Mengeldichten (3 delen)

Dankdicht aen den heere Kornelis van Gyzen, doktor in de medicynen.

VAN GYZEN, Febus zoon en schoor van 't waglend leven,
Ai! laet uw heuscheit toch myn Zangheldin vergeven
Dat ze u verhindere in uw nyvre bezigheit
Daer gy voor 't leven der verlate kranken pleit
Op 't spoor van Hippokraet, Galeen en Avicenne,
Al helden waert geroemt met mont en fenixpenne;
Zoo moet de lauwerkrans, die in dees heldenbaen
Is opgehangen, uw verdiensten noit ontstaen.

Gy eert Apol en kiest zyn goddelyke gaven,

Dees tot uitspanning, die om zweetende in te slaven:
Na 't moedigh dempen van 's volks ziekten, u bewust,
Schaft u de Poëzy een aengename rust.
Zoo waert ge al lang vermaekt (dies wentelde ik in weelde)
Als myn geringe harp bywyl een deuntje queelde.
Sokraet schiep eertydts in eenvoudigh kinderspel
Geen hartelyker lust na lastigh boekgequel.

[p. 32]

 

Hoe dikwerf placht ge my tot dichten aen te sporen,

 

Als uw bescheidenheit zich blydlyk dus liet hooren:

 

Zing op, ô veltpoëet: uw zangen ons zoo zoet

 

Bekomen als de slaep aen een vermoeit gemoet.

 

ô Overhooge lof voor al te lage toonen!

 

ô Heerelyke prys, wie zal, wie kan u loonen!

 

ô Onverwachte gunst en bron van dit gezang!

 

ô GYZEN! 'k zong te kort al zong ik eeuwen lang.

 

Dees vrientschap heeft me dier tot dankbaerheit verschuldigt,

 

Dees heuscheit heeft zoo dik myn vreugt vermenigvuldigt,

 

(Hoewel ge midlerwyl de myn der artzeny

 

Doorwroet) dat ik u dank, maer zonder vleiery.

 

Had gy nu ook Homeers of Maroos kopre klanken

 

Of Flakkus gulde lier of Pindars luit te danken!

 

Doch by de Goden geld een offer al is 't kleen.

 

Wie doet dat hy vermagh doet wat oit Cezars deên.

 

Zoo waerlyk moet, myn Heer, uw vlyt de doot verslinden.

 

Zoo waerlyk moet ik aen uw gunst een' toevlucht vinden,

 

En 't kermend ziekbedde aen uw kunst, die dooden wekt:

 

Terwyl ge 't prinslyk Delf een' Eskulaep verstrekt.