Ter Bruiloft van den weledelen heer Mr. Hugo Abraham de Brauw, heer van Ketel en half Spalant, en de E. Mejoffer Henrika Repelaer, Getrouwt den XXIX. van Oogstmaent, MDCCXXX.
Noch luister van geslacht, noch eige aenzienlykheit,
Noch gout, getelt met tonnen,
Voldoen 's bezitters wensch, zoo lang, door minbeleit,
Geen ega wort gewonnen.
Aldus was d' eerste mensch, hoe magtigh overstort
Van heil, niet recht gelukkigh,
Voor hem zyn rib omgreep, door zoete min geport.
Wat eenzaem leeft, leeft drukkigh.
[pagina 48]
[p. 48]
't Gezeide kunnen ook op 't krachtigste De Brauw
En zyn Henrika staven,
Die, door de Trou verquikt, als kruiden door den dau,
Blyst juichen om haer gaven:
Blyst juichen in 't gemoet, vol danks om zulk een lot,
Voorzeker noitvolprezen;
Want, o onsterfelyke en overmilde Godt,
Wat moet het zaligh wezen!
Hier kust de schoone deugt het deugdelyke schoon.
De vreugt vult ziel en ader.
Geen aerdsche lustigheit komt Godts verheugden troon,
Of d' Engleblyschap nader.
De Bruidegom verdwaelt, en raekt zich zelven quyt,
In d' aertsbekoorlykheden
Der Bruit, die in een' stroom van vol genoegen glyt,
Door 's liefs rechtschape zeden.
[pagina 49]
[p. 49]
Dus ryst hun bly geluk zoo hoog als 't weligh hout
Der diepgewortelde eiken,
Die, van een' schuinsen berg, of uit een groeizaem wout,
De bleeke maen bereiken.
De speelnoot ziet zich blint op 't heil van 't kuisch gevry,
En voelt zich zoetlyk grieven.
Het voorbeelt zet hem aen der heusche minnery,
En trou van dees Gelieven.
Die vinden zich verlost van kommer; en ontdaen
Van veel benaeude zorgen.
Maer laet ze, hant aen hant, in d' opperweelde gaen:
't Loopt naer den rooden morgen.
De Hoogste queek' hun min, en zegen' hunnen echt,
En weer' de tegenspoeden.
Zoo strekk' dees liefdeknoop, in 's Hemels gunst gelegt,
Ten voordeele aller goeden.
[pagina 50]
[p. 50]
Zoo worde eens 't huwlyxbedt, o welgelukkigh Paer,
Auteursrechtvrij