Gedichten. Deel 3

[p. 77]

Op de uitmuntende Beeldenkunst van den Nederlantschen fidias, Joannes Baptista Xavery.

In marmer, en ivoor, en hout, van buiten ruw,
Schuilt wel iet overschoons, als voor de min nogh schuw;
Maer och, wat raedt, om 't, gaef en heel, 'er uit te krygen?
Beveel XAVERY dat, en zie zyn beelden stygen.
O wondren, zoo volmaekt! zoo waert den zonneschyn!
Wy groeten u. Gy zult ons altyt heiligh zyn.

[p. 78]

Anders.

Meduzaes aengezigt, afschuwbaer, en onäbel,
Maekt zachte levendheên tot steenen, in de fabel.
XAVERYS hoog vernuft, dat schoon, de kunstkroon spant,
Verwisselt hardt albast in mensch, en dier, en plant.
Zou niet de nyt Apel doen quynen, of verwilderen,
Zoo hy deez' grooten Geest zaeg' met den beitel schilderen?