Op de Verdediging van ons Lichaem, en hoe verre de zelve gaen magh;
Verweert door den weled. heer Kornelis 's Gravezande, Toen hy in de doorluchtige Akademi te Leide tot Dokter der Rechten wiert ingewydt.
D' Alteelende Natuur, zorgvuldigh in 't verdadigen.
Van 't geen zy baert en voedt, geeft dikwyls blinden raedt.
Zy leert de schepsels wel 't beschermen en beschadigen,
Maer weet van beide niet, hoe ver het billyk gaet.
Den Middaglantschen leeu bestelt ze klaeu en tanden;
Het Zwarte stierenwout vechthorens van gewelt.
De mensch, een zwakker dier, kreeg sabels in zyn handen,
Waermê hy zich verweert, of andren bitter quelt.
De schiltpad duikt en schuilt, en strekt een zederegel
Van ingetogenheit, ontgaende stout bedryf.
[pagina 344]
[p. 344]
Een huit, met scherp voorzien, dekt stekelzwyn en egel.
Dus leert dier dieren lyf ons 't waken voor het lyf.
Doch alles lyt en stryt te laf schier of te vinnigh,
Hoe 't meer zyn eigenschap ontleent van vocht of vuur.
Geen mensch volg 't wout in 't schaên, spoorbyster en uitzinnigh.
Zich hoên is d' eêlste les der edelste Natuur.
Die holp dies Mulciber wel haest aen 't schildesmeden,
Vry zwaer, en menigmael met hoek en punt daeraen:
Maer wie ze in Themis gunst rechtvaerdigh wil besteden,
Moet om gewissen raedt by haere orakels gaen.
Hoor 's Gravezande wys van 't Lyfverweeren spreken,
En wie hem tegenstreeft verwinnen met zyn tong.
Uw eerkrans, Jongeling, zy een gelukkigh teken
Van recht en rechtstriomf. ai zie hoe out en jong
Om uw verheffing vreugt, met nieuwe hoop, bedryven.
Daer 't Recht gehanthaeft wort zal 't lantgeluk beklyven.
Auteursrechtvrij