Gedichten. Deel 2

[p. 301]

Op het Overlyden van Dirk Schol,
Orgelist en klokspeler te Delf, mitsgaders de eeuwige roem der muzyke.

Met reden zit het koor der zangers root beschreit

By Hartogh Goverts stroomen:

Amfions wederga vertrekt naer d' eeuwigheit,

Om noit weêrom te komen.

De vader van den zwier der keurigste muzyk,

Een lust der kunstverstanden,

Wert stil en zacht in Schol, hoe out, te vroeg een lyk,

Tot schâ van Batoos landen.

Apol, de godt des zangs, staet eveneens ontstelt

Met zyne Zanggodinnen,

Alsof hun Orfeus weêr verscheurt lagh over 't velt,

Door 't woên der wynpaepinnen.

Wat Duitsche Flakkus melt 's mans heenereis met stem

En snaren ook geruster?

[p. 302]

 

Ja treur slechts, poëzy; want gy verliest in hem

 

Uw echte tweelingzuster.

 

Al wat Apel voorheen in d' eedle schilderkunst,

 

En Fidias in 't houwen

 

Der beelden; of Homeer in puikdicht, ryk van gunst,

 

Daer kenners op betrouwen;

 

Ja 't geene Kastor oit in 't paerdemennen was,

 

En helt Achil in 't stryden,

 

Was Schol in 't glorivelt der kunstmuzyk, die rasch

 

De vreugt wert onzer tyden.

 

Het orgel steef nogh korts dees roemgetuigenis

 

Wel bly en onverdroten:

 

Ook maekte 't klokäkkoort al lang dees faem gewis,

 

Met zyn metaele nooten.

 

Hoe juichten koor en stadt en omgelegen lant

 

Als hy met voet en vingeren

 

Het twistende geluit, bevredigt door 't verstant,

 

Plagt ondereen te slingeren!

 

De drie Bevalligheên, in geesten nu verkeert

 

Om in zyn kunst te schuilen,

 

Verzelden altyt trou zyn toonen, zelfs geëert

 

In Echoos wout en kuilen,

 

Zy dansten, hant aen hant, onzigtbaer in zyn spel:

 

Ook hoorde, schel van keelen,

[p. 303]

 

Men zwaen en nachtegael, wel verre van gequel,

 

Daerin op 't aerdigst queelen.

 

't Kunstkundigste gehoor wert rykelyk voldaen.

 

De blyschap leedt geen banden.

 

De droefheit zelf most noit dan vrolyk van hem gaen.

 

Zoo zong hy met zyn handen.

 

De zielen voeren op, en d' englen keken neêr

 

Met al hun blyde kooren.

 

Dat 's Nektar biên in klank. zoo wint men eeuwige eer.

 

Zoo schildert men voor d' ooren.

 

Maer 't sterflot, dat op deugt noch fenixkunsten ziet,

 

Benydde ons dezen Zanger.

 

Men vraeg nu vorder dat muzykorakel niet;

 

Het leeft noch antwoort langer.

 

Een koude zerk bedekt dien Fenix in de kunst

 

En d' eertyts radde vingeren

 

Die aller menschen hart met ongemeene gunst

 

Deên op hunn' zwier verslingeren.

 

Gy dan, die hier bedrukt om dit verscheiden treurt,

 

Behoeft geen klagt te sparen,

 

Want dus een kunstverlies viel noit uw stadt te beurt

 

In al haer levensjaren.

CIƆIƆCCXXVII.