|
| |
| |
| |
Ter Bruilofte van den hoogedelen heer Mr. Jakob vander Dussen van Zouteveen, heer van Oostbarendrecht, enz enz., en de hoogedele jongkvrou Katharina van Vredenburg.
Getrouwt den XXIX. van Wintermaent, MDCCXXXII.
Hoe kan myn citer zwygen,
Nu 'k aen de huwlyxlucht een nieu gestarnt zie stygen,
Dat ongetwyfelt Batoos dal
Want wie zou van de goeden,
Door goeden voortgeteelt, iet minders oit vermoeden?
Men schat de schynsels naer de vlam;
| |
| |
Oostbarendrecht, lang drukkigh
Om Katharinaes neen, bekoorde in 't endt gelukkigh,
Door zyn beleefde reên en zeên,
Heure aertsbekoorlykheên.
Verkrachtten zyn gemoet met kuische minnevonken.
En zoo dwong zyn verheve deugt
Verwacht niet, dat ik melde,
Hoe den Gelieven voorts de liefdekommer quelde.
Men zie slechts, hoe het troubesluit
Hier Bruîgom maekt en Bruit.
Die leidt het huwlyxleven
Nu in een paradys, vol luwe wandeldreeven.
Daer stilt het zachte bruiloftsbed
| |
| |
Dat smaekt den gryzen adel,
Die, al vyf eeuwen schier, braef pal zat in den zadel;
En steets het Schip van 't Vaderlant
Holp stieren, trou van hant.
Hem dies beloont en kroont met krygs- en vredeglori,
En Koningen zyn Riddersschilt
Ja laet hem zich verblyden;
Nu dus, na zulk een reex van dikwyls wilde tyden,
Zyn waerdigh kroost en bloet hem thans
Nogh hoop bestelt en glans.
Ik zie, by 's hemels lachen,
Den vriendelyken nacht byna om stilte prachen:
Zoo onbekrompen klinkt de vreugt
Der heusche bruiloftsjeugt.
| |
| |
Waer zyn de diepe schreeven
En rimpels van 't gelaet des ouderdoms gebleven?
Waer is dit juichend trougerucht
Niet aengenaem van vlugt?
Maer met wat lust zien d' Ouders,
Hoe 't gulden echtjuk voegt op d' echtverliefde schouders
Van 't vrolyk en gezegend Paer,
Die braeve Wereltgrooten,
Uit wien, ter goeder uur, dees Trouwelingen sproten,
Bedanken zich, en loven Godt,
Den voogt van 't huwlyxlot.
Terwyl vaert Vander Dussen,
In zoete boezemsmart met zoeter bruiloftskussen
Al vast te koelen, vierigh voort,
Verhindert noch gestoort.
| |
| |
Hy weet niet, in wat wyken,
In welke zaligheên van waere hemelryken,
En weelde zonder droefenis,
Zyn zinnen in het licht der bruine tweelingkoolen,
Waeruit die klaere minnevlam
Helaes! dat hier de zaelen
Nu met geen frisch gebloemt, by goude lovers, praelen.
Helaes! dat ons de wintertyt
De groene lieflykheên van 's werelts aenschyn vaegen;
Ja alles, wat oit schoonst ontluikt,
| |
| |
Maer 'k dwael in myn gezangen.
De roos en 't lelibladt staen geurigh op de wangen
Der Bruit, alwaer, met blyden geest,
Veel heils dan, Nieugetrouden!
't Believe Gode u staêg in zyne gunst te houden.
Mengt zoo het bloet van Zouteveen
Strekt altyt liefdetondel,
Tot baet van Hollants Leeu en onzen Pylebondel:
Zoo styve ook vroeg uw nageslacht
Den Staet met moedt en magt.
|
|
Auteursrechtvrij