Gedichten. Deel 3

[p. 17]

Gepeinzen.

Als ik aen 't bly geluk herdenk,

Dat eertyts my zoo zoetlyk streelde,

Terwyl 't met menigh ryk geschenk

En mildt onthael my gul bedeelde;

En daerbeneven overweeg,

Hoe ik 't ontfing met koele groeten,

Of somtyts, gansch van liefde leeg,

Verschupte met ondankbre voeten:

[p. 18]

 

Dan stikt myn hart van bangen rou;

 

Dan smelt myn ziel in droeve traenen;

 

Dan moet myn teêrbeminde Vrou

 

Tot moedherneming my vermanen.

 

Dit doet zy ook, met, keer op keer,

 

My nieuwe hoop en troost te geven;

 

Waervoor de Hemel haer vereer'

 

Een lang en welgelukkigh leven.

 

Doch, ben ik eens een wyl goetsmoeds;

 

Dat magh byna geen welzyn heeten.

 

Het bitter broot des wederspoets

 

Wort noit met goeden smaek gegeten.

 

Ik ben veel braeve vrienden quyt,

 

En moet aldus hun goetheit missen.

 

Dit vult vooral myn' zuuren tyt

 

Met treurige bekommernissen.

[p. 19]

 

Myn vaste middlen vallen kort,

 

Myn dagelyksche winsten, mager;

 

Ja 't lot, dat rank van deunheit wort,

 

Herschept den zinger in een' klager.

 

Toen ik weleer niet voorwaert wou,

 

Quam my 't geluk schier alsins tegen:

 

En nu 'k (o Godt!) zoo garen zou,

 

Sta 'k droef belemmert en verlegen.

 

Men zou de rupsen in 't geboomt,

 

De horzels, die met angels quellen,

 

En alles, waer verdriet af koomt,

 

Dies eer dan myn beduchtheên tellen.

 

Zoo dan myn heil eens wederquam

 

Van daer 't myn wilde zinnen dreven,

 

En my weêr in genade nam,

 

Wat zou myn ziel in vreugde leven!

[p. 20]

 

'k Zou Godt, zoo veel ik kon en mogt,

 

Met aengenaeme klanken pryzen.

 

Ochof, aen 's hemels oosterbogt,

 

Die gouden dagh begon te ryzen!