Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot[p. 273]origineel
| |
| |
[p. 275]origineel
| |
Lyk- en grafdichten.Ter Lykstaetsie van den weledelen gestrengen heere en Mr. Feltrum de Vries,
| |
[p. 276]origineel
| |
Het licht gaet uit, dat onlangs nogh zoo helder
In 's werelts dampen scheen.
Maer, mannen, graeft: de ruimste tempelkelder
Valt hier te smal en kleen.
Met deze star gaen vlyt en wysheit onder
En ongekreukte trou;
Ook al de lust der braven, in 't byzonder
Met druk belaên en rou.
Zie 't vroome hooft ten grave nederzygen,
Dat moedigh heeft gewaekt;
Ja zie den mont der hooge rechten zwygen,
Voorheene zoo bespraekt.
Hier rusten nu die overmilde handen,
Dat minzaem aengezigt,
En 't edel hart, dat eeuwigh liên en landen
Tot dankbaerheit verplicht.
Hoe kan het graf, hoe kan 't betraende marmer
Verbergen zoo veel goets!
Hoe kan de doot den ongetroosten kermer
Verschaffen zoo veel roets!
Dees Helt is spâ, maer echter veel te vaerdigh
Gescheiden uit den tyt.
Wiens deugt was meer 't Raedsheerlyk kussen waerdigh?
Dat vraeg vry aen den nyt.
| |
[p. 277]origineel
| |
Wie droeg ook oit den tabbert met meer luister,
Gelieft van 't algemeen?
Het onrecht vloodt met purpre schaemt in 't duister,
Als hy in 't hof verscheen.
Doch 't lot verslyt metaele pronkpilaren
En torens van albast.
De tyt kan zelf geen' fieren palmboom sparen,
Die aengroeit tegens last.
't Hoog Albestier zocht van 't rechtvaerdigh leven
Zyns dienaers niet meer blyx,
Maer heeft de ziel in 't lustigh ruim geheven
Des blyden hemelryx.
En schoon wy 't lyk in 't zwygend eergraf zinken;
De lauwerkrans blyft groen.
's Mans glori duurt, en zal veel langer blinken
Dan 't gout van zyn blazoen.
Overleden 1723 den XI van Oogstmaent. |
|
