Minqueekster, myn verlangen.

 

Venus.

 

Aldwingende Oorlogsgodt.

[p. 51]

 

Och! och! wat komt me prangen?

 

Op, Mavors, help: wat droever lot?

 

Helaes! wy zyn gevangen.

 

 

 

Een net bewoelt myn leden:

 

Mars.

 

Met diamante draên,

 

Dat zou ik wel beëeden.

 

Venus.

 

Ai, goôn, laet los, noch lacht: wy gaen.

 

Mars.

 

Vulkaen, hoe kunt gy smeden!