Mengeldichten (3 delen)
(1716-1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 42]
| |
Daer al wat leeft en uwe schoonheit ziet
U min en liefde biedt.
Karbonkels en robynen, diamanten
En paerlen, opgevist langs Indus kanten,
En tullepen, in Floraes bloemparruik,
Zyn eedler door 't gebruik.
Zoo niemants hant Pomonaes boomgaertvruchten,
Reeds ryp gestooft in zwoele zomerluchten,
Mogt plukken, Nimf, een uur, een oogenblik
Wierp al dien schat in 't slik.
De snelle tydt durft schoonheit ook verslinden.
Heleen kon in Heleen Heleen niet vinden,
Toen zy weleer op haren ouden dagh
Eens in den spiegel zagh.
Gy zult eerlang de minnaers uwen drempel,
Uw huis, hun kerk en aertsgodinnetempel,
Zien schuwen met een naer en droef, vaer wel:
My lust geen rimpelvel.
Men zal eerlang voor uw slaepkamerdeuren
Met nachtmuzyk uw' slaep niet langer steuren,
En zeggen: slaept ge, ô Klorisje? ai doe toch
Eens open: slaept ge nogh?
't Viel licht dat zy, die thans uw gunste aenbidden,
U, als een graeuwe en kromme best, in 't midden
Van uwen smaet dus groetten: golt voorheen
Ons deze een blaeuwe scheen!
| |
[pagina 43]
| |
Is dit de nimf die ons zoo kon betoveren,
En met haer' glans en goelykheit veroveren!
Och ja. deze is van lichaem en van geest
De schoonste nimf geweest.
Zy was puikschoon. zoo wint het van godinnen
Dioon, Diaen van haer jagtgezellinnen.
Schoon was ze; maer nimf Dafne was zoo bang
Voor 't minnen niet by lang.
Eer u dan al die zwarigheên bejegenen,
Zoo kies het dak en berg u voor het regenen;
En wilt ge aenstonts een' man, kom, Kloris, kom,
Kies my, ik bidde 'er om.
|
|