|
| |
| |
| |
Lykgedachtenis voor den vermaerden dichter Hubert Korneliszoon Poot.
O Weiden, die men flus met bloemen zag beschildert,
Hoe staet gy zo verwildert?
Waer is 't fluwele dons, dat groene grastapeet,
Waer zyn de bloemen uit uw' tabbaert toch gebleven,
d' Afbeeltsels van ons leven?
Helaes! ze zyn verwelkt; en 't velt, verkleumt van kou,
| |
| |
o Bomen waerom hebt ge uw rinkelende bladen,
Zo onbezonnen van uw telgjes afgeschut,
Of gaet gy mê, gelyk de dorre beemden, zwanger
Van hartzeer, nu den Zanger,
Nu Hubert, die voorheen speelde in uw paviljoen,
Verslenscht gelyk uw groen?
o Vlieten waerom smaekt uw water, dat den akker
Rontom bespoelt, thans brakker
Dan flus? of zwelt uw kruik van tranen om de doot
Van uwen Woutpoëet, die 't woest gediert kon temmen,
De stromen wist te kemmen,
Het zingent pluimgediert deet luistren naer zyn' toon
| |
| |
Vereert wiert om zyn kunst? dan val ik met de reien
Der dichters mede aen 't schreien,
En giet op 't outer by zyn grafstede, uit een kelk,
Wat laeuwe en versche melk,
Dan zal ik purperbloet, en zuivre nektar plengen
En met myn tranen mengen.
Dan strooi ik vlechten hair, en hef, van druk belaên,
o Wytvermaerde geest! o eer der Zangheldinnen,
Zo gy 't gebruik der zinnen,
In uw' gerusten staet, noch oeffent naer uw doot,
't Zy waer gy u onthout, myn wreden dienst ontfangen,
Ik denk dat uwe schim, die 't leemgebou begeeft,
Om 't Prinslyk Delf heenzweeft,
| |
| |
En met vernoegen ziet de vochten dien wy plengen
En by uw lykasch brengen;
Maer zo dit waerheit is, ei, waerom antwoort gy
Gy placht voordezen wel, in schadu der abelen,
En 't omgelegen lant te mennen by het oor.
Of zingt ge, in 't zalig koor,
Om stryt een beurtgezang by d' oude Veltpoëten,
En leert gy d' aerd' vergeten?
Of heeft u d' eeuwige stilzwygentheit belet
Te handelen, en slaept gy tusschen koude steenen,
En hoort gy ons niet wenen
o Vader van de kunst, die, met uw liergedicht,
My vrolyk streelt en sticht?
| |
| |
Hoe dikwerf gaet myn geest in uwen dichthof weien,
Wen ze op de bloemen van uw zuivre Poëzy,
Den zoeten honig gaert, en rozen weet te plukken
Die oog en hart verrukken.
Nu hoor ik hoe de Liefde, in 't prille minsaizoen,
Haer blanke vlerkjes klapt, en hoe uw mingezangen,
Verliefde minnaers vangen.
Dan blaest uw kunst een geur van heil, dan gloeit het vier
Dan voert zy my weêr in 't gedrang der blyde geesten
Op jaer- en bruiloftsfeesten;
Of dryft, wanneer de vreugt verandert in geween,
My naer het klaeghuis heen,
| |
| |
En doet myne ogen in een tranenbron verkeren:
Maer als zy ons wil leren
Hoe d'onverniste Deugt, vergult met eeuwig gout,
Schoon ze in een dierenperk als balling zit verschoven,
En hoe de Godtsdienst, ryk bestraelt van hemellicht,
De starren houd in 't oog, en op de blanke schachten,
Van d'aerde zich verheft, en beter plaets verkiest,
En zich in 't heil verliest,
En d' opgehange kroon van 't eeuwigdurent leven,
Dan schynt ze om hoog te zweven
Gelyk een adelaer, alwaer zy, in 't verschiet,
| |
| |
Dan schildert zy een print met onnavolgbre trekken,
En zwenkt de heillaurier, geplukt in 't paradys,
o Schrandre Lantpoëet, geroemt van duizent tongen,
Helaes! gy zyt geweest: en uw helklinkent spel
Blinkt in 't gestarnt: vaer wel,
Vaer wel, o Priester der oneven Zangheldinnen,
Dien ze om uw kunst beminnen;
o Parel die de kroon der Dichtkunst hebt versiert
Vaer wel, o Pyler, die haer heiligdom kon schoren;
o Glinsterende Ring, o Flonkerdiamant
| |
| |
Vaer wel, o Schim, het zy gy aest op rozebladen,
Of zweeft op ruime paden,
Langs beeken van kristal op een gebloemde sprei,
Der dichters wort begroet met uitgelezen tonen,
Die reets met starrenkronen
En staatsyrokken gaen spanseren door het wout,
Daer 't room en nektar dout;
't Geboomt van balsem druipt, en duizent frissche beeken
Vaer wel: geniet dat heil. ik zal u midlerwyl,
o Poot, verheffen, en in 't loof der lyksipressen
Neerzetten by uwe assche; en by het lykaltaer
| |
| |
Verschafte uw adem nu, o rozetelent Zuiden,
Een mengeling van kruiden,
En bloemen, ryk van geur, ik zoude een bloemfestoen
Van fraeigeschildert groen
Afzondren tot uwe eer; en deet uw grafstê blozen
Nu heeft het kout saisoen voor u maer heesters staen,
'k Wensch echter dat de Lente uw lykbus mag versieren
Met jeugdige eglantieren;
En dat de Westewint mag blazen op uwe asch,
U overlommer; dat u d'aerde niet vervele;
De rust uw beenders strele;
d'Eerwaerde Dichtkunst van haer' gouden starrentroon,
Met een doorluchte kroon,
| |
| |
En onverslenschten palm op uwe zerk neerdale,
U met haer vlerken dekke, en koestere, en uw naem
Hoe? heeft de Lente alrê haer tabbaert aengetrokken,
Een mirthentak gehecht met een oranjelint?
Al sladdren door 't geboomte, en zie 'k de Dichtkunst dalen
Uit 's hemels blaeuwe zalen?
Of is myn geest vervoert door zoete razerny,
In myn vernuft verbeelt? en worden bei myne oogen
o Ja: de Lente slaept. en Levenwekker vlucht
Naer 't onderaerdsch gehucht?
Maer d'edle Dichtkunst daelt nochtans bekoorlyk neder
| |
| |
En overschaduwt d' asch myns wytberoemden mans,
Bekroont die met haer' krans,
En, daer zy vast zyn lof verheft met kunst van wyzen
Zie 'k uit zyn lykasch ryzen
Een groene lauwerboom die naer den hemel streeft,
d'Onsterflykheit verbeelt, en nimmer zal verdwynen
Zo lang de zon zyn kunst en lauwren zal beschynen.
HENDRIK SCHIM.
|
|
Auteursrechtvrij