|
| |
| |
| |
Ter gedachtenisse van den uitmuntenden dichter Huibert Korneliszoon Poot;
Ontslapen den 31. van Wintermaant 1733.
Ik span myn snaren om gedachtenis te vieren
Van d' Eer en Liefde van de Duitsche Poëzy;
Om 't graf van grooten POOT met lauren op te sieren.
Wie sterkt myn' geest? wie zet myn vaerzen leven by?
Wie leert me mynen Helt, en zyne gaven pryzen?
Gy zelf, ô edle Kunst! spoort mynen yver aan,
En doet, op 't hooren van dien naam, myn toonen ryzen:
't Gaat wel: gy zult de maat op mynen treurgalm slaan.
| |
| |
o Schrandre Geesten, rykbegaafde Voedsterzonen
Der schoone Wysheit, die de Wetenschappen kent,
De vrye Kunsten een verzoent gelaat wilt toonen,
En tot de Dichtkunst uw goetgunstige oogen wendt:
U, die haar' zuivren aart en heerlyke eigenschappen
Naaukeurigh onderscheidt van die der bastaardy,
Die, met blanketsel op de trony, trotsche stappen
Zet in het voetspoor der verheven Poëzy:
U vragen we, of gy ooit te voren hadt begrepen,
Of ge ooit geloofde, dat Natuur een' diamant
Kan baren uit haar' schoot, die kunstigh is geslepen,
En helder watert, speelt en vuurt van allen kant,
Eer 't menschelyk vernuft dien naar de kunst hanteerde?
Of ge ooit een paerel zaagt, gevist in zwart moeras,
Die elk naaukeurigh oog op hoogen prys waerdeerde;
Die zuiver rond, en schoon van glans en luister was?
| |
| |
Of ge ooit een' Dichter vond op Pindus top getreden,
In ruwen arrebeit en zwoegend zweet vereelt,
By stagen ommegang met dieren zonder reden;
Eer zulk een wonder ware in Abtswout voortgeteelt:
Eer nog myn POOT, gelyk een fyn gesteente in 't duister
Zyn vonken spreit, ook uit de boerenstulp het licht
Van 't fyngeslepen brein, met zooveel eer en luister,
Voor 't oog der waerelt toonde in onnavolgbaar dicht?
'k Vraag u, Geleerden, in geschiedenis ervaren,
Of gryze Aaloutheit ooit een' arbeitsman op 't velt,
Staag zwoegende om de kost, met lauren om de haren,
Zoo gloryryk heeft aan uw' aandacht voorgestelt?
Zy roeme op Pindarus, by 't plompe vee geboren
Van 't grof Beötië, dien schranderen Thebaan,
Die, veel te hoog van toon voor onbesnedene ooren,
Zyn dichten opzong, daar geen Dichtkunst werd verstaan.
| |
| |
Zyn kommerlooze rust; het naagelege Athenen,
Waar hy de lessen van den grooten Thales dronk,
En Syrakusen, van het helder licht omschenen
Van koning Hiëro, by wien die Dichtzon blonk;
Doen elk om stryt den roem myns Lantmans hooger draven,
By hen, die weten wat d' opvoeding al vermag;
Hoe Schoolgeleertheit zelf naturelyke gaven
Door haar vergultsel siert, en zet in heldren dagh.
Zoo doen de kunst en 't gout saffieren schooner stralen.
Dat d' oude Griek vry reize om wetenschap en kunst
By alle volken, en by allerhande talen,
En dringe zich by Vorst en Priester in de gunst,
Om kunstgeheimen en geleertheit op te sporen:
Dat hy te Samos kryge in d' edle Wiskunst smaak:
Athenen doe hem al de zedenlessen hooren
Der Wandelwyzen, en Egipte beeldespraak:
| |
| |
De gouteeu van August lokke in 't aldwingend Romen
Athene en Memfis, wen ze groote Dichters baart:
Myn groote HUIBERT blyft by velden, vee en boomen,
In 't nedrigh Abtswout, door zyn gouden Lier vermaart.
In Abtswout (zegt men) lei een zwarm van nyvre byën,
Daar hy te slapen lag, den honig in zyn' mont,
En bromde vrolyk om hem heen van alle zyên;
Een teeken, dat hy in de gunst des Hemels stont.
Maar dit is zeker, dat de Wysheit zelf hem kuste,
En meer dan honigdaau blies uit haar' zachten aâm;
En dat de schoone Kunst, het zy hy wrocht of rustte,
Zyn' geest ontvonkte, en hem beloofde een' grooten naam.
Hier leidde Naerstigheit hem met de hant geduldigh
Tot d'Outheitkennis en de Fabelwetenschap:
Hier leerde en hoedde hem de Zedekunst zorgvuldigh,
En wees hem, langs den wegh der Deugt, den glorytrap.
| |
| |
Hier sprak hy Vondel, Hooft en Dekker in hun schriften,
De Branden, Vollenhove, Antonides en Baak.
Hier leerde Monen hem de bastaardye schiften
Van d' edle zuiverheit der ryke moederspraak.
Ten Kate liet hem hier uit zyne taalbron drinken.
Geen wonder dat gy stont verbystert en verplet,
o Akkerjeugt! als gy zyn' Liertoon hoorde klinken,
Het zy hy Bybelzang had op zyn snaar gezet;
Of Lof- of Zededicht, naar d'edelste eigenschappen
Van Taal- en Dichtkunst, zong; of weêr de tedre Min
Zoo dartelgeestigh deedt op witte vlerkjes klappen;
Of voerde 't jeugdigh paar ten huwlykshemel in.
Geen wonder dat gy uit verbaastheit sloegt aan vragen:
Waar of KORNELISZOON, die kennis halen mag?
Daar zelfs heel Neêrlant stont als voor het hooft geslagen,
En vrolyk juichte, toen 't zyn eerste dichten zag.
| |
| |
Het oud Iönië stont zoo niet opgetogen,
Wanneer Anakreön speelde op de fikse snaar.
De hooge Olimp werd zoo niet door 't gejuich bewogen,
Noch d'Istmus van Korinthe op 't vrolyk hantgebaar,
Wanneer men Pindarus naa Ren- en Worstelspelen,
Tot eer des Winnaars van den groenen pynboomkrans,
De gouden snaren van de Grieksche Lier zag streelen:
Als Neêrlant op den toon zyns wyzen Akkermans.
Het heugt me, en eeuwigh zal ik aan die stonden denken,
Hoe 't Y en d'Amstel, hoe de Merwe, Rotte en Maas,
Elkander noopten, om hem lauwerblaân te schenken;
Hoe zeer Hoogstraten, hoe de schrandere de Haas
Zyn Dichtkunst eerden met verheven Lofgezangen;
Hoe fiere Zeeus, dat schoon en blakend licht der kunst,
Bleef met verwondring aan myn HUIBERTS toonen hangen;
En hoe Van Arkel hem vereerde met zyn gunst.
| |
| |
Maar is 't wel nodigh om uw glory op te halen,
Uw' roem met schraler kunst, en in een flaauwer licht
Van woordenverwen voor de waerelt af te malen,
Vergode Ziel! daar gy, den Nyt in 't aangezicht,
Uzelf een dubble kroon van zuivre Dichtjuweelen
Hebt opgehangen in het eeuwigh eerekoor,
Waarin uw braaf vernuft en edle gaven spelen;
Een kroon, die uwen naam de volgende eeuwen door,
Uw' grooten naam, zal tot aan's waerelts eind doen noemen?
o Neen, uw roem wordt slechts verflaauwt in myn gedicht;
En echter vond ik my het strooien dezer bloemen,
Op uwe heilige aerde, aan uwe deugt verplicht;
Op dat de geur daarvan zich spreie, en elk doe weten,
Hoe wy u stellen in den rang der Hooftpoëeten.
ARNOLD HOOGVLIET.
|
|
Auteursrechtvrij