Gedichten. Deel 2

[p. 347]^origineel

Ter bevordering van den heere Joan van Wageningen
Tot Dokter der beide Rechten.

Zoo volgen loon en lof den onbezweken stryder.

Zoo groeit de lauwerboom

Voor deugt en lettervlyt, der luien schrik en schroom.

Zoo zegent d' Eer noit yder.

Zy siert de wetenschap en wysheit met haer' glans,

En treet d' uitmuntentheden

Van ver na of dichtby, maer doorgaens in de schreden

Des nyts, van outs en thans.

Wy zien ter goeder uur den wakkren Wageningen,

Na vlyt en redenstryt,

Verheven in triomf. wat is Astré verblyt

Op 's hemels zolderingen!

Dees hoop ik, zegt ze, zal (ik zie hem daervoor aen.)

D' onnozelheit beschermen,

[p. 348]^origineel

 

En d' onderdrukte deugt opbeuren met zyn armen,

 

En 't onrecht nederslaen:

 

Ja ook, zoo veel hy kan, dat eertyts vreedzaem leven,

 

Dat leven zonder list,

 

Herstellen, en dus d' eeu die van geen vierschaer wist,

 

Der werelt wedergeven.

 

Dees zal naer zyne magt, of ik bedrieg my zeer,

 

De Billykheit doen bloeien,

 

En 't eigen slach van volk zich naer myn kerk doen spoeien

 

Dat my verdreef weleer.

 

Hy zal (dit spelt myn hoop.) met raden veelen menschen,

 

Die naer zoo stil een eeu

 

Verlangden, en hun leet wel klaegden met geschreeu,

 

De hant biên naer hun wenschen.

 

Myn Duitsche Lieveling, een doel van vorstenyt,

 

Wou, zonder angstigh kiezen,

 

Veel liever hals en hooft dan 't heiligh Recht verliezen.

 

Zoo zeer beminde hy 't.

 

Zyn weêrga^* storf voorheen in 't moorthol van Pavye.

 

Die zuilen van myn hof,

 

Die schooren van de trou smeet d' ontrou in het stof,

 

Zoodat men my niet lye.

 

En waermê zal ik nu, ik wereltbanneling,

 

Waer zal ik my mê troosten,

* Boëthius.

[p. 349]^origineel

 

Zoo geen oprecht verstant myn schaers gewas help oogsten,

 

En lette op 't rechtsgeding?

 

Ja, wees gerust, godes; aen deez' zal 't niet gebreken:

 

Hy eert uw wet te klaer;

 

Ook zie 'k den kromsten twist niet onbemiddelbaer

 

Daer ze uit zyn' mont zal spreken.

 

Hier kent de braefheit hem, en keurt hem ook voor braef;

 

En ligt schat d' onbekende

 

En vreemdeling ook dra, geredt uit pleitelende,

 

Hem voor een hemelgaef.

 

Zoo magh eens 't wereltront van zynen lof gewagen.

 

Zoo moete uw heilzaem licht,

 

Met roozen van goê rust op 't lieflyk aengezigt,

 

Den nacht des noots verjagen.

 

Leef, Wageningen, dan; leef lang ten stut van 't Recht,

 

Ten ondergang der loosheit,

 

Maer heil der vroome liên. ik ken geen slaefscher boosheit

 

Dan die in valscheit legt.

MDCCXXVII.