Gedichten. Deel 3

[p. 74]

Op de Doot van myn Dochtertje.

JAKOBA tradt met tegenzin
Ter snode werelt in;
En heeft zich aen het endt geschreit,
In haere onnozelheit.
Zy was hier naeu verscheenen,
Of ging, wel graeg, weêr heenen.

De moeder kuste 't lieve wicht

Voor 't levenloos gezigt,
En riep het zieltje nogh te rug:
Maer dat, te snel en vlug,
Was nu al opgevaren
By Godts verheugde schaeren.

[p. 75]

 

Daer lacht en speelt het nu zoo schoon,

 

Rontom den hoogsten troon;

 

En spreit de wiekjes luchtigh uit,

 

Door wee noch smart gestuit.

 

O bloem van dertien dagen,

 

Uw heil verbiedt ons 't klagen.