Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
DBNL Logo
DBNL Logo

Hoofdmenu

  • Literatuur & Taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taal
    • Limburgse literatuur
    • Friese literatuur
    • Surinaamse literatuur
    • Zuid-Afrikaanse literatuur
  • Selecties
    • Onze kinderboeken
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • E-books
    • Publiek Domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Gebruiksvoorwaarden
    • Hergebruik
    • Disclaimer
    • Informatie voor rechthebbenden
  • Over DBNL
    • Over DBNL
    • Contact
    • Veelgestelde vragen
    • Privacy
    • Toegankelijkheid
Gedichten. Deel 2

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (2,29 MB)

XML (0,56 MB)

tekstbestand






Genre
poëzie

Subgenre
gedichten / dichtbundel


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

 

Gedichten. Deel 2

(1728)–H.K. Poot

Vorige Volgende
[p. 301]origineel

Op het Overlyden van Dirk Schol,
Orgelist en klokspeler te Delf, mitsgaders de eeuwige roem der muzyke.

 
Met reden zit het koor der zangers root beschreit
 
By Hartogh Goverts stroomen:
 
Amfions wederga vertrekt naer d' eeuwigheit,
 
Om noit weêrom te komen.
 
De vader van den zwier der keurigste muzyk,
 
Een lust der kunstverstanden,
 
Wert stil en zacht in Schol, hoe out, te vroeg een lyk,
 
Tot schâ van Batoos landen.
 
Apol, de godt des zangs, staet eveneens ontstelt
 
Met zyne Zanggodinnen,
 
Alsof hun Orfeus weêr verscheurt lagh over 't velt,
 
Door 't woên der wynpaepinnen.
 
Wat Duitsche Flakkus melt 's mans heenereis met stem
 
En snaren ook geruster?
[p. 302]origineel
 
Ja treur slechts, poëzy; want gy verliest in hem
 
Uw echte tweelingzuster.
 
Al wat Apel voorheen in d' eedle schilderkunst,
 
En Fidias in 't houwen
 
Der beelden; of Homeer in puikdicht, ryk van gunst,
 
Daer kenners op betrouwen;
 
Ja 't geene Kastor oit in 't paerdemennen was,
 
En helt Achil in 't stryden,
 
Was Schol in 't glorivelt der kunstmuzyk, die rasch
 
De vreugt wert onzer tyden.
 
Het orgel steef nogh korts dees roemgetuigenis
 
Wel bly en onverdroten:
 
Ook maekte 't klokäkkoort al lang dees faem gewis,
 
Met zyn metaele nooten.
 
Hoe juichten koor en stadt en omgelegen lant
 
Als hy met voet en vingeren
 
Het twistende geluit, bevredigt door 't verstant,
 
Plagt ondereen te slingeren!
 
De drie Bevalligheên, in geesten nu verkeert
 
Om in zyn kunst te schuilen,
 
Verzelden altyt trou zyn toonen, zelfs geëert
 
In Echoos wout en kuilen,
 
Zy dansten, hant aen hant, onzigtbaer in zyn spel:
 
Ook hoorde, schel van keelen,
[p. 303]origineel
 
Men zwaen en nachtegael, wel verre van gequel,
 
Daerin op 't aerdigst queelen.
 
't Kunstkundigste gehoor wert rykelyk voldaen.
 
De blyschap leedt geen banden.
 
De droefheit zelf most noit dan vrolyk van hem gaen.
 
Zoo zong hy met zyn handen.
 
De zielen voeren op, en d' englen keken neêr
 
Met al hun blyde kooren.
 
Dat 's Nektar biên in klank. zoo wint men eeuwige eer.
 
Zoo schildert men voor d' ooren.
 
Maer 't sterflot, dat op deugt noch fenixkunsten ziet,
 
Benydde ons dezen Zanger.
 
Men vraeg nu vorder dat muzykorakel niet;
 
Het leeft noch antwoort langer.
 
Een koude zerk bedekt dien Fenix in de kunst
 
En d' eertyts radde vingeren
 
Die aller menschen hart met ongemeene gunst
 
Deên op hunn' zwier verslingeren.
 
Gy dan, die hier bedrukt om dit verscheiden treurt,
 
Behoeft geen klagt te sparen,
 
Want dus een kunstverlies viel noit uw stadt te beurt
 
In al haer levensjaren.

CIƆIƆCCXXVII.


Vorige Volgende