|
| |
| |
| |
Bruiloftzang voor den heer Jan Messchaert en joffrou Kornelia Maria Messchert.
Zoo beleef ik dan de stonden,
Dat myn Vrient de trouverbonden
Boven 't eenzaem leven stelt:
Tot den echt en 't zaligh minnen
Dwingen voelt door zoet gewelt.
Zoo is dan de tyt geboren,
Dat het maegdelyk verhooren
Messchaerts liefde mildt betaelt:
Dat Maria 't huis haers vaders
Als vergeten leert, mitsgaders
Aen haers Bruîgoms zyde praelt.
| |
| |
Goude Venus van den hemel,
Zonder wie het bly gewemel
Van 't Heelal haest droef zou zyn;
Laet de krygsliên Mavors eeren,
't Kunstigh volk by Pallas zweren,
Laet de jagers Febe pryzen,
D' akkerluiden eer bewyzen
Aen hun Ceres: laet ook vry
't Kampspel Pollux hoog benoemen,
't Paerdenrenpadt Kastor roemen;
U verheffen wy met zangen,
Aengezien gy 't zielverlangen
Mynes Vrients zoo gul voldoet,
En zoo wel door uw bestelling
D' eerbre Bruit verdriet en quelling
Leert verachten, fier van moedt.
U verhef ik, bly van zinnen,
Die my vrienden en vriendinnen
Aen zult voên door Messchaerts echt;
Kroost, dat door zyn waerde naemen
Eens myn rympjes zal befaemen
En versieren, goet en recht.
| |
| |
Bruîgom, eer der brave menschen,
't Lust my u geluk te wenschen
Met uw Thisbe, vol geluk.
't Lust my van het lieflyk dwingen
En beleidt der Min te zingen,
Gansch niet vry van minnedruk.
Want waertoe het hart te helen
Voor een' Vrient in 't bruiloftsqueelen,
Onlangs: maer nu drukt met blyheit
't Echtjuk u, doch my die vryheit
'k Moet my, in dees blyde tyden,
Dan wel om uw lot verblyden,
En zou door myn volgen toonen,
Hoe 'k waerdeer uw bruiloftskroonen,
Vondt ik ook een lieve gâ.
Zeker, 'k zou te grof bedriegen,
En als een Kretenzer liegen,
Zoo ik voorgaf, dat de Min
Op myn' boezem niet kon hechten,
By my niets wist uit te rechten,
Nimmer vat kreed op myn' zin.
| |
| |
Neen: zoo my een godt wou geven
Een gansch ryk en zaligh leven,
Dat ik zonder vrou most blyven;
'k Zou dat aenbodt laten dryven,
En afbidden, heusch van tong.
Ja al kost een groot vermogen
My verheffen in den hoogen
By het teken van de Maegt;
'k Liet den schoonen hemel varen
Zoo ik eeuwigh zonder paeren
Daer most leven, als geplaegt.
Zie, voor zulke monsters schouwen
Wy onkundigen de vrouwen.
Doch dat biechten baet hier niet.
'k Zal dan mynen toon hergrypen,
En misschien nogh pylen slypen
Voor Kupido met dit liedt.
Als die godt op zyn tooneelen
Rol op rol begint te spelen
Maekt hy 't eenzaem bedt te hardt.
Dan gaen kopre torens open.
Schoon ze vast verzekert wert.
| |
| |
Dan heeft Argus, rasch bedrogen,
Niet genoeg aen hondert oogen
By die schoone witte koe.
Ook scheidt deur noch raem gelieven
Als ze zich in minnebrieven
Snel herscheppen, bly te moê.
Herkules noch zyn heer vader,
Ja al 't godendom te gader
Keert de min niet daer ze heerscht.
'k Zie zelfs nimfen en godinnen
Sterfelyke mans beminnen,
Trou beminnen, en wel eerst.
En haer min brengt, hoog te melden,
Halve goden voort en helden.
Zulke bruiden schreien mê,
Maer 't zyn altyt drooge traenen,
Traenen die tot vreugt vermanen,
Zoet geschrei van minnewee.
'k Zal my voorts met u verblyden,
Messchaert, dien de kring der tyden
Dus een' overschoonen dagh
En nogh aengenamer nachten
Toevoert als op arentsschachten.
Weer, o blyschap, nu 't geklagh.
| |
| |
En gy Bruit, sieraet der vrouwen,
Die d'aertsschoonheit uit gaet trouwen
En puikzeden aen 't verstant,
Laet dees keur u niet verdrieten.
Langs de zoete bruiloftsvlieten.
Vaert de deugt naer 't weeldelant.
Zou de min geen maegt ontvonken!
In d' Armenische spelonken
Treft ze leeu en tyger wel.
En uw moeder, zoo veel vroeder,
Noch uw vader, noch uw broeder
Gingen vry van 't mingequel.
Volg hun echtspoor zonder praten
Van het heil der maegdestaten.
't Maegdeleven is een zaek
Die meest lang met kleine scharen
Mooglyk zonder vol vermaek.
Op de grontvest van het trouwen
Steunen d' eeuwige gebouwen
Van den tempel en het hof.
't Zachte bedt moet ook die zaeken
Onderschooren en volmaken,
Of ze vielen in het stof.
| |
| |
In wat puinhoop en woestynen
Zou rasch dagh- en nachtlichtschynen
Zoo men Venus 't lant verboodt;
Zoo men Hymens fakkel doofde,
En het huwen als onthoofde!
Keer, o jongkheit, dezen noodt.
Doch die braef van zelve loopen,
Waerom zou men die nogh noopen
Met een dichtspoor langs hun velt?
Kuische en schoone Bruit, uw paeren
Ziet de Hemel niet ongaren,
Heeft de Hemel zelf bestelt.
Leeft in vrê dan, Nieugetrouden.
Laet de Min hier echtfeest houden.
Maekt den reinen Wellust stê:
Want die hoopt u met den Zegen
By te blyven, en uw wegen
Staêg te baenen. Leeft in vrê.
|
|
Auteursrechtvrij