|
| |
| |
| |
Verjaergroet aen myn Beminde Neeltje 't Hart.
Op den XXIV. der Hooimaent, MDCCXXXI.
't Verjaeren myner Zielvriendinne
Belaed my met een' lieven plicht,
Waervan ik my, uit waere minne,
Dus quyt met een geboortedicht:
Gezegent zy de dagh, gezegent
Het uur, waerin gy, o myn HART,
Voor d' eerste mael van 't licht bejegent
En hemelsch aengelachen wert.
| |
| |
Dien stont zal ik voor heiligh roemen,
Zoo lang my Godt in 't leven spaert;
En altyt loof en zomerbloemen
Schakeeren, als myn Lief verjaert.
Want met haer werden fris geboren,
Tot hoop en troost in liefdepyn,
Volschapenheên, die 't hart bekooren,
En heuscheên, die almagtigh zyn.
Die allermildste tyt vereerde
Der werelt zoo gansch zoet een vrou,
Dat ik het leven niet begeerde,
Zoo Godt ze my onthouden wou.
O welk een schoonheit! welke leden,
Met val en zwier zoo ryk bedeelt!
O welke zeer lofwaerde zeden!
O HART, dat my het hart ontsteelt!
| |
| |
O HART, gemaekt tot hartevangen!
De zon blinkt zoo bevalligh niet
Als d' eedle straelen, die, met drangen,
Gy uit uw heldre lonkers schiet.
Hoe schoon ook 't gulden Oost magh blozen,
Als 't lieflykst uchtent wort en daegt,
't Voert op de kaeken slechter roozen
Dan gy, myne uitverkoore Maegt.
En voor uw prille blankheit zwichten
De leli en het witste albast.
Ik vind geen' styl, in 't vrolyk dichten,
Die op de stof hier effen past.
'k Verzwyg ook dus, uit onvermogen,
De gaven uwer schoone ziel,
Waerop, voor 't myn lang, uit den hoogen,
't Verlievende oog des Scheppers viel.
| |
| |
Nochtans ben ik verplicht te pryzen
Uw moedige trouhartigheit
En eerelyke gunstbewyzen,
Daer d' afgewezen nyt om schreit.
Die zyn het eeuwigh leven waerdigh.
Die boeiden, maer te wonder zoet,
Myn veilgestelde vryheit vaerdigh,
En strekken schier myn hoogste goet.
'k Erken my daeraen dier verbonden.
Maer, o myn Liefste, laet dien lof
Noit leugenachtigh toch bevonden
En ydel worden met de stof.
Hou my uw woort, myn Overschoone.
Maek my eens dra, als Bruit, verheugt;
En zie, hoe 'k dan myn liefde toone,
U toegedragen van der jeugt.
| |
| |
Wat worstel ik met minëlenden!
Hoe treurigh moet ik, in die pyn,
Van ver myn zuchtjes t' uwaert zenden,
Die warm, ja heet van liefde zyn!
'k Volhard in edelaerdigh prachen,
Om u te winnen, met den tyt.
Denk, hoe 't genoegen hem leer' lachen,
Die arbeit doet, en armoê lyt.
Indien de min uw hart doorgriefde,
Gelyk 't koraelen montje zeit,
Zoo eer 't gebiet der Huwlyksliefde
Met nygende gehoorzaemheit.
Wat is de schoonheit, die blyft pratten,
En enkel voor zich zelve leeft?
Wat baeten opgeleide schatten,
Daer niemant oit gebruik van heeft?
| |
| |
Wat nut verschaffen pronkjuweelen,
Die buiten beziging vergaen?
Of eêl gebloemt, dat op zyn steelen
Verwelkt, en ongeplukt blyft staen?
Gy kunt my niet volstrekt beminnen,
Zoo lang gy 't zoete paren schuwt,
En, in uw jongkvroulyke zinnen,
Voor 't wereltschragende echtjuk gruwt.
Ei sier myn min met bruiloftkransen:
Zoo moet', myn Lief, uw Jaergety,
Met vriendelyke hemelglansen,
Nogh lang verschynen, altyt bly.
Zoo moete u Godt zyn' zegen geven;
Het welk my mê verryken zal:
Want uw gezontheit is myn leven;
| |
| |
Och! waren we al aenëengestrengelt.
Gehuwden, daer Godt lust toe heeft,
Zyn als veredelt en verengelt,
Terwyl men lieft, zoo lang men leeft.
Die dagh, die langgewenschte morgen,
Verloss' my ras van minnezorgen.
|
|
Auteursrechtvrij