Gedichten. Deel 3

[p. 161]

Bevalligheit.

Myn dichtgeest is voorwaer te grof

Om van dit beelt naer eisch te spreken;

Het levert al te ryk een stof,

By myn bequaemheit vergeleken.

Het lust my echter hier in 't kort

Iet nieus den lezer aen te bieden,

Waertoe myn pen bewogen wort

Omdat ik 't noit dus zagh geschieden.

Twee maegden boden my haer gunst,

Daer ik in eenzaemheit ging treden,

Gewislyk om myn schoone kunst

En deftige hoedanigheden,

[p. 162]

 

Daer ik zoo wel mê ben versiert:

 

D' een deet my schier van schrik verstyven,

 

En scheen van 's Nigers boort gestiert

 

Om kinders mê naer bedt te dryven:

 

Maer d' andre zag 'er smaeklyk uit,

 

En scheen vrou Helena naer 't leven,

 

Om wie eens Troje ten besluit

 

Den afgepynden geest most geven.

 

Doch toen myn oor de tael vernam

 

Van bei dees nimfen, zoo verschilligh

 

In leên en kleur, en toen het quam

 

Op welstant aen, schonk ik gewilligh

 

Den prys aen haer die lelyk scheen,

 

Zoo maekten geest en zwier haer ryker.

 

Of ik gelyk had is t' Atheen

 

Bepleit, en hangt nogh aen den spyker.