Gedichten. Deel 2

[p. 17]^origineel

Ter gedachtenisse van den rykbegaafden dichter Hubert Korneliszoon Poot,
Overleden binnen DELF den 31 der Wintermaant 1733.

Ach! welk een onheil! hoor, ai hoor den Zangberg steenen.
De Zanggodinnen slaan mistroostig aan het weenen
En beî de handen in het ongevlochten hair.
Treft zulk een schok ons in het pasbegonnen jaar,
En kan het waar zyn 't geen alomme ons komt te voren,
Zoo, vreeze ik, zal men noch van verdre rampen hooren.
Ach! ja. het legt 'er toe. de rykbegaafde POOT
Is meê getroffen door d' onwederstaanbre doot.
Dusdanig schynt het Spook op d' eedle Kunst gebeten
Dat zy van Pindus kruin weêr heeft deez' tak gereten

[p. 18]^origineel

 

Geschikt ten siersel van vorst Febus lauwerkroon.

 

ô Rechtgeaarde Telg, Apolloos echte Zoon,

 

De heil'ge vrientschap, die 'k met u plagt aan te kweeken,

 

Moet my, helaas! dan meê de lippen openbreeken!

 

Zy noopt myn Zangeres, daar elk uw' doot betreurt,

 

Heur tranen met uwe asch te mengen op haar beurt;

 

Die volgt, door rou vervoert, de hoogverlichte reyen

 

Der groote dichtren die uw dierbaar lyk beschreyen.

 

Beroemde Helden, die, gedrenkt uit Pindus bron,

 

Door keurig maatgezang den duitschen Helikon

 

Roemruchtig sticht, thans laat ge u niet ontydig hooren;

 

Gy hebt een lidt, de Konst een ryk juweel verlooren;

 

Amfion POOT, die by den akkerbou, noch jong,

 

Gelyk Anakreon, gewyde vaerzen zong;

 

Die ieder door zyn lier en gadeloze zangen,

 

Zoo hemelsch van geluit, by de ooren hield gevangen.

 

Wanneer 't hem lustte met een' onnavolgbren zwier

 

Het akkerleven te verheffen op zyn lier;

[p. 19]^origineel

 

Of zyne vrienden op gewenschte jaargetyden

 

En huwlyksstonden door zyn speeltuig te verblyden;

 

Of hen te troosten in een' dodelyken staat.

 

Hy was 't die, afgericht op keur van stof en maat,

 

Niets vond het geen zyn' Geest kon perk of palen zetten.

 

Nu lustte 't hem de komst des Heilants te trompetten,

 

Zyn' uitgang, opstant en volzaal'ge hemelvaart.

 

Dan zong hy wederom gevallen, lang vermaart

 

By 't Jodendom, geboekt in godtgewyde bladeren.

 

Dus wist hy eindlyk zich een' rykdom te vergaderen

 

Van letterschatten, die zyn glory wyd en zyd

 

Voor lang ontzeiden aen het woeden van den tydt.

 

ô Neêrgeslagene en bedrukte Weduwvrouwe,

 

Zoo zwaar gedompelt in een' weêrgalozen rouwe,

 

Wat baat het u dat gy alom de dunne lucht

 

Dus doet weêrgalmen door uw klagten en gezucht?

 

De doove grafzark heeft noch medely noch ooren,

 

Noch kreunt zich uwer. niets beweegt hem u te hooren.

[p. 20]^origineel

 

Uw' Bedtgenoot leeft onvergangklyk, en braveert

 

De vratige eeuwen, daar hem ramp noch onheil deert.

 

En gy, doorluchte Schim, ontfang myn tedre klagten

 

Die ik thans wyde aan uw verhevene gedachten,

 

Terwyl de Zangrei, aan uw' ryken geest verplicht,

 

U vaak een eerebeelt in zynen boezem sticht

 

En altoos stichten zal zoo lang 'er dichtgezinden

 

En ware Dichters in ons Neêrlant zyn te vinden.

FRANS GREENWOOD.