|
| |
| |
| |
Mei.
Zoo verdween met natte leden
's Winters graeuwe dwinglandy
Der bebloemde lieflykheden.
Zoo genaekt de zomerbrant
't Vee- en vischryk Nederlant.
D' overvriendelyke Lente,
Weêr bezielt door 't zonnevier,
Monstert met haer' schoonsten zwier.
D' eedle Bloeimaent, naer gewente
Met de prilste blaên bekranst,
Pronkt en lonkt en lacht en danst.
| |
| |
't Westen waeit, met bolle vlaegen,
Weligh t' onswaert, pas op pas.
Spichtigh riet en molligh gras
Danken 't zoet der zachte dagen
Voor den groei, die 't hart bekoort,
Daer men hem nu piepen hoort.
En het verschöntloken kruit
Waessemt zulke geuren uit,
Dat 'er doden van verryzen.
D' aerde toont, in wyk by wyk,
Schaduwen van 't hemelryk.
| |
| |
'k Zie het dartelende Arkaedje
Met zyn bruine heuvels hier.
't Beemtheil zaligt mensch en dier.
Akker, weide, duin, bosschaedje,
Zeen, rivieren, grysheit, jeugt;
Alles zwymt byna van vreugt.
D' uchtent dauwt Godts zegeningen
Op de bloesems, boôn der vrucht.
Hoort men liefdedeuntjes zingen.
't Minnen had noit beter aert.
Zie, ei zie, hoe alles paert.
| |
| |
Zie, hoe 't ront gaet met de jaren.
Daer de snoek lest schoot door 't nat,
Graest nu 't levend botervat,
Dicht by malsche zomerâiren.
En daer 't al in hemelwol
Wechkromp, staet de weelde vol.
't Velt vergeet zyn' mont te sluiten.
En de steên, met lust verlaên,
Om een Meigezigt naer buiten.
Daer verdwalen d' oogen bly
In Godts lantschapschildery.
| |
| |
Al hing myn gezang van roozen,
't Zou zyn ampt te schrael bekleên.
Ja al schreef ik, zonder poozen,
Met een straelpunt van dit licht,
't Hechtte naeu. Maer zwyg, myn dicht.
Dat de Blyschap, langs dees velden,
Met al haer lieftalligheên,
Zelf voor ons in 't vleesch verscheen,
Heel zou zy niet kunnen melden
't Schoon, dat ons de Meityt biedt.
Denkt nu eens, die 't hoort en ziet:
| |
| |
Bleef 't geschapen onvolprezen
Van den keurelyksten toon;
Hoe volmaekt en overschoon
Moet de Schepper dan wel wezen!
O hoe kunstigh is de hant,
Die het Oost en West bespant!
Hemel, leer ons recht bemerken,
Hoe gy voor ons welzyn waekt,
En de tyden vruchtbaer maekt.
Leer ons in die milde werken
U meer vinden, vry van smart,
En vernieu ons wintersch hart.
| |
| |
Dat blyv' dor noch koudt van deugden,
Maer vereere uw Majesteit
Met de schepsels die 't verheugden
Hou 't uw' lof zoo fris en groen
Als gy 't groenste bloeisaizoen.
|
|
Auteursrechtvrij