|
| |
| |
| |
Herfst.
Aen den weledelen en grootachtbaeren heer Mr. Adriaen van Assendelft, voor de derdemael burgermeester der stadt Delf, bewinthebber der Westindische maetschappye, enz.
Belieft het u, van staetgeleerde blaên,
Langs vrolyk rym, tot my toe neêr te klimmen,
Zoo zult gy zien myn vaers voor u gelaên
Met vruchten, die van koelen herfstdau glimmen.
| |
| |
't Zal door 't grofvette en klaerbescheenen ryk
Des zaligsten saizoens uw' geest geleiden.
Laet al wat leeft slechts onophoudelyk
Den waerden roem des milden Godts verbreiden.
O ASSENDELFT, geacht by Stadt en Staet,
Aen uwe deugt en wysheit dierverbonden,
Zie, hoe d' Aertstroon zyn gunst nogh vallen laet
Op nietigh stof, aenëengekleeft van zonden.
Zie, hoe 't geluk, dat, bly en onbelet,
Zyn kruin verheft, nogh hooger dan de starren,
Op d' aerde neêr zyn groote voeten zet,
Daer nu zoo lief Godts zegening blyft marren.
't Ryk najaer stort een' gullen overvloet
Van ryp gewas in 's menschdoms ope wenschen.
Hoe leeft de vreugt, wiens lantheil zuidergloet
Noch noorderkou deên quynen of verslensen!
| |
| |
Zy trekt een' goên, een' wonderschoonen prys
Uit boomgaert, beemt, gebergte, dal, en akker.
Al d' aerde is een gezegent paradys.
Haer voedsterzucht blyft wenschbaer voor ons wakker.
Dat 's winst by slaep. 't Ooft, nu volgroeit en heusch,
Vernaemt ge, o tyt, die eeuwigh zwiert en dwerelt,
Nogh naeulyks, toen de blonde dagh een reus,
De blaeuwe nacht een dwerg was, in de werelt.
Zoo deelt d' olyf, om zyn pryswaerdigheit
Een heiligh merk van den Godtlieven vrede;
Zoo deelt, met zoet en vriendelyk bescheit,
De vygeboom nu schoone vruchten mede.
Maer 'k volg den Herfst ook hier, door 't spâ gebloemt.
Hier wast en zwelt de vrolykheit aen ranken,
Die, met een vocht, voor hemelsch meest geroemt,
Den fynen gront en 't kromme snoeimes danken.
| |
| |
Dus leest men bly den grootgeworden wyn;
Waerop zyn oogst hem heentorst naer de persen.
Daer wort hy dan vertrapt, in droeven schyn,
Die korts hierna zoo spotten zal en schersen.
Maer die ook wel, aen treurigheit en druk,
Door goet gebruik, een' nieuwen moedt zal geven,
Of doen den geest hoog vliegen, met geluk,
Of menigh lyk, op 't steenend bed, herleven.
Hoe 't zy: dit, dit 's de tyt, die, door gewas,
En vee, en wilt, en vlugt, de werelt zegent;
En vet vergaêrt, uit koudt en krimpent gras,
Of kruit of loof, bywylen natberegent.
Hy bukt, en draegt, aen zyn zeer grove hant,
Een' breeden korf, gepropt met duizent dingen,
't Vermogen braef van lucht, en vloet, en lant,
Wier gaven nu malkanderen verdringen.
| |
| |
Thans doodt en kerft zyn slagtbyl runt en zwyn:
Die helpen dan den killen winter voeden,
Voor wien wy ook, met stomme stervenspyn,
De beelden der onnozelheit zien bloeden.
Voorts bouwt de ploeg, van ossen voortgehaelt,
De milde klei, met lange en rechte vooren,
Terwyl al laeg 't bleek Boergestarnte daelt,
En 's lantmans hoop hoog ryst op 't winterkoren.
't Zy dan de zon uit d' overheldre Waeg
Ons groete, of ga 't groot Schorpioen verlichten:
Het zy al fel de Hemelschutter plaeg'
Met krakende en verwaeide hagelschichten:
D' alvoênde Herfst staet altyt schenkgereedt;
Brengt altyt baet, schoon rasser eens of loomer,
En houdt niet in: zyn rykdom wort besteet.
Het lust hem zelf te zaeien voor den zomer.
| |
| |
Zie daer; dit vol, dit wenschlyk jaergety,
Heb ik voor u, o ASSENDELFT, gekozen,
Als u gelyk, wiens gloeistant al voorby;
Wiens lente lang te rug gleedt, met haer roozen.
Maer wiens nogh sterke en wakkere ouderdom
Ook vruchten geeft, welwaerdigh d' achtbre grysheit
Des eedlen hoofts, dat hier dus en alom
De werelt baet, met zyn staetnutte wysheit.
Ochof 't gedicht, 't geen ik u schaemroodt biê,
Als kundigh van zyn magerheit en sproeten,
In dragtbaerheit uw' Lusthof aen de Schie
Nu overtrof, en recht den lust kon boeten!
Ochof 't, wanneer de guure wintertyt,
Met sneeujagt, wint, en ys, het buitentrekken
Te bitterlyk verhindert en benyt,
U, in de zael, een buitenplaets mogt strekken!
| |
| |
Zoo vondt uw zorg, die hier, al 't Lant ten goê,
Zich quyt, en reikt, langs andre starrestraelen,
Tot in 't ryk hart eens nieuwen aerdboôms toe,
Ook dan wat stof tot rust en aessemhalen.
Leef midlerwyl, en staêg, in vol geluk.
De Hemel blyf zyn' zegen t' uwaert keeren,
En bang verdriet, en ongehoopten druk,
Genadiglyk en eindloos van u weeren.
Doch 't jaer, nu wydt, door d' oude wenteling
Der driftige saizoenen, voortgeloopen,
Vermaent en roept, dat hier geen levenskring,
Door lossen waen, op vasten duur moet hopen.
Zulx leeraert ook 't rasstervend bladergroen,
Dat, ros en geel, in 't kleevend slyk gevallen,
Den oogen meer geen blyschap aen zal doen,
Noch fruit en moes bemantlen en omwallen.
| |
| |
Zoo laet ons dan, terwyl we hier nogh zyn,
De deugt uit vreugt, de vreugt uit deugt doen ryzen.
Ja laet ons zoo, by 's levens zonneschyn,
Godts weldaên bly genieten, en hem pryzen.
|
|
Auteursrechtvrij