|
| |
| |
| |
Levensverbetering.
Tot 's Hoogsten lof en glori,
En 's naesten dienst en nut, begeert myn blyde lier
De menschlykheit verkreeg. Geen nietige histori.
't Aertswonder, dat ik meen,
Is in 't veranderen van iemants hart gelegen,
Die, hier om reên verzwegen,
Nu liever sterven zou dan leven als voorheen.
Dees dan, nogh korts woestaerdigh,
Bedriegt het alles thans door onverwachte deugt.
My zyne tuchtloosheit, Godts gramschap dubbel waerdigh!
| |
| |
'k Moet schreien, daer ik zing.
De vrient is my nu wel bekender dan te vooren,
Doch was, hoe wydt verloren,
My toen op ver na ook geen wilde vreemdeling.
Hem boeide 't gulzigh zuipen.
Op zoo verrot een zaek smeet hy zich zelven wech.
O, 'k schaem my, dat ik 't zeg,
Zyn leven liep gevaer door natte kelderstuipen.
Wat was hy somtyts dwaes!
Hoe qualyk kosten dan de heuschen by hem duuren!
Ja elk misprees die kuuren.
Het dronken wynhuis zelf keek neêr om zulk geraes.
Hy, hy kon 't kransbort vinden,
En t' zynent kruik en kroes, hoe malend heengezet.
Ook als hem koude nacht en heete drank verblindden.
| |
| |
Schoon in 't geheugen heel verbystert door 't verouden,
Wel fix en vast t' onthouden
Waer hy zyn gelt beleî, hem zoo gansch zonderbaer.
Dier kocht myn dwaler 't lyden
't Geen volgt, wanneer gy drinkt met maetloos onbescheit.
Die een metaele ziel met deernis zou doorsnyden!
Hy scheen, (ai my! 't ontbreekt
Aen voegelyk geluit myn redelyk verfoeien)
Hy scheen in 't quaet te groeien,
En dikwyls weeken lang in razend nat geweekt.
Geen vest, door vyantszwaerden
Omcingelt, en alrede in bittren hongersnoodt,
Verlangde oit bet naer broot,
Dan zyne keel naer vocht. O schandelyk ontaerden!
| |
| |
Bywylen wel eens hoop; doch liet het daerby rusten,
En volgde al weêr zyn lusten.
Dusdanigh leefde dees, indien dit leven is.
Met mededogentheit zyn onrein schepsel aen.
Hy zagh 't verlegen staen
Door dit beweenelyk en stinkend plensgewemel.
Zyn Geest, die niets vergeet
Dan 's boeters wanbedryf, quam neêr, hier noit geduchter.
Zoo wert de dronkaert nuchter.
Een blyk, dat Godt nogh raedt en baet voor zondaers weet.
Nu is de mensch behouden.
Nu proeft en acht hy 't zoet der stille matigheit,
Dan veelen mogelyk van hem vermoeden zoude.
| |
| |
Hy wenscht de deeglykheit met zyn verbetert leven
Volstandigh aen te kleven.
Ai zie, hoe nieu een' aert hem d' Opperste bestelt.
Dat 's hulp en heil genieten.
Die weldaet was zoo groot, dat ze onder maen en zon
Dat magh genadewerk en hartherscheppen hieten.
Van ruwgewassen hout een deftigh beelt te maken:
Een beelt, dat ons doet blaken
Van liefde tot de deugt, betaelt met eer en gunst.
Nu kan geen pen beschryven,
Hoe groot de blyschap is, die in 't bedaert gemoet
En ook (dit hoopt de man) voor eeuwigh zal beklyven.
| |
| |
Ik spreek van geene vreugt,
Al t' arm uit overdaet en ydelheit geboren.
Neen. Die zou deze storen.
De waere vrolykheên zyn dochters van de deugt.
In 't goede, en 't schynt hem vreemt, dat we ergens onmaet zien;
Want, Godt bewaer ons, wien
Kan 't lusten (denkt hy nu) een hel in 't hart te dragen?
Voorts zent hy thans geen woort
Naer boven dat niet zacht en gunstigh wort bejegent,
En naer den eisch gezegent.
Die Godt gehoorzaem is, wort best van hem verhoort.
Zie daer: dit zyn de dingen
Die 't me onlangs oorbaer dacht t' ontvouwen, ront en vry.
Zoo staet het, fris en bly,
Geschapen met deze aert- en lustverwisselingen.
| |
| |
Iet goets, iet eerelyks uit dit exempel leerde,
En zich oprecht bekeerde,
Tot hemelhoogen roem der Oppermajesteit!
|
|
Auteursrechtvrij