Gedichten. Deel 3
(1735)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 66]
| |
[pagina 67]
| |
Ik, die 't voor hem zoo grof verkorven,
Zoo slecht gemaekt heb, jaeren lang,
Bevind my echter in een' drang
Van weelde, door geen wee bedorven.
't Ganschvriendelyke bruiloftsbed
Begraeft my in de lieve lusten
Daer 's werelts bloei en duur op rusten,
En waeraen laster kleeft noch smet.
Hoe dikwyls heb ik Godt gebeden
Om 't heil, dat my nu valt te beurt!
Hoe dikwyls wiert ik als verscheurt
Van minnezorg en bysterheden!
| |
[pagina 68]
| |
De Liefste zagh my wel in pyn,
Maer toonde spâ haer mededogen.
Dan 'k zeg dit niet door spyt bewogen.
Och verre, verre moet dat zyn.
Een kus, begoten met de teugen
Der zoetste trougoetwilligheit,
Wischt, met zeer vriendelyk bescheit,
Nu al dat leet uit myn geheugen.
Zoo is des zeemans hart verblyt
Wanneer de veiligheit der haven
Hem, lang in pekelschuim begraven,
Van storm en blyvensnoodt bevryt.
| |
[pagina 69]
| |
Nu is de min my aenbevolen.
En nu, en nu gelukt het my
Een Vrou t' omhelzen, vry en bly,
En in haer liefde steeds te dolen.
Nu stelt my Godt in 't vol bezit
Van myn zeer liefelyke HINDEGa naar voetnoot*;
Een Schoonheit, die 'k zoo lang beminde,
En die door deugt myn' gloet verhit.
O stoffe, om weitsch te triomfeeren!
O zaligh einde van gequyn!
Ik juich, want brave vrouwen zyn
Een meer dan ryke gift des Heeren.
| |
[pagina 70]
| |
Zou Godt nu, die staêg weldaên zaeit,
Noit dankbaerheit te maeien vinden?
Zou onze erkentenis verzwinden,
Als stof, daer d' oostewint in waeit?
Zoo waren wy het schuim der snoden;
Ja monsters, dik van gift en stank.
Dies zal ik, ten bewys van dank,
Den Hoogsten op myn bruiloft nooden.
O gy, die 't allereerste paer
Zoo huwde, dat het niets ontbeerde;
En die den echt te Kana eerde
Met uwe gunst, heel wonderbaer:
| |
[pagina 71]
| |
Koom nu ook ons Gelieven vinden,
Wyd onze trou met zegen in,
En geef, dat d' eerbre huwlyxmin
Hier ook de zielen magh verbinden.
Gy wort genoodt, maer om genot;
Doch belg u niet: gy zyt na 't geven
Nogh altyt evenryk gebleven.
Ei gun ons dan een vrolyk lot.
Ja 'k bid, doch mogt misschien wel zwygen,
Want 'k zou mê ryk zyn en verblyt,
Waere eenmael myn verquiste tyt
Om heete traenen weêr te krygen.
| |
[pagina 72]
| |
Tot 's middags, by gelykenis,
Heb ik geslapen op den akker.
Nu word ik met beschaemtheit wakker,
En zie, dat het zoo laet al is.
Myn lieve Schepper, onvolprezen,
Om uw goetdadigheên, tot nogh;
Laet myne ontzinde dwaesheit toch
Vergeven en vergeten wezen.
Zie, hoe wy voor uw Majesteit
Ons buigen, in de feestmanieren.
Ei maek nu, dat we u eeuwigh vieren
Met heilige gehoorzaemheit.
| |
[pagina 73]
| |
Doe onzen wandel u behagen;
Geef, dat die uwe oneindige eer
Mê nogh al eenigszins vermeer',
En laet den twist ons toch noit plagen.
Bestel ons, uit uw vol trezoor,
Voorts 't geen wy niet ontbeeren kunnen.
Ja wil ons heil en voorspoet gunnen;
Zoo leev' de dank alle eeuwen door.
Den XI. van Bloeimaent, MDCCXXXII. |
|