Gedichten. Deel 2 (1728)

Gedichten. Deel 2

(1728)–H.K. Poot– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 304]
Lyktranen ter Begrafenisse van Dirk Messchaert. Noit heeft de Doot myn' boezem meer ontstelt. Noit gaf zy ons meer stof tot bitter klagen Dan nu wy 't lyk van Messchaert uit zien dragen, Ter quader uur door haeren schicht gevelt. 'k Zie 't graf dat naer het vroom gebeente wacht. Men volgt de baer met treurige gewaden. De vrienden staen met zwaren druk beladen. Het sterfhuis galmt van een benaeude klagt. Zoo strekt de Doot een al te gruwzaem spook. Zoo viel de rou op bloetverwant en vreemden, In Faroos hof en Gozens ryke beemden Toen Jozefs hant zyns vaders oogen look. En ik, die my ten diersten vondt verplicht Om met gezang 's mans milde gunst te pryzen, Moet nu, helaes! myn droevigh leet bewyzen, En nadren met een kermend lykgedicht.
[pagina 305]
Een donkre kuil zal dan den klaeren glans Van godtsvrucht, trou, verstant, gulhartigheden, Ootmoedigheit en andre Kriste zeden Bedekken in het lyk des braven mans! Zoo zal men dan begraven in het zant Die minzaemheit, my menigmael gebleken! Die deeglykheit, noit uit haer' plicht geweken! 't Hart, dat tot Godt in yver heeft gebrant! O neen: ik mis. geen grafzerk smoort de deugt. Het noodlot kan de faem van trouwe werken Aen tyt noch plaets verbinden, noch beperken. Hy sterft niet gansch die zich in deugt verheugt. Dees helt bleef trou tot Kristus dienst bereit, Ging recht door zee, ontweek de slinkse paden, En strekte een zuil, door vroome reên en daden, Der nedrige en oprechte Kristenheit. Zyn vast geloof zagh altyt opwaert aen. Hy vestigde zyn hoop op 's Heilants lyden. Zyn liefde kon d' elendigheit verblyden. Dat hiet rechtuit voor 's Heeren aenschyn gaen. Maer ieder vint een' merkpael van zyn' tyt. Het oorlogslot verslint de krygsgezinden. Een schuimend graf kan licht de zeeman vinden, Terwyl zyn kiel 't Atlantisch pekel splyt.
[pagina 306]
De Godtheit riep in 't end haer' lieveling, Die als een kleet had 's lichaems kracht versleten, En heenestorf, met een gerust geweten, Alsof hem slechts een zachte slaep beving. Dus toog zyn geest naer aller geesten Heer. Wy treuren hier op 't ys der dorre leden: En wie 'er schroomt op 't padt der doot te treden; Dees gaf met vreugt zyn ziel haer' Schepper weêr. 't Blind hart zoekt d' aerde, en scheit 'er node van. Hier ziet gy wie gerust dit dal ontslipte, En bly ontging 't gewoel van 't aerdsch Egipte Om 't ryk genot van 't hemelsch Kanaän. Maer droogt uw wang, en staekt het zielverdriet, Ontpaerde Vrou, en vaderlooze Kinders. Brout door geklagh u zelven niet meer hinders, En stoort de vreugt van 's Hemels vrienden niet. Hy voer ter plaets daer hy uw komst verwacht, En wort gedrenkt uit volle wellustbeeken. Nu, Messchaert, zing Godts lof in 's hemels streken; Zoo drukk' de zerk uw kout gebeente zacht.

Vorige Volgende