Gedichten. Deel 2

[p. 345]^origineel

Ter bevordering van den edelen heere Joan Karel de Roo, tot der Rechten Dokter.

Wel billyk praelt De Roo met lof en zegen,
Die, van der jeugt by Pallas opgevoedt,
Op 't hoog gestoelte in haere kerk gestegen,
Zoo groot een boek van kennis open doet.

Hy, met een' schat van gaven begenadigt,

Treet toe, en houdt Astreaes paên geslecht,
Terwyl zyn geest grootdadigh zich verdadigt,
Op d' eigenschap der rechten afgerecht.

Zyn rede, straf beklemt in oorlogskansen,

Wint velt, en blyft haer weêrparty te sterk.
Zoo strykt een helt de groene zegekransen
In 't woelen van 't Olimpisch worstelperk;

Zoo zwicht een leeu, in d' ongebaende streken

Van Lybië, voor jager, speer noch net,
Maer schudt zyn' staert en manen, tot een teken
Dat tegenstant zyn' moedt nogh vaster zet.

[p. 346]^origineel

 

De Hooge School der vrye Batavieren,

 

Door 's Jongelings gehelmde tael voldaen,

 

Beschikt hem plaets by Themis tempelieren

 

Wier naem en prys met gout geschreven staen.

 

Voorts eert ze zyn' triomf met praelsieraden

 

En boogen, net gesticht met veêr en mont.

 

Dus baten, o Justiniaen, uw bladen

 

't Leergierigh hart zelfs in zyn' morgenstont.

 

O wakkre deugt! o eedle letteryver!

 

Myn dicht geeft u den palm in eigendom:

 

Ook spant de Faem voor u haer wangen styver,

 

En voert uw' roem op witte pennen om.

 

Geluk, De Roo, geluk, sieraet der braven.

 

Uw leven duure, en zy de werelt nut.

 

Wy zullen 't hart op uwen welstant laven.

 

Dees blyschap dient door blyschap onderstut.

 

Zie, hoe de rei der blanke Ryngodinnen

 

Op 't vloeiend glas der koele baren danst.

 

Nu voer uw jeugt ter eerkapelle binnen,

 

Uit Themis last met Febus loof bekranst.