|
| |
| |
| |
Aen den heer Mr. Willem Vlaerdingerwout,
hoogheemraedt des lants van Woerde, burgerhopman der stadt Delf, enz. enz.,
Wiens Edt. het beliefde my met eene schenkaedje van zilver aen te moedigen.
Ik heb den Hemel noit gebeden
Om overvloet van myn-geluk,
Noch weelde daer de bleeke druk
Aen vasthangt met mismaekte leden.
Noit riep ik Godt, myns wetens, aen
Om hooge zaeken, die, verworven,
Niet zelden haeren heer bedorven,
En jammerlyk deên nedergaen.
| |
| |
Dit, dit was 't geen ik heusch begeerde;
Des Hoogsten vriendelyke gunst,
Wat levensmiddlen voor myn kunst,
En stilheit die geen vreugt ontbeerde;
Hierby, zoo 't wezen mogt, ook iet
Om hun eens braef te kunnen toonen,
Die dom, 't onschuldigh dichten hoonen,
Als waer noit baet op overschiet.
Die dingen zocht myn zielverlangen.
De goedertieren Godt, en gy
Beroemde Willem, doet ze my,
Ook boven mynen wensch, ontfangen.
| |
| |
Uw mildheit, nimmer dwaes gepleegt,
Brengt my, door ootmoet noit bedaerder,
Een zilveren geschenk, dat zwaerder
Dan al myn kunstverdiensten weegt.
Zoo schuift en drukt ze my hoe langer
Hoe dieper in gewenschte schult.
O, welk een hemelblyschap vult
Den boezem van uw' boerschen zanger!
Maer 'k zie wel, dat ik dus in 't endt,
Hoe rustryk naer 't uitwendigh wezen,
Voor snode dieven heb te vreezen,
Een zaek, my eertyts onbekent;
| |
| |
Ook, dat de nyt zyn yzre tanden
Al wet op myne onnozelheit,
Met zeker pynlyk onbescheit,
Te boozer om uw milde handen.
Doch hoor, wat ik heb uitgedacht.
('t Geen 't hart lokt van een' muurenbreker
Was al van outs te luttel zeker
Door staelen slot en heldewacht.)
'k Zal uwe gaef, ook zonder zwygen,
In myn geheugen wel zoo naeu
Bewaren, dat geen rooversklaeu
In eeuwigheit z' 'er uit zal krygen.
| |
| |
En voorts de nyt, dat naekt gebeent,
Dien wil ik 't blinkend zilver toogen,
Tot hy bezwyk' met draeiende oogen,
Als door een slangryk hooft versteent.
Laet dan vry, laet dien 't lust dan zeggen:
O Hubert, waent uw wilde zin
Nogh steets met rymen glori in,
En schatten op te zullen leggen?
Neemt gy de witberypte kou,
Die aenwaeit uit het blaeuwe noorden,
Te stuiten met de lieve woorden
Van eenigh vaers dat vloeken wou?
| |
| |
Gy zyt te ver gedwaelt. Wy eeren
Geen dwepery: maer stil, dat 's mis.
't Hiet poëzy; die dekt geen' disch,
Noch heelt geen wonden in uw kleêren.
'k Zeg, laet zoo schimpen na als voor,
Die, slechts geboren voor zich zelven,
Hunn' rooden godt uit d' aerde delven,
En slaefsch aenbidden in 't kantoor.
Ik, door een gift genoopt tot zingen,
En nogh voor geen gebrek beducht,
Zal 't hooft verheffen in de lucht;
Dat hooft vol zangersbeuzelingen.
| |
| |
Men zal, vertrou ik, nu nogh meer
My, langs de laen, ten mymerteken,
De lootjes van 't geboomt zien breken,
En roepen dan, Hy dicht al weêr.
Te weten, met een vol genoegen
Begroet ik nu het kunstaltaer.
'k Zal zingen, want het valt niet zwaer
De blyschap by 't geluk te voegen.
Myn kleene dichtgeest kan voortaen,
Als in gansch weeldige landouwen,
Geduurigh zynen lust aenschouwen,
En over bloemtapyten gaen.
| |
| |
En nu zet ik verheugde schreden
In 't altytjuichend hemelryk.
Zoo hoog doet my dit klinkend blyk
Van ongeveinsde vrientschap treden.
Waer ik, och waer ik maer bequaem
Om 't hartvermaek naer eisch te toonen.
Dan 'k hoop dien prys met prys te loonen,
Wel waert myns waerden gevers naem.
Zoo moet een trou gedragh doen weten,
O weldaên, die myn ziel verblyt,
Dat gy te recht gegeven zyt;
Gegeven, maer niet wechgesmeten.
| |
| |
Doch gy, myn overgulle Vrient,
Wat geef ik weêr? Och! niets dan wenschen.
Heb eeuwigh gunst by Godt en menschen
Gelyk uw wyze deugt verdient.
|
|
Auteursrechtvrij