|
| |
| |
| |
Aen den heer Nikolaes van Bremen en zyne ega joffrou Joanna van Zwaenenburg,
Liefhebbers en Begunstigers der edelste Kunsten.
My heugt niet oit of oit volstrekter vreugt genoten,
Hartstrelender vermaek te hebben ingeaêmt
Dan toen uw gulle gunst, ten boezem uitgevloten,
My, o gelukkigh Paer, deet stom staen en beschaemt.
| |
| |
'k Bedoel het waerde onthael, zoo heusch, zoo edelmoedigh,
En openhartigh my left aengedaen door u.
Een mildheit, met den geur der vrientschap overvloedigh
Gezegent, doch die 'k noit zoo wel bezon als nu.
Nu zie en smaek ik eerst, wat my is wedervaren.
'k Vertegenwoordig my de zoete statigheit,
Waermede 't u geviel het juichen in myn aêren
Te zenden, en veel leets te bannen, daer 't nogh leit.
Dat overwenschbaer lot doorwandelt myn gedachten
Thans met getelde schreên: en 'k voel myn schaemte en schroom
Nogh eens door overvloet van minzaemheit verkrachten.
Voorwaer, uw blyde zucht was my een honigstroom.
Dus voer ik ras uit stof en slyk van druk en kommer
Ten ryken hemel op der zielgenoeglykheên.
Dus kreeg myn flaeuwe moedt, gekoestert in de lommer
Eens reinen weeldehofs, weêr krachten in zyn leên.
| |
| |
O Bremen, 'k zal u dies noit dan met blyschap noemen,
Totdat de zwarte doot my in haer wooning delv'.
Ik zal u als den roem der aertsbeleefden roemen,
Of nemen in gedicht voor d' aertsbeleeftheit zelf.
En gy, Joanna, mê, in wie haer' zetel namen
Bekoorlykheên, gedaelt uit Godts gerusten troon;
Uw goetheit zy een beelt van 't vriendelyk betamen,
Waer oit myn zwakke kunst de waerdigheden kroon'.
Wy zaten dan in 't kuisch gezelschap aller lusten
En van den braven Spex, een yverigh Poëet,
Nogh jong, maer hoog van geest. De deugt en achting kusten
Malkander; ja uw huis wert van die liefde heet.
O, welk een kopren muur hielt ons wydt afgezondert
Van 't wreetste wereltdeel, 'k meen twist en dollen haet,
Die, uit het heilloos diep des afgronts opgedondert,
Het menschdom wikkelen in gansch rampzaligh quaet!
| |
| |
Ja hoe verdween nu al wat schrik en angst kan baren,
In een' zeer dunnen damp, of wezenloozen Niet!
Hoe vrolyk quam 't geval ons alsins tegenvaren!
Geen ryker kust dan daer 't geluk met kracht gebiedt.
Uw disch verzaedde ons gul, gelyk aen heldedaden
Een rechtgrootmoedigh Vorst zich met schenkaedjen quyt.
Hy doet het zoo, dat zyn genâgift langs haer paden
Door traegheit niet verarmt, noch onder 't geven slyt.
D' alvoedende aerde gaf 't uitnemendste vermogen
Van hooggestegen berg en diepgezonken dal.
En 'k zagh meer kleuren noit aen 't schoon der regenboogen,
Dan ons voorts lieflykheên verschenen overal.
De fiere Schilderkunst wees haere wonderwerken.
Het hemelsche gelaet der Dichtkunst liet zich zien.
D' Aeloutheit, half vergaen, quam met haer gryze merken
Hervoort, en op uw' wenk my ook nogh gaven biên.
| |
| |
Doch schoon dus nergens keur van grootsche vreugdestoffen
Ontbrak, zoo weet nochtans, dat myne vrolykheit
't Al overtrof, en noit zal worden overtroffen;
Tenzy in 't eeuwigh ryk, door 't vroom gemoet verbeidt.
De dingen evenwel, die onder, Lustgenieten,
Maer boven, in de tael van Godt en d' Engleschaer,
Verfoeibre lelykheên en snode zonden hieten,
Als overdaet en spot, wert geen van ons gewaer.
Dat sparen, 't geen zoo lang met gunst en geven sammelt,
Tot d' armoê 't stil vervloekt, terwyl ze, smekens mat,
In 't schamel drukgewaet van graeuwen honger rammelt,
Vondt hier vooral geen plaets, noch op de harten vat.
En zeker, niemant zal my ligt een feest beschryven
Wiens lustigheit by die van dit gezelschap haelt,
En daer d' onschuldigheit zoo zuiver wist te blyven.
Wy schepten breede vreugt, met nawee noit betaelt.
| |
| |
Doch eindlyk moê daervan en 't zien op kunstwerk, zonder
Veel weêrgâ, naer ik acht; zoo ging d' onmeetbre zon
Aen 't geele westerdeel des ronden hemels onder.
Vaer wel, gewenschte dagh, gewenschte weeldebron.
Hiermê mogt schrift en beelt het lyf als nederleggen.
't Had ruim hun beurt geweest. En nu begon de maeg
Beî schotel weêr en flesch den oorlogh aen te zeggen,
Gevoert tot haer verlies en voorraedsnederlaeg.
Den tyt na 't avontmael versleten wy met praten,
Totdat de middernacht elk riep ter zachte plaets
Van rust, alwaer ik sliep tot d' uur die 't bedverlaten
Beschouwt by 't lachend licht des gulden dageraets.
Op zulk een wys wert ik, een wyl verleên, bejegent.
Zoo lief omringde my de 's Gravenhaegsche lucht.
Dus lag het goet geval in mynen schoot geregent,
En met zoo zacht een hant verstiet men leet en zucht.
| |
| |
O welpryswaerdigh Paer, o schat van geest en reden,
Heb driemael dank, en leef in noitgestoorden vrê.
Laet my als vastgehecht in uw goetgunstigheden,
En groet den Dichter Spex met eerbiedt in myn stê.
|
|
Auteursrechtvrij