|
| |
| |
| |
Een Schoone Dagh, en Uitnoodiging op den zelven,
Aen den geestryken heer en dichter Jakob Spex.
's Lichts jeugt, gansch lief, in 't heldere oost, ontloken,
Met gout, saffier, puikpaerlen, purperstrooken,
Beloofde thans, door aertsbevalligheden
Een' goên, gedween, hoogmilden, luisterbreeden,
| |
| |
En zeker, die vriendin der letterluiden
Bedriegt tot nogh toe niet,
Naerdien de zon alrê van 't zachte zuiden
Volmaekte straelen schiet.
Hoe speelt haer glans, door wolken, wit van zoomen,
In 't ruim, dat nergens stuit!
Of op 't verlieft en zingend groen van boomen
En beemden, kruit en spruit!
Met welk een' zwier bedanst heur gulde klaerheit
Van beek en bron! en wat 's de zwarte naerheit
Des nachts nu wydt van kant!
De hoofsche steên en boersche dorpen glooren
Van 't licht, dat alles toont.
'k Zie 't zelfs, met kracht, in diepe kuilen booren,
Daer 't eeuwigh zwygen woont.
| |
| |
En onderwyl doorritselt Levenwekker
Gebloemt, en laen, en lisch:
Zulx het alöm onëindigh malsch en lekker
Dit magh schoon weer, een blyde hemel heeten,
Ik kan dus schier my zelven heel vergeten,
De blanke lucht verlustigt zoo myne oogen,
En geeft zoo veel vermaek,
Dat ik gezwint ten hemel word' getogen,
Gewiekte Dagh, klaerglinsterend van leden,
Gy brengt den lust en 't juichen naer beneden,
| |
| |
Gy koestert, streelt, en zegent lant en water.
Vol levens, vol bewegens, en geschater,
En tier, en vier, en val.
Met gunst beschenkt gewis de Godt der goden
U van 't hoog stargewelf.
Dies zal dit rym myn' Vrient nu buitennooden,
Kunstryke SPEX, koom t' mywaert, ver van duchten,
En schep, langs 't open velt,
Eens ruimen aêm en zoete zomerluchten,
Geen beter dagh is hiertoe oit verscheenen.
Kan d' eêlste tyt den wereltkloot verleenen,
| |
| |
't Ziek Hontsgestarnt zweet vloên van geele vlammen
En 't Noorden smyt, door kilheit aen 't vergrammen,
Geen sneeu of hagel neêr.
Men ziet alleen de Hemeljongkvrou lonken,
En blinkende robynen aerdigh pronken,
Gansch minzaem van gebaer.
Beschou des niet zoo vast en alle dagen
Maer laet de vaert, of 't rollend wiel, u dragen
Tot by uw' vrient, en hier.
Dat u myn luit ter vlugge komst verbinde,
Hoe log of laeg van toon.
U is bekent, waer, met myn Zielbeminde,
Ik vry en vreedzaem woon.
| |
| |
De huizing, die Godts goetheên my vergunnen,
Doch zoo niet, dat geen vrient 'er in zou kunnen,
Zy blinkt wel, aen haer houte en steene leden,
Maer dekt misschien meer openhartigheden
Dan menigh oit vertrouwt.
Die zullen u zoo vriendelyk ontfangen,
Als immer haer vermogen toe kan langen.
Welaen dan, heengestreeft.
Noch wilde zeen, noch winderige bergen,
Noch wouden, dootsch en naer,
Beletten dit: en onze stoutheên tergen
Noch tarten dus 't gevaer.
| |
| |
Die rasse reis heeft, aen haer breede zyen,
Niets anders, op dit pas,
Dan stil geboomt, gezonde landeryen,
De vrolykheit lacht daer, uit groene troonen,
Zoo frisch, gelyk de waerde lauwerkroonen,
Dit zal den wegh bekorten, 't zoet verlengen.
Maer wenscht ge ons dier verplicht,
Zoo moet ge uw' geest, uw' kunstgeest, medebrengen,
Uw vaerzen zyn my lief, en staen, uitstekend
Rê met den strael en 't eeuwigh yk getekent
Der waere onsterflykheit.
| |
| |
Zy zullen wis den looden wanlust minderen,
Die blooden zanglust stuit.
Maer koom toch dra met uwe harsenkinderen.
Dus hoopt myn ziel, genoeglyk en noit drukkigh,
Te plukken vrucht van vreugt.
Blyft effen slechts, gy paên, en brengt gelukkigh
My t' huis die schrandre deugt.
En gy, o dagh, slaek buien noch verhitten,
Voor ik myn' wensch zie aen myn tafel zitten.
|
|
Auteursrechtvrij