Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot[p. 301]origineel
| |
Op het Overlyden van Dirk Schol,
| |
[p. 302]origineel
| |
Ja treur slechts, poëzy; want gy verliest in hem
Uw echte tweelingzuster.
Al wat Apel voorheen in d' eedle schilderkunst,
En Fidias in 't houwen
Der beelden; of Homeer in puikdicht, ryk van gunst,
Daer kenners op betrouwen;
Ja 't geene Kastor oit in 't paerdemennen was,
En helt Achil in 't stryden,
Was Schol in 't glorivelt der kunstmuzyk, die rasch
De vreugt wert onzer tyden.
Het orgel steef nogh korts dees roemgetuigenis
Wel bly en onverdroten:
Ook maekte 't klokäkkoort al lang dees faem gewis,
Met zyn metaele nooten.
Hoe juichten koor en stadt en omgelegen lant
Als hy met voet en vingeren
Het twistende geluit, bevredigt door 't verstant,
Plagt ondereen te slingeren!
De drie Bevalligheên, in geesten nu verkeert
Om in zyn kunst te schuilen,
Verzelden altyt trou zyn toonen, zelfs geëert
In Echoos wout en kuilen,
Zy dansten, hant aen hant, onzigtbaer in zyn spel:
Ook hoorde, schel van keelen,
| |
[p. 303]origineel
| |
Men zwaen en nachtegael, wel verre van gequel,
Daerin op 't aerdigst queelen.
't Kunstkundigste gehoor wert rykelyk voldaen.
De blyschap leedt geen banden.
De droefheit zelf most noit dan vrolyk van hem gaen.
Zoo zong hy met zyn handen.
De zielen voeren op, en d' englen keken neêr
Met al hun blyde kooren.
Dat 's Nektar biên in klank. zoo wint men eeuwige eer.
Zoo schildert men voor d' ooren.
Maer 't sterflot, dat op deugt noch fenixkunsten ziet,
Benydde ons dezen Zanger.
Men vraeg nu vorder dat muzykorakel niet;
Het leeft noch antwoort langer.
Een koude zerk bedekt dien Fenix in de kunst
En d' eertyts radde vingeren
Die aller menschen hart met ongemeene gunst
Deên op hunn' zwier verslingeren.
Gy dan, die hier bedrukt om dit verscheiden treurt,
Behoeft geen klagt te sparen,
Want dus een kunstverlies viel noit uw stadt te beurt
In al haer levensjaren.
CIƆIƆCCXXVII. |
|