|
| |
| |
| |
Minverlangen.
Aen jongkvrou Neeltje 't Hart.
Myn HART, myn Troost, myn Levenslust,
Myn Lief, myn ander Ik, ter goeder uur geboren;
Ochof u aellyk waer' bewust,
Hoe zeer ik haek naer 't heil, door u my toegezworen!
'k Wensch onuitspreekbaer om uw trou.
Myn liefde wacht nu loon, en d' uuren worden eeuwen.
Hoe kan dus zacht en heusch een Vrou
Haer' Vrient zoo lang vergeefs om bystant laten schreeuwen!
| |
| |
My treft een minnehongersnoodt:
En zoo bevind ik my, door staêg gebrek te lyden,
Ik zal niet zeggen, krank, maer doot.
Och mogt ik, mogt ik my ras in uw' schoot verblyden.
't Is waer, 'k geniet uw' echt byna:
Doch dat bedroefd byna kost my een zee van traenen.
Och waerom moet ik, met myn schâ,
U zoo beklaegelyk om uw beloften manen?
Waertoe geen korter troubesluit?
Dit vryen gaet voorwaer te lang met loode schoenen.
Het stont twee gryze winters uit,
En zagh, op haeren tyt, de lente tweemael groenen.
Helaes, wat leed ik onderwyl
Al bitter minverdriet, en bangen liefdekommer!
Wat quam 'er menigh, als ter yl,
Wel na my dus in 't velt, maer voor my in de lommer!
| |
| |
'k Geloof niet, dat oit minnesmart
By die ik harden moet, heeft ergens halen mogen.
'k Geloof niet, dat oit vryershart
Geweldiger dan 't myn, wiert tot een Gâ getogen.
De dagh vondt my steets trougezint;
En aen myn' gloet kan schier de nacht zyn wieken zengen.
Wat gaf ik u, o oostewint,
Al heete zuchtjes mê, om by myn Lief te brengen!
Uit Abtswout strekt, naer 't laete west,
Zich een begraesde streek, daer huizen staen noch boomen.
Hierlangs beschouwt men, hoe, op 't lest,
De moede zomerdagh vertrekt naer 't ryk der droomen.
Hierlangs ontdek ik ook, verheugt,
De baek myns liefdemeers, den 's Gravezantschen toren,
Waerby ze woont, die met haer jeugt,
En deugt, en zwier, en vier, myn zinnen kon bekoren.
| |
| |
Hoe dikwyls heb ik voor die baen,
O zoete Tierannin, wiens zachtheên my doorwonden,
Met hart en ziel vol min, gestaen,
En 't zoo verliefd gezigt dus naer u toe gezonden!
'k Zal derwaert ook myn schreden spoên,
Totdat ik, gansch naer wensch, myn Hinde heb gevangen.
O Overschoone, wacht in 't groen;
En laet my naer dien prys niet langer zoo verlangen.
Och, waerom rekt gy myn verdriet?
Och, waerom plaegt ge my, dus wuft en ongeregelt?
Zoo luiden immers d' eeden niet,
My op uw heil gedaen, en met uw' kus bezegelt.
Gy schonkt u my ten eigendom;
En dwingt my nu die gift met bidden nogh te koopen.
Hoe loopt dat liefdespoor zoo krom?
Een vrou, die mint en meent, maekt hebben eens van hopen.
| |
| |
Doe af dan ras die lange lyn:
Doch denk niet, dat ik smeek om myn verlore vryheit.
O neen; 'k moet bet gebonden zyn,
Maer met uwe armen, Lief, in 't liefst' der bruiloftsblyheit.
|
|
Auteursrechtvrij