Gedichten. Deel 2

[p. 292]

Ter Gedachtenisse van den heere Jan Oudaen,
Overleden den X van Hooimaent MDCCXXVII.

Toen d' yzere eeu, met wilt getier,

Den heilstant quam verwarren,

Vloôn al de witte Deugden schier

Naer 't blinkend ryk der starren.

Daer bleef'er weinigh in dit dal,
Gerekent tegens 't out getal.

Haer plaets wert van Gewelt en Lift

En Twist en Nyt en Plaegen

Stout ingenomen, en men wist

Of hoorde, in jaer en dagen

Ja eeuwen somtyts, naeu van deugt.
Zoo schaers viel die na 's aerdryx jeugt.

En moet men dat smal overschot

Nu nogh zoo zeer zien dunnen;

(Gemerkt het algemeene lot,

't Geen wy niet weeren kunnen,

[p. 293]

 

Geen klein gedeelte met Oudaen

 

Daervan doet uit de werelt gaen!)

 

 

 

Dat moeit de vroomen al te zeer:

 

Dat smart de degelyken.

 

De Deugdekerk moet gladt omveer

 

Als dus haer pylers wyken

 

En binten breken dat het kraekt

 

En zoo veel natte wangen maekt.

 

 

 

Dees brave, vroome en wyze Heer,

 

Der wyzen, vroomen, braven

 

En aller goeden roem en eer

 

Om zyn verstant en gaven,

 

Hield deugt en kennis recht voor winst,

 

En kreunde zich der werelt minst.

 

 

 

Voor deugt en kennis, waert geleert,

 

Had hy meer zucht en achting

 

Dan voor 't fortuingoet, hoe geëert,

 

Dat bleek aen zyn betrachting;

 

Hoewel hy ook het tytlyk heil

 

Waerdeerde naer zyn' prys en peil.

 

 

 

Wie was in weêrspoet of gewin

 

Meer zedigh of gelaten?

 

Wie schatte oit bet de huwlyxmin,

[p. 294]

 

Dien steunpylaer der staeten?

 

De deugt klom met de wetenschap

 

Staêg in hem opwaert, stap op stap.

 

 

 

Ik spreek niet boven 's mans waerdy,

 

Noch veil (gebruik uwe oogen.)

 

U loot voor gout, door vleiery

 

Of vrientschap blint bewogen.

 

Vraeg vreemden vry en al wat leeft,

 

Hoe zich Oudaen gedragen heeft.

 

 

 

Men zal u melden van zyn trou,

 

Ja blanke ziel van binnen:

 

En gy zult in bedrukten rou

 

De goede Zanggodinnen

 

Haer' milden huiswaert ook in hem

 

Beschreien hooren, dof van stem.

 

 

 

O Zanggodinnen, spaert geen traen.

 

Ons heil is hardt aen 't ebben.

 

Beseft eens, wat wy aen Oudaen

 

Te droef verloren hebben.

 

Hy was van outs en korts verleên

 

Uw Voedsterheer en myn Meceen.

 

 

 

Wanneer ik my dien blyden tyt,

 

En zyne gunst, erinner,

[p. 295]

 

Raek ik des levens lust schier quyt,

 

Omdat die alverwinner,

 

Die yzren Slaep zyne oogen look,

 

En 't leven wechblies als een rook.

 

 

 

Doch alles is een tyt gestelt

 

Van komen en verscheiden.

 

Het noodlot blyft met zyn gewelt

 

Streng trekken of zacht leiden.

 

Oudaen ging stil en des bereit,

 

Op 's Hemels stem, naer d' eeuwigheit.

 

 

 

Wy wenschen u dan zoeten vrê,

 

Oprechte Heer, en kussen

 

Uw' kouden mont voor 't lest ter stê

 

Daer geen beschreider bussen

 

Met lyken mogelyk voorheen

 

Zyn bygezet met grafgeween.

 

 

 

En gy, lykvolgers, keert weêrom.

 

Laet u geen' tyt ontrooven.

 

Het leven is geen eigendom,

 

Maer leengebruik van boven.

 

De ryke Hemel strek ten troost

 

Der Weêu en 't vaderlooze Kroost.