Gedichten. Deel 2

[p. 350]

Lauren voor den heere Henrik van Hulst,
Uitmuntend Schilder en Poëet.

Laet u, o Hulst, behagen,

Dat myne vaerzen thans zich voegen by uw faem,

En uwen wydgeëerden naem

Op 't vrolyk voorhooft dragen.

't Gevleugeld Kunstgerucht

Vaert eeuwigh met uw' lof, geklommen als een ceder,

In Vrankryk op, in Hollant neder.

Hoe zwiert het door de lucht!

Zie of 't uw' roem verkleine:

Het melt door gansch Europe, als een gewisse bô,

Dat gy den schilderenden Po

Leert vloeien in de Seine.

[p. 351]

 

Nu ziet de kunstgenoot

 

Hoe 't willen weinigh gelt, maer slacht de losse pluimen

 

Die voor de zachtste winden ruimen.

 

't volbrengen weegt als loot.

 

Ik zal van wondren zingen.

 

Twee helden zet myn kunst voor 't aenschyn van de zon;

 

Prometheus en Pigmalion,

 

Wier beelden geest ontfingen.

 

Het was een godlyk spook

 

Toen doode stof het hooft verhief naer 's hemels kringen.

 

Ik zal van nieuwe wondren zingen:

 

Uw beelden leven ook.

 

Men zegt dat ge onlangs kinders

 

Misleidde met den schyn der moederlyke borst,

 

En dat een wesp uw paerden dorst

 

Bedreigen met veel hinders.

 

Dus tart men in de kunst

 

Apel en Protogeen ep Titiaen en Rafel,

 

Op doek en muur en outertafel,

 

En wint der Vorsten gunst.

 

Die tradt u lachend tegen

 

Toen 't edelmoedigh Hof van zyn' geduchten trap

 

Rasch afsteeg, om uw wetenschap

 

In 't schildren t' overwegen.

[p. 352]

 

Welaen, nu vry gepraelt

 

Op d' aengebede koets der flonkerende glori.

 

Ik zie u in de kunsthistori

 

Wel haest met gout gemaelt.

 

Apol brengt Dafnes blaêren,

 

En vlecht een dubble kroon die op uw hooft zal staen

 

Vermits ge ook fier den Oceaen

 

Der Dichtkunst hebt bevaren.

 

Och mogt uw komst terstont

 

In Goverts stadt, uw wieg, ons heet verlangen blussen;

 

Hoe zouden wy, als wondren, kussen

 

Uw handen en uw' mont!