|
| |
| |
| |
Uitvaert van den eerwaerdigen en geleerden heere Kornelis van Arkel, bedienaer des godlyken woorts in de gemeente der remonstranten te Rotterdam.
Gy zyt het zout der aerde. Matth. V.
Wat of langs haer geruste zoomen
De koningin van Hollants stroomen
By Rotterdam zoo treuren doet?
Waerover stort men traeneplassen
Die 't levend kristallyn doen wassen
In haer' ontstelden kringkelvloet?
Komt Arragon, belust op wryten,
Erasmus beelt weêr nedersmyten,
| |
| |
Tot smaet van deugt en wetenschap?
Of heeft Merkuur, die haer kon baten,
De markt der werelt hier verlaten?
Of valt het raedthuis van den trap?
Iet moet de wiek der voorspoet fnuiken;
Want korts heb ik een star zien duiken
By dagh in 't pekel van de zee.
Maer stil: hier komt de Faem gevlogen,
Geheel met roufloers overtogen.
Wel, Nieusbodin, wat brengt gy mê?
Och! ik versta 't, en help u schreien.
Van Arkel is, helaes! verscheien,
En thuis ontboden van zyn wacht,
Waerop men nimmer hem zagh slapen,
Maer altyt voeren Kristus wapen,
Ten schrik der magten van den Nacht.
Wel billyk wort die Helt met klagen
En zuchten naer het graf gedragen;
Want reken eens hoe veel men mist
Als deugt en wysheit wort verloren,
Die alle menschen kon bekooren,
En stichten, vry van dollen twist.
Ik heb gezien, dat groote Heeren,
Die 't vrygevochten Lant regeeren,
| |
| |
Ter preeke gingen by dien Man.
En waerom niet? d' oprechte Waerheit
Gaf hy naer zynen last heur klaerheit,
Zoo veel als iemant geven kan.
Prins Willem met zyn' stoet en staetsi
Beminde Duifhuis predikaetsi
Oit t' Utrecht met geen grooter recht,
Dan zy, die hier by Arkel quamen,
En zyne orakels tot hen namen,
Zyn stem waerdeerden, trou en echt:
Zyn stem die klippen wist te breken,
En koude zielen kost ontsteken
Met yvervier tot 's Hemels eer.
Och! hoe krygt best, op haere bede,
De Kristelyke kerk van vrede
Zoo wys en trou een' Herder weêr?
Ja in dit lyk, geëert by allen,
Is zelfs een tempel omgevallen,
Waerin de Deugden toon op toon
En lof op lof den Hemel schonken,
En in den nacht der werelt blonken
Als starren aen Godts klaeren troon.
De Godtgeleertheit, schuw van droomen
Had in zyn hooft haer plaets genomen,
| |
| |
De Godtsvrucht in zyn reine borst,
De Liefde en stille Vrêgezintheit
In 't eerlyk harte, vry van blintheit,
En daer geen haet by komen dorst
Hoe liefelyk zyn nogh de reuken
Der Godtgewyde hemelspreuken,
Gevloeit van zyn begaefde tong!
Hoe beurt zyn troostleer nogh de harten
Naer boven uit hun leet en smarten!
Hoe blinkt zyn faem by out en jong!
Nu kus dan vry het kout gebeente
Van dezen Engel der Gemeente,
Godts trouwen knecht en boezemvrient.
Laet elk dien vroomen aert betreuren:
Men kon in hem geen gal bespeuren,
Al had de snootheit het verdient.
Wat smartten hem de schoolkrakkeelen,
Te snel in 't ryten en verdeelen
Van Kristus naedeloozen rok!
Ten prys en dienste van Messias,
Totdat hem die naer boven trok!
Laet andren, wyt van 't spoor geweken,
Met ban, kortou en sabel preeken;
| |
| |
Hy wraekte zulk een onbescheit,
En won den Heilant onderdaenen
Door overtuigen en vermanen,
Gepaert met kracht en minzaemheit.
Nu gaet die Vreugt van Sion heenen;
Nu is dat tempellicht verdwenen;
Nu zwygt die gulde boettrompet.
Van Arkel voer in 't eeuwigh leven,
Daer hem zyn Heer de kroon zal geven,
Door geenen roest van druk besmet.
Daer vint hy, by de Hemelhelden,
Ambroziën, met roem te melden,
Arminius komt hem begroeten
Met andren die daer 't heil ontmoeten
Om 't welk zy eertyts leên en streên.
Rust, waerde Man, van al uw slooven.
Wy gunnen u de vreugt daer boven,
Al maekt uw rust ons ongerust.
Wy zullen op een' Herder hoopen,
Die 't schaep, vermoeit van ommeloopen,
Ter kooie draege, met uw' lust.
Maer gy, o Dichters, die met zingen
Naer Delfis lauwerkrans moogt dingen,
| |
| |
En naer den naem van eeuwigh staet;
Helpt dezen Cicero der kerken,
Helpt dezen Flakkus, kuisch van Werken,
Naer eisch beweenen in uw maet.
Dit was de man die 's Tibers taelen
Te spreken wist in Batoos dalen,
En als de Heinsiussen zong.
Dit was hy dien Barleüs snaren,
Broekhuizens kunst, voor lange jaren,
Zyn aengeërft, en Nestors tong.
Hy volgde 't spoor van Hooft en Vondel
Ook met zyn pen, wiens Duitsch een' bondel
Beslaet van heiligh dichtpapier.
Antonides, in 't graf verloren,
Ziet op 's mans bladen zich herboren,
Alsook de Branden, rein van vier.
Denkt eens, hoe Vollenhove en Moonen
Den braven Helt hun liefde toonen,
Om hoog in 't onbeneveld licht;
Omdat hy hunnen geest waerdeerde,
En ieders naem onzydigh eerde,
Ten prys der kunst die streelt en sticht.
Maer keert van 't lyk, bestroit met lover:
De Rotte leit te lang voorover
| |
| |
Met haere kruik op dezen zerk:
De Maes wort flaeu door 't graf t' aenschouwen.
Laet ons in 't hart 's mans tombe bouwen,
Tot roem der kunsten en Godts Kerk.
| |
Grafschrift.
Hier rust VAN ARKEL die de Zon
Der zielen, en den Helikon
Ten dienst gestaen heeft in zyn' tyt;
Maer beide met een blank gemoet.
Ziet dat ge in voor- en tegenspoet
Met hem beleeft dat gy belyt.
MDCCXXIV.
|
|
Auteursrechtvrij