|
| |
| |
| |
Ter Bruilofte van den weledelen heer en meester Willem Vlaerdingerwout, heer van Noordscherwout, hoogheemraedt van 't grootwaterschap van Woerde, enz. enz, en de weledele mevrou Sofia Vlaerdingerwout,
Gehuwt den XVII. van Zomermaent, MDCCXXXI.
'k Bid om vloet van poëzye,
Nu de schrandre Noordscherwout
Ter gewenschter uure trouwt:
| |
| |
Nu hy vrylyk, op haer wangen,
Roosjes leest, zoo malsch en fris;
En ook kusjes zal ontfangen,
Daer de honigh zuur by is.
Zeker, hierop voegt het zingen.
Strekt, beneên de maenekringen,
'k Weet ten dezen goê getuigen.
Doch hoe valt der maegden hart
Dan zoo moeielyk te buigen,
Onbeweegt met liefdesmart?
Groeit noit bloem in haer gepeinzen,
Maer staêg dorens en gesteent?
Of wort dus, met aerdigh veinzen,
Vocht getoont, en vier gemeent?
| |
| |
Doch al dat nu daer gelaten.
Gy, Heer Bruîgom en Vrou Bruit,
Lacht gewis nu om dit praten,
Dat uit troubegeerte spruit.
Echter zal u nogh wel heugen,
Hoe het jongkvroulyk bescheit
Minbewyzen, die wel deugen,
Tracht te wraken, en weêrleit.
Hoe men smeeken moet en klagen,
Arm van troost, en ryk van pyn;
Midlerwyl men heete dagen
Lyt en kouden maeneschyn.
Ook bedenk' de Bruîgom heden,
Hoe hy dees zyn Bruit verkreeg,
Voor den liefdeschepter neeg.
| |
| |
Die al mê niet, dan na stryden,
Hem ten tweeden Echtprys strekt,
En haers derden Bruîgoms lyden
Dus met minnepleisters dekt.
Tot verwinnen en bekooren
Hield hy aen met heusch beleit.
Nimmer hoorden menschenöoren
Streelender welsprekendheit.
En wie zagh oit, 'k zeg niet dwingen,
Maer verslaen, in zachter schyn?
Zouden schaers te toonen zyn.
Hierdoor wert dit heil verkregen.
En die Schoonheit, dus vermant,
Is, op 't eind der minnewegen,
Neêrgezegen voor 't Verstant.
| |
| |
Zoo bezwykt, door byleslagen,
Een cipres, of gaeve pyn,
Uit wiens stam men hout wil zaegen
Tot een ledekant, of schryn.
En zoo raekt, uit zoute meeren,
Bly aen wal het moede schip,
Dat niet dan na droef laveeren
Binnenliep door baer en slib.
Zou ook, die wel yzerbergen
Met zyn tong verzetten zou,
Vruchtloos zoete weêrmin vergen
Aen zoo teêr en eêl een vrou?
Zou vergeefs hier moeite spillen
Hy, die ligt zyn doel beschiet;
En door nachten van geschillen
Klaer en helder heeneziet?
| |
| |
Ja die andren, hoe beledigt,
Uit het onrecht, dat wel wreet
Door snô baetzucht wort verdedigt,
Ridderlyk te redden weet?
Neen, de Bruit was niet geklonken
Maer die Schoone schonk met lonken
Hem haer hart en rechterhant.
Daermê was 't verbont gesloten:
En nu quam de bruiloftzoen
Uit het diepst van 't hart gevloten,
Zoo geviel dit, dus uitstekend,
Der oprechtheit is verrekent.
Zoo wert hier ten echt gegaen.
| |
| |
Dies, op 't spel der troucimbaelen,
D' aeble Vreugt de feest ontgint;
Een reuzin hier, die de zaelen,
Ja al 't huis te naeu bevint.
Echter gaet ze voort op orden,
Aengezet door gullen lust,
Lust, die nimmer last zal worden,
En de zielen niet ontrust.
Laet die blyschap eeuwigh duuren.
Laet de welvaert, vreemt van pyn,
Voor geen' tyt hier kamers huuren,
Maer oneindigh woonvast zyn.
Dat hier, met te veel gewemels,
Nimmer zorg koom', droef van aert.
En, o dier geschenk des Hemels,
Wat 's de vrede niet al waert!
| |
| |
Zegen, zegen kroon' dit trouwen,
't Geen in 't lieven alles tart.
Zoo moet' dit de Nyt aenschouwen,
Met een' dootsteek in het hart.
Zoo moet' Noordscherwout, veel jaeren.
Al zyn ampten bly bekleên;
Die ons Neêrlantsch Algemeen
Tot sieraet en glori strekken,
En den voorspoet helpen rekken.
|
|
Auteursrechtvrij