|
| |
Uitgang van Godts Zone.
WIlt ge eens een wondere en onthoudtbare uitvaert houden,
Zoo koomt by 't heilzaem kruis daer 's werelts heilaen sneeft.
Hier gaen twee zonnen schuil die 't zuiden pas beschouden.
Hier sterft het leven zelf, terwyl het leven geeft
Aen dooden, die wel haeft zich uit hun graven beuren.
Hier is 't heelal in last om dat zyn bouheer lydt.
| |
| |
Aertbevingen zyn reê met kraken, sloopen, scheuren,
Waer door de hartste rots in scherven springt en splyt.
Hier wort d'onnozelheit gemartelt en bespogen,
Getrapt, gefoolt, gesleurt, met laster, hoon en schand'.
Jeruzalem, ziet gy 't met onbewogene oogen,
Zoo hebt ge 't wreede hart van 't hartste diamant.
Snoô vierschaer, berg uw hooft: Godts wraek begint t'ontwaken:
Zy stapt, zy stapt alreeds met reuzeschreden aen:
Te rug, te rug, eer rug en harssenbekken kraken,
En stadt en lant in bloet en vier en stof vergaen.
ô Palestyne, ryk van zalige landouwen,
ô Heilige Jordaen, by Godt zoo dier geschat,
Wat zult ge niet al leets en jammeren aenschouwen,
Als 't woeste heidendom in Abrams erven spat!
Als Rome, 's werelts angst, zyne adelaerstandaerden
Op Salems vesten plant, daer Jakob binnen zit!
Als Titus met den hoef der vyantlyke paerden
Wynberg en akker schent, geterregt en verhit!
Daer quam Pompejus korts, dat schrikbare oorlogswonder,
De Jootsche hoogheit plots neêrbonzen uit heur' staet:
Nu wankt'er eene roê, daer zal gansch Isrel onder.
Wie schultvry bloet vergiet wet Godts gewissen haet.
ô Tempel, ô altaer, daer d'offervieren branden
Als Levi rammen slacht! ô bontkist, heiligdom!
Neemt afscheit altemael; uw avont is op handen
En nacht, ik keer my naer den veegen Heilant om.
| |
| |
Met oorlof, Goël: 't zy uw' hoogen naem ter eere
Dat ik myn lyksymbael en martelsnaren stell'.
Och, dat uw goede geest my zuivre klanken leere!
Zie hoe ik my verneêr voor uwe voetschabel.
De donkre nacht wert dagh toen Jezus wiert geboren.
De lichte dagh wort nacht nu 't licht der zielen scheit.
Nu kan men op het felst de schorre donders hooren,
De scherpe blixems zien, van 's hemels grimmigheit.
Wie zagh ooit zoon dus met zyn vaders toorn verladen?
Hebt vrinden zonder tal, een vader is een vrint.
Hier wort natuur verkracht, trots d'allertaeiste draden.
Hier woet Godts wraek op zyn onschuldigh eenigh kint.
Dat komt van borregh staen, wanneer de schuldnaers falen.
Rechtvaerdigheit eischt juist voldoen van alle schult.
Ga. zeg voor iemant nu: maer denk vry op betalen.
Zeg liever, zeg ront uit, dat gy betalen zult.
't Was Adam die Godts wet verschupte met zyn voeten.
Toen quam de Middelaer en stelde zich te pand'.
Was dat een euveldaet om aen het kruis te boeten?
Ryk Godt, hoe smoort uw min als uwe gramschap brant!
Wat letters zie ik, daer de Joôn zoo tegen schreeuwen?
Dit is de Koning van 't ontelbaer Joôngetal.
Ja Koning. zet'er by: de Godt der endlooze eeuwen;
Wiens onverwrikbre troon nooit schokte of schokken zal.
Zwygh, Judaes vorstestam, van pratte leeusbanieren.
Klim nu uw' troon langs zespaar goude leeuwen op.
| |
| |
Om legt hy. deze Leeu zal zynen schepter zwieren
Gestadig, oost en west, van d'aerd' tot 's hemels top.
Hy schraegt de heerschappy van alles met zyn schouderen.
Hoe overtreft zyn staf den staf van Salomon!
Zyn bloeiend ryk zal nooit verdorren, nooit verouderen,
En strekt zich wyder uit dan d'omloop van de zon.
Bespot geen doornekroon, geen blinkende gewaden,
Geen' rieten staf: zie toe. d'almagtige zal hem
Met starreglans bekleên, met zonnegout beladen,
En toonen dat 's Helts duim den hemelstaf beklemm'.
Maer welk een zinkent lot! zyn loove ziel gaet glippen:
Hy neigt 't gezalfde hooft naer d'afgepynde borst:
Hy blaest den jongsten aêm uit zyn gewyde lippen:
Het drooge moede hart verstikt van pyn en dorst.
Met duizent angsten, elk bequaem een borst te matten,
Al was ze van metael en yzer, heeft te nacht
De Helt gestreên, eer hem d'ontmenschte monsters vatten,
En hechtten aen dit hout, daer 't lyden is volbragt.
Ween, hemel, aerde, ween. weent, mans, weent, vrouwen, kinders,
Ween, al wat weenen kan, uw schepper is ontschept;
Uw vader is vermoort. wat naekt u niet al hinders,
Nu ge uwen trooster mist, nu gy geen' JEZUS hebt!
Hy was de schoonste ver van d'allerschoonste menschen;
Wees 's levens heirbaen met zyn leven aen en leer,
En was de liefde en lust van hun die naer hem wenschen.
Men trof zyn wezen met geen cherubyneveêr.
| |
| |
Doônwekker, duivlezweep, wynschenker, ziektverdryver,
Ooroopner, oogenlicht, tongslaker, krepleschoor,
Brootdeeler, visschrenluk, zeetreder, wintbekyver,
Waer vliedt gy, zielenheil, elx nut, al 't aertryk door?
De Herder is gegaen. wee ons. wat banger vreezen!
'k Zie 't watertandent heir der wolven op de been.
d'Aertsherder is gegaen. goê Raetsheer, magh het wezen,
Bestel hem toch een graf; och arm! hy heeft'er geen.
Breng wat graflinnen aen (dat u godts gunst bedouwe)
Van 't hagel witste toch dat eenig lantschap geeft.
ô Welgodtvruchtigh heer, het lyk is 't waert in trouwe:
Daer heeft geen vuile vlek zyn leven aen gekleeft.
's Mans arremoetje wort van beulen en soldaten
Geplondert, gevrybuit. de taerling deelt zyn kleet.
Hem wort geen dexel voor het naekte lyk gelaten,
Die onze naektheit eens zal dekken buiten leet.
Dus vaert de ryke voogt van hemel aerde en stroomen,
Die 't al en niets bezit, naer 't holle grafgesteent:
Dat zien met derenis de bergen, velden, boomen,
En d'overdroeve schaer die haren heer beweent.
De heilzon gaet op 't laegst. 't is winter voor de zielen.
Men gruwt voor hagel, sneeu en buien, slagh op slagh.
Och! klimt ze weêr omhoog met hare goude wielen,
Zoo brengt ze ons voor gewis den blysten lentedagh.
Wech, Judas, gy verriedt uw' meester en uw' hoeder.
Wien hebt ge, uw zelve of hem, nu 't meeste leet berokt?
| |
| |
Koom, Elleftal, wees bly met uwen Godt en broeder.
Het schreien heeft zyn deel; 't is lang genoeg genokt.
Juich, al wal juichen kan. zing vrolyk op en helder.
De hel is overmant en zieledwinglandy.
De Nachtvorst legt geboeit in zynen donkren kelder.
De Doot ontbeert haer' pyl. zing vrolyk op en bly.
De Helt gaet heen, maer neemt zyn haters op de tanden:
Hy vecht en sneeft en blyft verwinner in het velt.
Hoe bleek ziet d'afgront, met zyn zwarte stokebranden,
Nu koning JEZUS hen beperkt en palen stelt!
Juich, al wat juichen kan: de Heilant zal verryzen,
Spyt wachters om het graf en zerken die 't beslaen.
Men zal in 't kort hem met triomfgezangen pryzen.
De dagtoorts zinkt in zee om klaerder op te staen.
Mael nu Emmanuël met roode en witte verven:
Hy heeft het leet bezuurt en zal de glory erven.
|
|
Auteursrechtvrij