Gedichten. Deel 3
(1735)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 99]
| |
Zomerönweer.
Hoe smoort de volste klaerheit
Des daglichts in de naerheit
Van een' pikzwarten nacht! Hoe berst, met schor geluit,
De zwangre donderwolk in vier en hagel uit!
Wat woên de tweepaer winden
(Thans dolle krygsgezinden)
Vervaerlyk onderëen, terwyl, daer 't alles wiegt,
't Graeu stof van dyk en straet ten hoogen hemel vliegt!
| |
[pagina 100]
| |
Heldiepgedoke kuilen,
En donkre bosschen, huilen
Van 't yslyk stormgewelt en blixemschoot op schoot.
't Logge aerdryk loeit en zweet in bangen barensnoodt.
Het ruischen, trillen, kraken,
Van staen en vallen, maken
Beneên een tegenbui. Zoo worstlen, om te zien
Wie sterkst vall', gront en zwerk, en d' eerste schynt te vliên.
De schuinse donderslagen,
Uit zwaere regenvlaegen
Geslingert, teisteren 't boos hooft en eiken hart
Der bleeke godtloosheit met sidderende smart.
En d' onbeschenen zetel
Des afgronts, hoe vermetel
Op d' yzre vesten, schud en beeft aen d' onheilbron.
Noit wilder winterweer by zoeter zomerzon.
| |
[pagina 101]
| |
't Afgryselyk geklater
Des noodweers treft ook 't water
Van d' omgeroerde zee, die gruwzaem schuimt en barnt,
En met haer golven gispt 't nu dubbel blint gestarnt.
De diamante gronden,
Daer d' allergrootste ronden
Op wenden, daveren en dreunen van dees lucht,
En d' ademlooze ziel der rotsen gilt en zucht.
In 't endt, 't heelal, bestreden
Van d' onbarmhartigheden
Des blaeuwen dwarrelwints, en donders, dootsch en straf,
Schokt, half verwrongen, schier van zynen wortel af.
Wat geeft dit (zonder vreezen
Bezigtigt noch gelezen)
Een jammerlyk gelaet aen alles wat nogh pas
Zoo wonder vrolyk stont, en gansch welvarend was!
| |
[pagina 102]
| |
De bergen, spits als horens,
En hoogstgestege torens
Zyn van den blixemstrael de kruinen ingebeukt,
En yzer en metael en stael inëengekreukt.
Godts cederen, en d' eiken,
Die 's hemels kap bereiken,
En d' ooftboom leggen naer en deerlyk omgewaeit,
Of van hunn' dikken stam en kleigront afgedraeit.
D' aenzienelykste huizen,
Te zwak in 't byster suizen
Van zoo verwaeit een weer, staen schrikkelyk geblaekt,
Of door den fellen storm geschonden en mismaekt.
Met d' oogsten, nu bekreten,
Legt heel vanëen gesmeten
Der lantliên ydel zweet, bros heil, en losse hoop,
Of spoelt vast treurigh heen met 's waters overloop.
| |
[pagina 103]
| |
De wegen zyn gesloten
Door blaên en groene looten
En afgeslagen tak en aengewaeide schoof;
En alles blyft een wyl van 't onweer dof en doof.
Ter zee ging 't ook beklaeglyk,
En wert veel leets ondraeglyk.
Wie ziet met droog gezigt de schepen zoo verlemt?
Zoo op een klip gestampt, of aen een bank geklemt?
Die onbeschadigtst bleven
In 't woest gebulder, dreven
Wel hondert glazen weegs kleinmoedigh overstuur,
Gestadigh met den doot tot hunnen nagebuur.
Met zoo veel ramps voor luiden
En landen, rees in 't zuiden
Dees duistre donderbui op 't schoonste van den dagh,
En liet met haer vertrek de werelt vol geklagh.
| |
[pagina 104]
| |
Gelyk een uitgelaten
En raezend beest, de vaten,
Van pronk, of nut gebruik, verbreekt in 't rykste huis,
Tenzy het word' geschut: zoo deed dit stormgedruis.
Zie; als ons alle dingen
Op 't liefelykste omringen,
En 't blyste wezen biên, zyn jammer en verdriet
Niet zelden digter by dan iemant gist of ziet.
Men leer' dies zedigh duiken,
En trouwen raedtGa naar voetnoot* gebruiken.
De donder, blixem, wint, en weerlicht loopen mis,
Of treffen zachtst en minst 't geen laeg en buigzaem is.
Maer gy, die oit zult lyden;
Houdt moedt in droeve tyden.
't Is Godt, Godt is 't alleen, die onweer doet ontstaen.
Hy is het, hy alleen, die 't ook doet overgaen.
| |
[pagina 105]
| |
Beseft voorts onverdroten,
Dat door die grove nooten,
En met zoo oversterk en vreesselyk een tong
Het luchtruim tot Godts lof, en van zyne almagt zong.
|
|