|
| |
| |
| |
Lantvermaek.
Aen den weledelen gestrengen heere Mr. Simon Schaep, raedsheer in den hove van Hollant, enz. enz.
Dat meestentyts de steên heel graeg naer buiten willen,
Is vreemt noch wonderlyk.
Zy schudden 't heet gewoel, waervan haer leden trillen,
Eens af, langs velt en dyk.
Daer hieten Beurs noch Veer het klokgeslagh te tellen,
By markt- of graftgeruisch.
Daer blyft geen blint geschil 't alweegend Recht oit quellen,
| |
| |
Geen eeuwigh straetgeschreeu, noch staêg geklop van maken
Het quinkeleerend ruim heeft louter leedverzaken,
Voor lust en aendacht, klaer.
't Vertoont, gereedt en breet, den overschoonen hemel,
't Lief vaderlant der deugt;
Ook 't ront der blanke lucht, wiens schildrend wolkgewemel
't Begeerigh oog verheugt.
Voorts schynt nogh eenigszins te blyken, dat het goede,
Toen 't quâ 't weleer verstiet,
In velt en akkerhut, schoon droever na die woede,
Den jongsten voetstap liet.
Met reden ruilt gy dan, om iet de zorg te sussen,
In uw' ontslagen tyt, het raedsheerlyke kussen
| |
| |
Met reden zoeken dan uw rechtsgeleerde zinnen,
Gedrukt door hoogen plicht,
Verquikking in het wout, dat, om zyn stilt' te minnen,
Zoo plagt out Rome mê te veldwaert om te kyken
Naer rust voor 't staetsverstant.
O d' aerdsche zaligheit schuilt in de groene wyken
Van 't welgelukkigh lant.
Dat vlecht, van nieu gebloemt, den bruiloftskrans der Lente,
En houdt den Zomer groen;
Ja geeft ons, met den Herfst, een jaerelyksche rente,
Tot troost in 't Sneeusaizoen.
Hoe biedt de werelt ons haer beste zaeken buiten,
Ten trots der rykste stadt!
Geen vest, hoe ruim, kan oit de schoonheên binnensluiten,
Die 't breede groen bevat.
| |
| |
Hier hebt gy bosch by bosch, der Duitschen oude tempels;
Daer beemden, bly en srisch;
Gins weligh graengewas, den zegen aller drempels;
En elders vliet en lisch.
'k Zie weide, blaeu gebergt, vlak dal, bemoschte bronnen,
En zee, die zedigh barnt;
Bescheenen altemael van vriendelyke zonnen,
Godts werken zyn zoo goet, zoo schoon en uitgelezen,
Die 't lant den oogen biedt,
Dat hy wel dubbelblint en harsenloos moet wezen,
Die geenen Schepper ziet.
Of wil men hem niet zien? dat 's een vervloekte blintheit.
Naer 's afgronts nacht daermê.
Doch 't schepsel hechte ons ook, door kleevende aerdschgezintheit,
| |
| |
Zoo ga 'k dan 't schoonste schoon des aerdryks voorts beschouwen,
O liefelyke lucht! o vrolyke landouwen!
Wat schaft ge al zingens stof!
Gy brengt my, met genoegt', myn' ouden stant voor d'oogen,
Met welke beî de tyt gezwint is heengevlogen.
Hier zie 'k myn' lust en vreugt.
De lantbou, ros van vel, puurt gout, in duizent perken,
Uit klei, die mynen dooft.
Dus is het leven niet, te wezen, maer te werken.
Godt vordert hant of hooft.
Men weidt of melkt het vee; en ent of plant, wat spader
Of vroeger, ruim of dicht:
Of zet den wynöogst voort, des lachens milden vader;
Al wellust voor 't gezigt.
| |
| |
't Loos vischnet tyd ter beek, 't fix vogelroer aen 't mikken,
En 't jagen vangt al aen,
Eer nogh de blyde zon den nuchtren dau komt likken
Voorwaer, 't zoet Lantvermaek en lieve Buitenleven
En hebben menigmael den boezem rust gegeven,
Van eedle zorg, getrou, onwankelbaer, en eerlyk
Besteet aen Lant en liên.
En zulk een rust voegt wel, staet deftigh en hoogheerlyk,
En maekt niet min ontzien.
Dat dies, welbraeve SCHAEP, de lustkaros u drage
Nogh lang, langs akkerlant,
En tuin, en velt, en heî, van 't hoofsche 's Graevenhaege
Naer 't heesche 's Graevezant.
| |
| |
Stier daer, ter fluxe jagt, uw snoggre duinmolossen
Of schiet, by dichte heg, en laege kreupelbosschen,
Of kies de bruine schaêu der zingende priëelen
Uws Lusthofs, eeuwigh ryk.
Zoo moete u Godt zyn gunst en zegen mededeelen
Met dierbaer blyk op blyk.
Ik wensch u overvloet van luisterryke jaeren,
Tot heil van 't heiligh Recht;
En neem dus afscheit nu van beemt en frissche blaêren,
Waeraen myn geest zich hecht:
O zaligh Lantvermaek! o Veltvreugt, zoet en aerdigh!
U kroont verdiende lof. Gy zyt der glori waerdigh.
Kan by u slechts een' krans bereiken of berennen,
Daer 't waenen 't weten schupt, en 't kiezen gaet voor 't kennen.
|
|
Auteursrechtvrij