|
| |
| |
| |
Nagedachten, over het afsterven van den geestryken en beroemden dichter Hubert Korneliszoon Poot.
Wat nare droefheit komt myn stille rust thans storen?
Wie perst m' een Duitsche toon te stellen op myn lier?
't Is Poot, die door zyn zang my eeuwig zal bekoren.
Ach had ik nu zyn geest, zyn kragt, zyn drift, zyn zwier!
Ik liet het keurigst oor na myne tonen luist'ren,
En tarte met myn zang zelfs Vondels blanke zwaan.
Ik zouw als Orpheus aan myn lier de beesten kluist'ren,
En leeren Sophocles in hooger laarzen gaan.
Maar nu versteken, nu misdeelt van deze schatten
Zing ik een lage toon voor zo vermaard een man.
En, schoon myn' enge borst zyn vuur niet kan bevatten,
'k Ontfonk nogtans en quyt myn pligt, zoo goed ik kan.
| |
| |
Kom halfgeleerde, kom waanwyze, die versteken
Van oordeel en verstand met stamelend Latyn,
Of met een luttel Grieks 't natuurlyk zyt ontweken,
En u nogtans verbeeld vol geest en kunst te zyn.
Leer van een landman, dat de kunst en zieleschatten
Geenzints verbonden aan de Roomsch' of Griekze kracht
Of statigheid of rang een grote ziel bevatten,
Al is 't verblyf van zulk een ziel niet veel geacht.
Al uw gebrom kon noit in 't minst myn oor behagen;
Myn oor verlekkert op de lier van dezen man:
Een man, die wy, helaas! nu al te vroeg beklagen;
Maar waar toe klagen, daar geen klagen baten kan?
Poot wil zelfs niet te rug: Poot wil niet, dat wy treuren,
Nu zyn geluk, nog perk, nog maat, nog tyden kent:
Nu hem de zaligheid des Hemels mag gebeuren,
En hy voor eeuwig zig aan 't eeuwig heil gewent.
Wat fronsseld g' uw gelaat geveinsde huichelaren
Op 't lezen van dit vaers? om dat myn grote vriend
| |
| |
Gedwaalt heeft, kwam de man niet eindelyk tot bedaren?
En wie heeft door zyn deugd den Hemel oit verdiend?
Kent gy Godts wegen? Godt is door berouw te winnen:
Hy ziet op zondaars, die met droefheit hun gezicht
Bekleeden, die met kracht hun langverdwaalde zinnen
Tot Godtsvrucht wenden en zig keeren na zyn licht.
Dus heeft myn vriend, zoo lang ik hem zag adem halen
In Delf de grootze wieg van Grotius geleeft.
Laat af dan vuile tong op deze man te smalen.
Geen mensch leefd hier op aard, die niet zyn fouten heeft.
En gy, myn grote vriend, bewoon de Hemelchoren!
Betrê de goude vloer des Hemels: daar 't geluit
Van driemaal heilig u een Hemeltaal doet horen,
Galm daar een heerlyk lied tot lof des Scheppers uit.
Terwyl wy hier uw' lof uit gulle vriendschap zingen,
Geen vleyery gehaat van heusche eenvoudigheit,
Geen zugt tot eer kon my tot deze vaerzen dwingen.
Myn pligt heeft die alleen de vriendschap toegeweit.
| |
| |
En wel met regt: ik denk nog dikwils, hoe de dagen
Met snelle wieken ons ontvlogen, als wy t'zaam
Iets meêr dan menschelyk in Hooft of Vondel zagen,
En als ontroerden op het horen van hun naam.
Ik denk nog dikwils, hoe Theocrytus uw' ooren,
Die ik u zomtyds eens vertaalde aan den haart,
Hoe u Callimachus al staam'lend kost bekoren.
Dit tydverdryf was ons ten hoogsten lief en waard.
Hoe hong ik aan uw' lier, die nu, helaas! moet zwygen,
Om dat 'er niemand is, die haar behand'len kan!
Waar zou dat kunstig tuig weêr zulke ving'ren krygen?
Uw lier zwygt, nu gy zwygt, o noit volpreze man!
Maar waar toe van uw' lier gesproken? zy brak stukken,
De snaren sprongen los, toen gy de doodsnik gaf,
Als ons de dood in u de dichtkunst ging ontrukken.
De Duitsche dichtkunst, ach! zinkt met myn Poot in 't graf.
Kost wyze eenvoudigheit of kunst of zieleschatten
Een dichter uit den band der bleke doot ontslaan.
| |
| |
Men zag de zerk van 't graf wel haast aan stukken spatten;
Maar niemand kost de doot door kunsten oit ontgaan.
De dichtkunst zal nochtans de naam van poot doen leven.
De onsterflykheit nam die voor eeuwig op de tong.
De dichtkunst zal aan Poot meêr glans en luister geven,
Als menig door de staf of bondelbyl ontfong.
Wat schittert 'er al goud! wat zien wy niet al schatten
In 's dichters boeken, daar zyn vlugge geest in leeft.
De Voorzang zien w' alleen meêr kunst en geest bevatten,
Als menig dichter ons in grote boeken geeft.
Maar wie werd niet verrukt door zyne bybelzangen?
Men ziet daar Jesus in de krib en aan het hout.
Men ziet ons leven daar gedoot aan 't kruishout hangen,
Maar weêr verryzen met een gloed van Hemels gout.
Hoe vrolyk zingt hy: hy geeft leven aan 't verjaren
Als hy zyn vrienden groet op hun geboortedach!
Ei, laffe wenschers, wilt uw koekkoekszangen sparen,
En leer van Poot, hoe men met kunst verjaren mag.
| |
| |
Is Naso in den geest van Poot dan weêr verrezen?
Als hy zyn Rozemond met ongedult verwacht,
Wie heeft iets teêrder? wie iets kunstiger gelezen?
Dan 't geen zyn geest besluit in menig minneklacht.
't Is vuur al 't geen hier gloeid, o Jong'ling, wacht uw' handen
Van dit papier, hier is geen laffe jonkers taal;
Leez dit niet, zo gy niet in minnevuur wilt branden,
Dit minnedigt ontfonkt, al was 't een hart van staal.
De bruid kost zekerlyk de bruîgom meêr bekoren,
De bruiloftsvreugde heeft haar rechten eisch gehad,
Als Poot op 't vrolyk feest zyn lier en stem deet horen,
Hy zong den ouderdom zelfs 't rimplig voorhooft glad.
Wie schreit niet? als hy stort een vloet van zilte tranen;
Als hy zyn lier in 't zwart voor zyne vrienden kleet.
Wat ziet men hem op 't schoonst een pad voor and're banen!
Hoe wel was zulk' een zang nu aan hem zelfs besteet!
Wat ryst in ons een zugt en achting voor de braven!
Als hy de lofbazuin voor zyne lippen zet.
| |
| |
Hoe blinkt de deugd door hem! hoe schitt'ren 's menschen gaven!
Ach! had ik tot 's mans lof zo helder een trompet!
Hoe vrolyk, hoe gerust rolt 't aangename leven
Des Lantmans in 't gezang van myne Dichter heen.
Wie werd dit lezende na 't land niet heen gedreven?
Ten zy hy heeft en oor en hart en ziel van steen.
Hoe wel past zyn gezang by al de Vissersdichten
Van Sannasaar, die 't eerst de Dichtkunst bragt aan 't strand!
Hoe volgt hy Wellekens een van de grootste ligten,
Hoe evenaart myn Poot dat geestige verstand!
't Is nectar, 't geen de pen doet vloeien in zyn brieven,
't Is overkunstig 't geen wy lezen en vol kracht.
Een Naso zou hier zelfs op 's Dichters styl verlieven.
Waar heest de geestigheid iet schoonder voortgebracht?
Dus discht myn Vriend voor elk veel aangename spyzen,
Dog is 'er iemand, die iets kort en kragtig mind?
Die zal zyn nageregt van mengeldichten pryzen,
Alwaar de smaak al wat zy oit kan wenschen vind.
| |
| |
Dit zong ik voor myn Vriend: ei Dichters help my treuren!
Wie is 'er die deez' stof, deez' ryke stof mishaagt?
't Zal moog'lyk in geen eeuw aan Hollant weêr gebeuren,
Dat zulk' een Dichter in een landman werd beklaagt.
GERRARDUS SCHRÓDER.
|
|
Auteursrechtvrij