Gedichten. Deel 2

[p. 368]^origineel

Lierzang op het tweede Burgermeesterschap van den weledelen en grootachtbaeren heere Willem Hooft, hoogbaljuw en opperdykgraef van Delflant en Woerde, meesterknaep der houtvesterye van Hollant en Westvrieslant, voorheene gekommitteerde raedt der zelve landen, en gedeputeerde te velt voor dezen staet, bewinthebber der Oost-Indische maetschappye, enz. enz. enz.

O Welvarend Schip der Staeten,
Dat weleer door vier en bloet,
List en twist en wrevelmoedt Zeilen most,
En, van allen troost verlaten,
't Stranden naeu ontwyken kost,

[p. 369]^origineel

 

Nu bevaert gy stiller vloeden.

 

Doch ik zeg dit tot geen' smaet,

 

Maer bedank Godts wyzen raedt, Die den druk

 

En benaeude tegenspoeden

 

Heeft verandert in geluk.

 

Tempelbeulen, Ryxtirannen

 

En Aertshuichlaers brouden u

 

Storm op storm en bui op bui; Maer 't gewelt

 

Kan den boog gestaêg niet spannen.

 

Alles is een tyt gestelt.

 

't Recht der Landen, waert te loven,

 

Laet zich nô geheel vertreên.

 

Kampt 'er mê gy mat uw leên, Moedt en magt.

 

Krygt gy 't onder, 't komt weêr boven

 

Met een nieuherbore kracht.

 

Nu beleven we blymoedigh

 

Tyden, (Eer zy Godts bestier,

 

En der Raeden yvervier Tot 's Lants nut.)

 

Tyden, nergens na zoo bloedigh,

 

Nergens na zoo uitgeput.

 

Doch naerdien de voorspoetswinden

 

Op ons heil niet minder woên

 

Dan de tegenwinden doen, Hardt en streng;

[p. 370]^origineel

 

Zoo is 't nut ook liên te vinden

 

Die naer zeil nu zien en steng:

 

Lieden, om gerust te zetten

 

Aen het roer van Stadt en Staet;

 

Heeren, die op eigenbaet 't Minste zien,

 

Maer den aenslagh trou beletten

 

Van die 't Schip zyn vaert verbiên.

 

In beroerten en krakkeelen

 

Queten zich de Hoofden trou

 

Aen 't nogh zwakke Staetgebou, Dat gewis

 

Heden om zyn' welstant veelen

 

Koningen ontzagbaer is.

 

Deze staen met goude letters

 

En een eeuwigh heldenblyk

 

In Gedicht en Lantkronyk Hoog gedacht.

 

Nevens andre Dwangverzetters

 

Keerden zy Bedrogh en Kracht.

 

Hebben dan die Eedle Braven

 

's Vrydoms gronden op hun pas

 

Helpen leggen in tiras, Hecht en sterk;

 

Waerom zou hun Kroost niet draven

 

Tot hanthaving van dat werk?

 

Waerom zou men niet betrouwen

 

Op een Hooft, in dezen tyt

[p. 371]^origineel

 

Stadt en Staet lang toegewydt, En gespaert

 

Om de zee te helpen bouwen

 

Daer's Lants Schip zoo vast in vaert?

 

Leeuwen teelen haes noch hinde;

 

Arenden putoor noch duif.

 

Deugt baert deugt: en graen en druif Vatten stant

 

In de luwt van Eik en Linde.

 

't Vroom regeeren voedt het Lant.

 

't Bloeiend Delf, hiervan lang zeker,

 

Voert weêr Hooft, dien braven Heer,

 

Aen het roer, zoo ryk van eer; En ontlaedt

 

Op 's Lants heil den Welvaertbeker

 

Die met vreugt in 't ronde gaet.

 

Toon ontzagh, o ingezeten:

 

Leer, gelukkige onderdaen,

 

Uw geluk nu recht verstaen, Dat door Godt

 

U zoo mildt wort toegemeten

 

In het Burgermeesterslot.

 

En gy, vroome Burgervader,

 

Vader van het vaderlant,

 

Hou der vroomen heldentrant Als weleer.

 

Schoon men vroeger heersche of spader,

 

't Staetbeleit eischt min noch meer.

[p. 372]^origineel

 

Dezen naem zie 'k wel gegeven

 

Aen de Braven die op 't lest

 

Storven voor 't Gemeenebest; En wat recht

 

Heeft, die voor 's Lants welvaert leven,

 

Oit dien zelven lof ontzegt?

 

Hooft vol breins en ziel vol deugden,

 

Burgerheer voor 't Algemeen,

 

Schilt en zwaert voor groot en kleen; Vrydomsborg,

 

Leef, en heug hoe we ons verheugden

 

Om Uw tweede Burgerzorg.

MDCCXXVII.