|
| |
| |
| |
Nacht.
De gouden dagh bestraelt althans,
Uit een' ganschvreemden hemeltrans,
't Verre aerdryk onzer tegenvoeters.
De pasvolklonken middernacht
Boeit hier, door vaek en slaep, (die heusche zorgverzoeters)
Al 't sterfelyk geslacht.
Slechts ik, dus vroeg eens opgestaen,
Zie 't ryzend licht der schoone maen
Op gevels blikkeren en torens.
Zy meet het blaeu met elpe schreên;
En scheurt, in koelen moedt, met haere zilvre horens,
| |
| |
Der starren eindeloos getal
Speelt, met een' flonkerenden val,
Een gloeiende muzyk van kringen;
En geeft aldus, by 't hemelsch hof,
Den overgrooten Voogt en Heerschap aller dingen
Hoe luistert d' onbeweegde lucht!
Daerin schryft nu geen vogelvlugt
Heur schaterende wemelspooren.
De wufte winden leggen stil.
Het levend kristallyn, by 't schubbigh vee verkoren,
Glyt zacht langs rant en kil.
De wegh houdt roepen in en praet,
De weî haer loeien en geblaet.
'k Verneem alöm een vredigh zwygen.
Zoo sta 'k heel onverlet en vry.
Zou dit een' looden geest geen' luchten trek doen krygen
| |
| |
O stilte, o ongestoorde rust,
Der wyze lettren lieve lust,
Men zou bezwaerlyk u volroemen.
O Nacht, met uw bedaude kroon,
Gevlochten van groen heul, en onverslenste bloemen,
Uw kou verschaft myn' zinnen vier;
En noopt myn' traegen citerzwier.
'k Zie aen uw glori eind noch kluister.
Gy, mooglyk 's Outsten outste werk,
Zaegt uit u voortgebragt de schepsels, breedst van luister,
Dees zyn de hemel, d' aerde, en 't licht,
In wie haer' heldren zetel sticht
Godts magt, zoo heerlyk daer t' ontdekken,
En, als men wel en ernstigh ziet,
Volmaekt bekoorelyk, om ons naer hem te trekken,
| |
| |
Voorts werkt al 't aerdront, vroeg en spâ,
Maer moet verpoost zyn, of zal dra
De steedsgespanne boogen slachten.
Zoo dan, der daegsche bezigheên,
Ten lesten mat en af, bestelt gy nieuwe krachten,
Gy queekt en koestert echt en min,
Door Godt verordent in 't begin,
Om tot den jongsten dagh te duuren.
Zoo leiden eens, van gunst doorwarm,
O vriendelyke Nacht, uw schemeröogende uuren
Met dees welwaerde en heusche vrou
Geniet ik 't goede nogh der trou,
Die noit den Hoogsten moet' mishagen.
Maer 'k weeg nu uwe deugden voort,
Opdat gy eenigh deel der eere heen moogt dragen,
| |
| |
Gy mest den os en 't lam in 't groen,
Als hen de dagen hinder doen,
In Oogstmaent, zwart van vliegende angelen:
En eeuwigh zyn de zuivelton
En staer met u gedient, wiens koelten nimmer mangelen
Gy zegent 's weimans strik en net,
By laeten avont uitgezet,
Of aen een' krommen pael gehangen,
En vult des visschers ruime fuik
Met spartlend stroomgeluk, zoo aengenaem in 't vangen,
Uw frissche vochtigheit verquikt
De schorre velden, droef verstikt
Door 't vier der bange zomerluchten.
Dus zyt gy niet slechts enkel ryk,
Maer ook beleeft en mild voor menschen, vee, en vruchten,
| |
| |
Gy moet, voor 't schoonste zonnelicht,
U, om uw duister aengezigt
En bruinen boezem, geenszins schaemen.
Men weet, dat d' ongeschape Zon,
Die 't ver in klaerheit wint van duizent dagen samen,
Der werelt, van verlangen moê,
Bragt gy, met blyde stemmen, toe
Een eeuwigh heil, by dagh verloren.
Zie daer, een' troost in naer verdriet.
De Schepper van den nacht wert in den nacht geboren,
Toen hy ook 's aerdboôms schult voldê,
En 's afgronts kop brak, was 't niet mê
In schaduw uwer zwarte vleugelen?
Gy quaemt, op 't hoogste van den dagh,
En lookt, met d' ebbe hant, uit zucht, niet in te teugelen,
Godts oogen, dat men 't zagh.
| |
| |
Hiermede staet uwe eer in top;
En pal het groot geluk, waerop
Des menschdoms dierste hoop moet steunen.
Aertsgoetheit, zend uw' zegen nu,
En wil den prys des Nachts u geenerwys bekreunen.
|
|
Auteursrechtvrij