|
| |
| |
| |
Waere Vrientschap.
Aen den heer Jan Messchaert.
'k Be peins der Vrienden gul gedragh,
Waerby 'k niet weet, of iet ter wyde werelt haelen,
Of vergeleken worden magh.
Van Gode komt recht neêr de schoone Vrientschap daelen.
Loopt die der doot eens in den mont,
Zoo is het uit, ja gansch gedaen, en omgekomen.
Dus stort een hoog paleis ten gront,
Aen 't welk pilaer, gebindt, en houvast zyn benomen.
| |
| |
De Vrientschap is het, die, beleeft
En mildt, den Aerdboôm oit een padt en veiligh open
Tot den verzoenden Hemel geeft,
En boezems samenhecht met diamante knoopen.
Zy leidt des levens zuure schreên
Van dorens naer gebloemt, en doet de droefheit ebben.
Wat is het zoet, in tegenheên,
Ja ook in bly geluk, een' trouwen vrient te hebben!
Voor zulk een' moet het, in ons hart,
Aen tempel, offergift, noch outerdienst ontbreken.
Men gunn' der Vrientschap, ver van smart,
Een luisterryke plaets by 't helder Tweelingteken.
Dus zal ik, duuren slechts myn blaên,
Noit lyden, dat goê liên, die ziel aen ziel betrouden,
Geheel in duisternis vergaen;
Maer hen, met lof en prys, onsterflyk helpen houden.
| |
| |
Hoe treffelyk, hoe wonderschoon,
En krachtigh, blykt en blinkt de wederzydsche neiging
Van Izays, en Sauls, zoon,
By 's haets verwoet gegrim, en 's onheils yzre dreiging!
Prins Jonathan weert druk en noodt,
Zoo veel hy kan en magh, om Davids padt te baenen;
En die verandert, by de doot
Zyns overwaerden vrients, in eene bron van traenen.
Wie weet, met welk een minzaemheit
Hun geesten, voor Godts troon, malkander nu nogh eeren?
Doch 't sta me vry, met heusch bescheit,
Myn' zang, van dit gewyde, eens breedt in 't ront te keeren.
Spreek ik dan best van Thezeus nu,
En zyn' Pirithoüs, die bly ter helle daelen?
Of moet men, o Achilles, u,
Met uw' Patroklus, hier ten eersten op gaen haelen?
| |
| |
'k Beschou Orestes, braef verzelt
Van Pylades, een paer, dat voor elkander lyden
En sterven wil; ja, met gewelt,
Hierom krakkeelt en woelt, te fier om iets te myden.
Hun harten, zoo gedwee nogh flus,
Zyn gansch onbuigbaer nu, en kleeven echter samen.
Zoo hangen, met een' vriendekus,
Magneet en stael aenëen, tot onmin noit te praemen.
D' oprechte Nizus sammelt niet
Zyn' makker Euryael in d' yslykheên te zoeken.
En Damon laet in geen verdriet
Zyn' lieven Pythias, gestapt naer veege hoeken.
De Vrientschap zal op Schipio
En Lelius gewis zoo lang wel moedigh wezen
Als 't Puiklatyn van Cicero
Den grooten aerdbol om begroet worde en gelezen.
| |
| |
By zulke exempels zou men ons,
O Messchaert, waerde man, niet ongevoeglyk zetten;
Al wekte oit dit het schrolgegons.
Wie d' eerlykheit betracht, moet op geen' laster letten.
Wy zyn in vrientschap opgegroeit:
Zoo trouwens deze naem met recht aen iet magh hangen,
Daer d' een gestaêg van weldaên vloeit,
En d' ander, onverlet, schier niets doet dan ontfangen.
Gy hebt my altyt gunst betoont.
Ik ben aen u verplicht met onbetaelbre schulden.
Myn boerscheit wert beleeft verschoont.
Wat deed de waere trouwe u al bezwaering dulden!
Hoe hing ik eeuwigh aen uw zy,
Wanneer we, hier in ernst, fomwyl genoegte namen,
En daer, in luchte boertery,
Doch die men evenwel zich noit behoeft te schaemen!
| |
| |
Onze onderlinge zucht gemakkelyk bespeuren.
Zoo zou een blinde, aen wegh of wal,
Een' beemt, of roozengaert, ontdekken door de geuren.
Te trachten voor het volk niet door te laeten breken,
Waer', met uitbundigh wanbeleit,
Te willen eene vlam in duisternis versteken.
Dus waert gy me eindloos toegedaen.
Onwelkom quam ik noit, noch ging oit ongezegent.
Waerop 't ook naer myn' wensch zal gaen,
Zoo Godt met alle goet u rykelyk beregent.
Uw hart hing teder over my;
En ik kon, zonder u, noit volle vreugt genieten.
Leg hier eens Timons leven by.
Och, wien zou, dus alleen, niet rasch het licht verdrieten?
| |
| |
Wy schupten wrevel, haet, en twist.
Gy hield my, en ik u, al waerder dan een' broeder.
En zulk een liefde, meen ik, is 't,
Daer 't hemelsch heil door juicht, by aller dingen Hoeder.
Hoe 't zy: die vrientschap zal de tyt,
Wiens onweêrstaenbre tant en wryting, allerwegen,
Metael, en stael, en steenen slyt,
Op geenerhande wys heel uit myn zinnen veegen.
Eer zal de zomerlucht met sneeu;
De winter met frisch loof, malsch gras, en goutgeel koren,
Het aerdryk dekken; en onze eeu
Van geene vyantschap, bedrogh, of ontrou hooren.
Ik denk uit Delf om u, en gy
Gewis om my langs 't glas der Maeze, meest groenboordigh.
Zoo zyt gy, naer den geest, by my,
En ik, myn heusche Vrient, by u steets tegenwoordigh.
| |
| |
Doch zouden wy, om lange vreugt,
Nu, in persoon, als eer, t' elkanderwaert gaen streeven,
Zoo mosten we ons die prille jeugt,
Wiews zorg nogh klaeuloos was, gedienstigh wedergeven.
Zoo mosten ook de moeilykheên
En last des huisbewints ons afgenomen worden.
Maer neen, myn waerde Messchaert, neen.
Alleenlyk volgt Godts gunst de volgers zyner orden.
Men werk' slechts in den ouden bou.
Hiertoe dient vry bezoek, en openhartigh schryven.
Zoo waerlyk moet' de vriendetrou
Voor eeuwigh tusschen ons volmaekt en heiligh blyven.
|
|
Auteursrechtvrij