|
| |
| |
| |
De zangberg in rou,
Over Hubert Korneliszoon Poot.
Abtswout valt uw vermaerde Poot,
Die zyne dichtgeest als een ceder
Verhief, door de onverzoenbre doot,
In 't beste van zyn bloeityt neder?
o Neêrlants Maegt! wat derft ge een hof
Vol geestverquikkende edle vruchten,
Met Poot! dien gy beweent in 't stof?
Met roubedryf, en boezemzuchten.
| |
| |
Moet ik, met Pindus, in den rou,
Uw val, o Woutpoëet beklagen?
o Kunstval! die 'k te vroeg beschou;
Wie kon den Zangberg meer behagen?
Het zy gy d' Agrippynsche Zwaen
Volgde in zyn hooge vlucht en vonden;
Of dorst, met Hooft, naer lauwren staen,
Door nyt, noch tyt, noch doot geschonden:
Of 't zy ge in 't koutent hardersdicht
Natuur volgde, en de Lente, als Moonen;
Uw beuke veltfluit streelt, en sticht,
Den lantjeugtrei met beurtzangtonen.
| |
| |
Helaes! het dichtersvoedende Y,
Vermaert door zyne Hooftpoëten,
Treurt met de Maes; de Poëzy
Heeft heur gewaet van een gereten,
Schoon 't hare hemelsche afkomst toont,
Van 's Dichters goude lier geprezen,
Die, naer zyn waerde noit gekroont,
Roemruchtig blyft alom in wezen;
Zoo lang 's mans frisschen lauwerkrans,
Gevlochten van de Zanggodinnen,
Behaegt door onverwelkbren glans;
Zoo lang men dichtkunst zal beminnen,
| |
| |
Die aerdsche goden zelf bekoort,
Door Zangbergvonden opgetogen;
Zoo lang men 's Dichters snaren hoort,
Van ik en weet niet wat vermogen!
't Zy hy den Avond flux gebied,
Om Rozemonts genot, te vallen,
En weert het knagent hartverdriet,
Door 't zoet van 't strelent minnemallen.
Of, voor een lentgroen Bruiloftsbed
Vlecht roze-, palm- en mirthekransen,
En, naer een zoete liefdewet,
De bruit naer 't ledekant leert dansen.
| |
| |
't Zy hy, op treurstyl afgericht,
Hartstochten stilt en doet bedaren;
Een Sara leert hy dus haer plicht,
Gelaten hoog omhoog te varen.
'k Zwyg hoe hy 't zalig geestendom,
Held Leeuwenhoek, door ruime gangen,
Beveelt in hunnen heldendrom,
Met eerbied naer 's mans kunst te ontfangen.
Of 't zy hy door zyn lofbazuin
Kunsthelden wyd befaemt doet leven,
Die, met Parnasloof om hun kruin,
By Phenixgeesten zullen zweven;
| |
| |
Zoo lang de goude zon, voortaen,
Met meer dan koninklyke glansen,
Den dag beheert; de zilvre maen,
En starren 's nachts verrukkent dansen
Op 't blaeu gewelf, wiens dierenkring
Godt grootheit geeft door jaersaizoenen,
In herfst-, en winterwisseling,
In lente-, en zomerbloemfestoenen.
Of 't zy hy in zyn Bybelstof
Volgt koning Davids tempelsnaren,
Daer Sions Koning krygt zyn lof,
Dien elk nu ziet ten hemel varen,
| |
| |
Op 't juichgeklank van 's Dichters lier,
Die Salems muren op helpt bouwen;
En met een goddelyken zwier
Het geestlyk huwlyk helpt ontvouwen.
Gelyk de Abeelen, in een wout,
By kreupelbosschen, zich verheffen;
Zoo ziet men Poot, in vinding stout,
Gemene dichters overtreffen.
Daer zie 'k een Vrou, zoo schoon, als eêl,
Die melk laet uit haer' borsten stromen;
En een, met beitel en pinceel,
In redestryt te zamenkomen;
| |
| |
Natuur, en Kunst beide in verschil,
Wie mynen Dichter hoogst doet draven?
De Kunst, verwonnen, hout zich stil;
Natuur schonk hem de grootste gaven.
o Vader der welsprekentheit!
Men ziet u 't zegel hier aen hangen;
Daer gy voor heilge dichters pleit,
Hoog nut voor staet- en kerkbelangen.
Waer vint men ook een goet poëet
Schier onder duizent letterhelden?
Schoon elk zyn tyt met vlyt besteet
In wysheits ruime en schone velden?
| |
| |
Hangt dan niet af van hoge scholen;
In schikking, en verbeelding vry,
Blyft Flakkus dichtwet haer bevolen;
Wen zy om Sions wil vervoert,
Om grote zaken, of personen,
Heur goude citersnaren roert,
Die Pindus rei niet schaemt te kronen.
Dult Spiegel, die de Dichtkunst bout,
En zeden vormt, Neêrduitsche snaren;
Roemt hy dier Dichters veltgekout
Schoon in de taelkunde onervaren?
| |
| |
Pryst Vollenhovens lier, de kans
Om zelf met Nederduitsche dichten
Te staen naer Febus lauwerkrans?
Hoe braef street Poot met letterlichten!
'k Zwyg hoe myn Dichthelt speelt en weit,
Van edle zanglust aengedreven,
Niet zonder zwier en majesteit,
Die naer 't volmaekte heen leert streven.
Wat zinnebeelden, Beeldespraek,
Voorbeelden, en gelykenissen,
't Hoognutte huwende aen 't vermaek,
Moet Neêrlands Helikon nu missen!
| |
| |
Maer schoon Natuur een dichter baert;
Wen Kunsten en de Wetenschappen
Hem voeden, wort hy de eerkrans waert,
Op de allerhoogste zangbergtrappen.
De hantvest, van zoo groot een gunst,
Aen Poot, van vrou natuur gegeven,
Vervulde zyn gebrek van kunst,
Ja zal hem als een zwaen doen zweven.
Maer heeft 's mans veltfluit eer behaelt
Met eenen beemt van Mengeldichten?
Wie weent niet dat dit lierlicht daelt
Dat zeven Landen kon verplichten?
| |
| |
Natuur, in 't rougewaet gaet voor,
En laet de Kunst haer lykklacht hooren,
Ja kermt, dat zy haer zoon verloor;
Des volgt de sleep der dichters kooren.
Wie volgt Apolloos Priesterdom
Ter uitvaert niet, om 't vroeg verscheien,
Nu elk de Dichtkunst, stil, en stom,
Met vrou Natuur, ziet beken schreien?
Uw Wieg, o grote Huig de Groot!
Die in uw werken leeft, en telgen,
Wort een doorluchtig graf voor Poot;
Laet 's dichters eer u geenzins belgen:
| |
| |
Nu hy van Neêrlands Maegt betreurt,
En wydberoemde Zanggodessen,
Zyn geest tot aen de starren beurt,
En sluimert onder lykcipressen.
PIETER SCHIM.
|
|
Auteursrechtvrij